Λόγια, λόγια, λόγια

Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων. Ένα ανθρώπινο ποτάμι που ξεχειλίζει. Ειρηνικά και θυμωμένα χιλιάδες λαού βροντοφωνάζουν “όχι” ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι κατακλύζουν τους δρόμους της πρωτεύουσας και των άλλων μεγάλων πόλεων. Για άλλη μια φορά 200-300 κουκουλοφόροι καίνε, σπάνε, προκαλούν. Για άλλη μια φορά τα ΜΑΤ ανταπαντούν με χρήση δακρυγόνων, αυτή τη φορά επιδεικνύουν αμυντική στάση. Φράσεις που έχουνε καταντήσει κλισέ. Τα κανάλια επαναλαμβάνονται χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας.

Μα γιατί δεν τους πιάνουν; Ποιους να πιάσουν ρε; Τους δικούς τους, προβοκάτσιες είναι όλο αυτό. Για να σταματήσει ο κόσμος να διαδηλώνει. Τι είναι αυτά που λέτε ρε; Την προηγούμενη φορά χτυπούσαν ανελέητα, μια βδομάδα κλαίγαμε από τα δακρυγόνα. Αυτή τη φορά, προφανώς, οι εντολές είναι διαφορετικές. Την επόμενη; Ε, μια έτσι, μια αλλιώς. Ποια προβοκάτσια ρε, πενήντα μπαχαλάκηδες είναι όλοι κι όλοι. Ε, τότε γιατί δεν τους πιάνουν; Δεν είναι έτσι ρε παιδιά, αναρχικοί είναι αυτοί. Σίγουρα αναρχικοί. Όχι ρε, οι αναρχικοί έχουνε ιδεολογία. Είχανε, ρε, εί-χα-νε. Αντιεξουσιαστές του κώλου. Δεν είδες που μια-δυο φορές που πιάσανε κάποιους, αποδείχτηκε πως ήτανε φυντάνια των βορείων προαστίων. Μα γιατί δεν επεμβαίνουν επιτέλους τα ΜΑΤ; Είσαι τρελός ρε; Λίγο ξύλο φάγαμε; Ούτε στη Χούντα δε βάραγαν έτσι. Ποια Χούντα ρε; Χούντα είναι το ΠΑΣΟΚ. Μόνη λύση η Ευρώπη. Αλλιώς η χρεοκοπία. Χίλιες φορές η χρεοκοπία παρά αυτό το μαρτύριο της σταγόνας. Κι αν μας την δώσουνε την 6η δόση, σε τρεις μήνες που θα πρέπει να πάρουμε την 7η να δεις που θα ψηφίσουν κι άλλα μέτρα. Χρεοκοπία, καλύτερα η χρεοκοπία, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Μη φοβάστε ρε, δεν πρόκειται να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε, θα τους τραβήξουμε μαζί μας στον πάτο.

Όχι πια, τώρα και οι Ευρωπαίοι τά ’χουνε χαμένα. Μόνο ο κυρίαρχος λαός θα δώσει τη λύση. Ποια λύση; Πού τη βλέπετε τη λύση; Λαμόγια όλοι τους. Δεν τολμάει να κυκλοφορήσει κανείς τους. Καλά να πάθουν. Μα ένας, έστω ένας να τιμωρηθεί. Έτσι, βρε αδερφέ, για λόγους συμβολικούς. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Κι ο Σαμαράς, είναι δυνατό να θέλει να κυβερνήσει; Γιατί να μη θέλει, χειρότερα απ’ αυτούς δεν μπορεί να τα κάνει. Και σκέψου «λεφτά υπήρχαν», όχι ρε δεν υπήρχαν γιατί μαζί τα φάγαμε. Μάλιστα, οι Τσιπροπαπαρήγες, αυτοί τα λένε καλά. Μη πιάνεις στο στόμα σου την Παπαρήγα, αυτή τουλάχιστον είναι συνεπής. Ναι, για να γίνει η Ελλάδα σοβιετία. Καλά που είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Άσε ρε το γελοίο το κωλόπαιδο με το αλαζονικό υφάκι. Λέτε η λύση να είναι ο Καρατζαφέρης; Τρελαίνομαι και μόνο που το σκέφτομαι ότι κάθομαι και τον ακούω. Τα συνδικάτα μας κατέστρεψαν. Κι αυτοί πουλημένοι, όλοι. Τι Λυμπερόπουλοι, και τι Φωτόπουλοι. Όλοι στα ίδια σκατά. Σκουπίδια στα σκουπίδια. Να φύγουμε, να γλυτώσουμε. 12.000 αιτήσεις για τη Νέα Ζηλανδία. Ούτε στην Ελλάδα του ’50 να είχαμε γυρίσει. Μπα, τότε είχαμε και μια ελπίδα…

Καθημερινοί διάλογοι ζαλισμένων ανθρώπων. Καθημερινός παραλογισμός.

Το θέατρο του παραλόγου που άκμασε τη δεκαετία του ’50, φαίνεται σήμερα απελπιστικά επίκαιρο.