Λόγια Δρόμικα: Να μην ξεχάσεις πώς αναπνέουν

του Αλέξανδρου Σαλαμέ

Στιλιζαρισμένο κλισέ να μιλάς και να γράφεις για μια χώρα που τη τελευταία 5αετία, σκοτώνει τα παιδιά της πριν προλάβουν να γεννηθούν.

Κλισέ και τα ευχολόγια για τις καλύτερες μέρες που περιμένεις να έρθουν. Ευχολόγια που στηρίζονται σε μια ανόητη κυκλική θεώρηση περί ζωής, όπου όλα θα επιστρέψουν στο καλύτερο σημείο που τα άφησες.

Δε πιστεύω σε τίποτα από αυτά. Δε πιστεύω καν στις καλύτερες μέρες που θα έρθουν.

Οι νέες εξελίξεις στην οικονομία και τα εκατομμύρια που έχασαν τις τελευταίες μέρες Έλληνες και ξένοι επενδυτές, μας υπενθυμίζουν για άλλη μια φορά με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο βαθιά βουτηγμένοι είμαστε σε αυτό τον τεράστιο γαλαζόλευκο κουβά με σκατά που μας έλαχε να ζούμε.

Σε ένα μόνο πράγμα μικρό πιστεύω.

Πως πρέπει να ζούμε σαν να είναι αυτές οι καλύτερες μέρες που θα μπορούσαμε να έχουμε. Να στεκόμαστε όρθιοι και να γελάμε ακόμη και αν αυτό σημαίνει, πως θα φάμε όλη τη θύελλα στη μάπα. Την ίδια θύελλα που αν βρίσκαμε καμία τρύπα να κρυφτούμε μπορεί και να τη γλυτώναμε.

Στα 60 – 70 χρόνια που ζούμε σε αυτό τον πλανήτη δύο είναι οι επιλογές. Αγαπάς τον τόπο σου, τους ανθρώπους του και αυτή τη ζωή που δεύτερη δεν έχει ή αν δε σε σηκώνει αλλάζεις τόπο, ανθρώπους και ζωή αναζητώντας αυτή την αγάπη από την αρχή.

Τίποτα πιο σημαντικό δεν υπάρχει από δαύτο. Αν δεν αγαπάς τον τόπο που διάλεξες για να ζήσεις, είναι σα να προσπαθείς να αναπνεύσεις με δανεικά πνευμόνια. Θα πνίγεσαι, θα αγκομαχάς και δεν θα μπορείς να βγάλεις άχνα. Παρά μόνο πνιχτές κραυγές.

Και τότε δεν σε θέλω αδελφέ μου. Δεν μου είσαι χρήσιμος αν είσαι σιωπηλός. Τόπος χωρίς φωνές είναι κοιμητήριο σκέτο.

Τo τραγούδι που άκουγα γράφοντας τα “Δρόμικα”:

Βέβυλος “Μήνυμα στο μπουκάλι”