Λόγια Δρόμικα: Πτήση 1112 για Θεσσαλονίκη

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ

Πάει καιρός από τότε που έγραψα με στυλό σε χαρτί. Μπορεί να πέρασαν και εφτά χρόνια από την τελευταία φορά. Θυμάμαι περίμενα το λεωφορείο 12 για να γυρίσω στο πατρικό μου.

Τότε που είχα ακόμα πατρικό.

Σήμερα τούτες οι γραμμές γράφονται στην αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου. Επιστρέφω από ένα ταξίδι αστραπή στην Αθήνα.

Περίεργο ταξίδι στα αλήθεια.

Για αρχή αντί για το δωμάτιο ενός φυσιολογικού ξενοδοχείου, αυτή τη φορά διάλεξα ένα hostel της κακιάς ώρας στη Πλατεία Βικτωρίας. Με 7 ευρώ.

Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι με την πρόσφατη μετακόμιση μου ξεπατώθηκα οικονομικά.

Στη πραγματικότητα όμως είχα καιρό να μείνω σε ένα hostel. Να μιλάω αγγλικά και να συζητάω με άτομα που ταξίδεψαν για εκεί που πήγαν και εκεί που πρόκειται να πάνε.

Όπως και έγινε.

Μαζί μου έμενε στο δωμάτιο, ένας Αργεντίνος που γυρίζει τον κόσμο εδώ και τρία χρόνια, με ένα διαβατήριο βαμμένο σαν βαγόνι ηλεκτρικού, μία Λετονή που γυρίζει την Ευρώπη με ωτοστόπ και ένα ζευγάρι από τον Καναδά που απλά έκλεισαν τα μάτια μπροστά σε ένα χάρτη έδειξαν με το δάχτυλο και την άλλη στιγμή βρέθηκαν στην Ελλάδα.

Θα μπορούσα να γράψω άλλο τόσο για τα επαγγελματικά ραντεβού που έκανα –τα δύο στο κολωνάκι- ή για τη συναυλία που είχα στο Kookoo ή αν θέλεις και για τη συνάντηση με τη διάσημη αρτίστα που δε κατάφερα να γνωρίσω από τις στρώσεις make up στη φάτσα της.

Αλλά όχι. Το παρεάκι του hostel ήταν σαφώς καλύτερο. Και πιο όμορφο και ενδιαφέρον.

Αυτό και το κορίτσι από τα Λιόσια που δούλευε στο καφέ απέναντι από το hostel σπουδάζοντας ταυτόχρονα. Και που παρά τη κούραση και τη ρουτίνα δε σταματούσε να χαμογελάει στο κάθε πελάτη ξεχωριστά.

Ανακοίνωση.

Έφτασε η ώρα να επιβιβαστώ.

Είναι ωραία η ζωή με όλα αυτά. Αν και λίγη ρε γαμώτο.

(Το κομμάτι που άκουγα, γράφοντας τα “Δρόμικα”)