Λίγα πράγματα που κατάλαβα (ασχολούμενος) για τη συναυλία των Τεμπών

Για τη συναυλία των Τεμπών άκουσα για πρώτη φορά τον περσινό χειμώνα από το Θανάση. Μάλιστα έτυχε να μιλήσω στη διάρκεια της χρονιάς πολλές φορές στο τηλέφωνο για αυτή τη συναυλία με κάποιους από όσους συμμετέχουν στην Αθήνα, με όσους θα συμμετείχαν στη Θεσσαλονίκη, με τους διοργανωτές, με άλλους που ενεπλάκησαν.

Θεώρησα από την πρώτη στιγμή ότι αυτή είναι μια κορυφαία στιγμή για τον αγώνα αυτών των ανθρώπων και ένα μάθημα συμπαράστασης σε έναν αγώνα που ένωσε, από την πρώτη μέρα, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, που μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν είχε την αφορμή να εκφράσει τα αντανακλαστικά της μαζικά.

Τα Τέμπη ένωσαν κοινωνικά στρώματα, τάξεις, ηλικίες, φύλα, αστικούς και αγροτικούς πληθυσμούς. Τροφοδότησαν την οργή, το θυμό, την αγανάκτηση, έφεραν μπροστά μας έννοιες όπως ανικανότητα, διάλυση, συγκάλυψη. Ταρακούνησαν πλήθη εν υπνώσει. Ο θάνατος των 57 αυτών ανθρώπων αποτέλεσε το σοκ της αφύπνισης, το κοινωνικό αντανακλαστικό που βρισκόταν σε λήθαργο.

Ανεξάρτητα από πιστεύω, κόμματα, ιδεολογίες, η ανεπάρκεια του ελληνικού κράτους, η διάλυση των υποδομών αλλά κυρίως η προσπάθεια από την πρώτη στιγμή της κυβέρνησης για αδιευκρίνιστους λόγους να μη ρίξει το οφειλόμενο φως σε αυτή την υπόθεση προκάλεσε σε όλους μας έκρηξη αγανάκτησης.

Ο καθένας από μας εκφράστηκε ανάλογα, κάποιοι αποφασίσαμε να βοηθήσουμε όπως μπορούμε. Η συναυλία ήταν για μένα μια αφορμή για ουσιαστική βοήθεια.

Στην πορεία των διοργανώσεων, η πρόθεση ήταν για δυο συναυλίες, μια στην Αθήνα και μια στη Θεσσαλονίκη, για ευνόητους λόγους, αντιλήφθηκα τα εμπόδια, τις δυσκολίες και κυρίως τις τεχνητές φραγές που ετέθησαν από συστήματα εξουσίας με κάθε τρόπο, ώστε να μην πραγματοποιηθούν. Απέναντι σε πρόθυμους καλλιτέχνες που δέχτηκαν από την πρώτη στιγμή να βοηθήσουν αφιλοκερδώς το σύστημα έπαιξε τα ρέστα του, όπως και συνολικά σε αυτή την υπόθεση.

Η εξέλιξη βέβαια ήταν μια τυπική νεοελληνική μικροτραγωδία, με παρεξηγήσεις, ανούσιες αντεγκλήσεις, δημόσιες δηλώσεις, ξέφυγε θέλοντας και μη, δίχασε, έκανε πολύ κόσμο να σκεφτεί περί της ομοψυχίας. Όμως αντιλαμβάνομαι πώς όταν έχεις να διαχειριστείς μαζί με ένα δυσβάσταχτο πένθος τους αβάσταχτους προβολείς της δημοσιότητας, ΜΜΕ που λειτουργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία για να προκαλέσουν σύγχυση, για να διχάσουν, για να πετύχουν την αποδυνάμωση μιας κοινής γραμμής, μιας κοινής διεκδίκησης, ενός ιερού σκοπού που ευτελίζοντας τον πετυχαίνουν την αποδυνάμωση, όταν έχεις να αντικρούσεις με ελάχιστα μέσα παντοδύναμα συστήματα, άπειρο χρήμα, νομικά οπλοστάσια, πολιτικές σε Ελλάδα και Ευρώπη που αποδεδειγμένα κουκουλώνουν σκάνδαλα, τότε δυστυχώς το μπόι σου σκεπάζει η σκιά.

Το ζήτημα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πώς κρατάς τις άμυνες σου και το λέω για όλες τις πλευρές των συγγενών, πώς δεν αφήνεις το πρόσκαιρο να σε παρασύρει, το φευγαλέο συναίσθημα να καθορίσει τη στάση σου και κυρίως να δώσει λαβεί στον παντοδύναμο αντίπαλο να σε χρησιμοποιήσει, να σε αποπροσανατολίσει και εν τέλει να σε κατασπαράξει για να σε νικήσει.

Στο τέλος αυτής της πραγματικά δύσκολης εβδομάδας οι μοιραίοι άνθρωποι της τραγωδίας των Τεμπών, οι συγγενείς βρέθηκαν αποκαμωμένοι αλλά ευτυχώς ενωμένοι να συνεχίζουν τον αγώνα για τη δικαίωση. Σε αυτό οφείλουμε να σταθούμε και κει να εστιάσουμε. Η μεγάλη μάχη είναι μπροστά. Ξεκινά από το Παναθηναϊκό Στάδιο και φτάνει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Εκεί πρέπει να στραφούν και οι δικές μας προσευχές, οι δικές μας ευχές, τα δικά μας μακάρι.