London calling

Twitter: «Η ωραιότερη στιγμή στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου και η μόνη που αφορούσε τον 21ο αιώνα, ήταν το ντουέτο της Amy Winehouse με την Adele . :P»

Με αφορμή την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων και το παραπάνω σαρκαστικό σχόλιο, που ανέβασα στο twitter για την καλύτερη στιγμή της τελετής, που πολλοί διάβασαν αλλά λίγοι κατάλαβαν, αποφάσισα ότι είναι απολύτως απαραίτητο να δικαιολογήσω, όχι την απογοήτευση ή τον ενθουσιασμό μου, αλλά ακριβώς αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση, για το τι θεωρείται λαϊκό θέαμα στα χρονιά της πανευρωπαϊκής κρίσης. Είτε σου άρεσαν τα τραγούδια και ο ρυθμός εμφάνισης τους, είτε όχι, είτε βρίσκεις τελείως φυσιολογικό να εμφανίζονται σαν support group των Spice Girls, οι Oasis, και ο αποδιοπομπαίος από την Βρετανία τράγος Freddy Mercury σε γιγαντοοθόνη μετά θάνατον, είτε ξεφάντωσες με το επιπέδου πρωινάδικου αχταρμά, είτε έπληξες και την έκλεισες τη ρημαδα την TV, γιατί υπήρχαν και κάποιοι που το βρήκαν βαρετό όλο αυτό, το τελικό συμπέρασμα μου ήταν ότι το πλέον τραγικό είναι ότι η επίσημη Ευρώπη έχει μείνει στα 90’ς. Είκοσι χρόνια μουσικής, κινηματογράφου, θεάτρου, χορού και εικαστικών τεχνών, ουσιαστικά ούτε προωθούνται ούτε αναγνωρίζονται από την Επίσημη Ευρώπη, μέσω των επιλογών ,του τι είναι θεαματικό, τι πουλάει και τι φέρνει τουρίστες στην Γηραιά Αλβιόνα. Σαν να θες να δώσεις κατεύθυνση του τι είναι διασκέδαση στους σημερινούς νέους, προβάλλοντας ό,τι σου έχει μείνει ως μνήμη διασκέδασης τώρα που ως μεσήλικας, προσπαθείς μάταια να πείσεις ότι κρατιέσαι, κάτι σαν τον Κωνσταντάρα γεροντοπαλίκαρο που πιστεύει ότι η νεαρή Νορα Βαλσαμη θα του δοθεί για τη νεανικότητα του στο «Κάτι κουρασμένα παλικάρια».

Αυτό μου έμεινε κι από την τελετή κι από την Ευρώπη. Κάτι κουρασμένα παλικάρια που μάταια επιμένουν στο θέσφατο μονόδρομο που χάραξε η Θάτσερ. Μια Ευρώπη που μένει σταθερή στις αξίες των νεοφιλελευθέρων αγορών σαν την μόνη λύση, αξιοποιώντας τα πτυχία των ηγετών της, που σε γνωσιακο επίπεδο φτάνουν ως το 1989. Αγνοώντας, αν όχι καταστέλλοντας με βία, όλα τα κινήματα που σφύζουν δροσιά φρεσκάδα, νέα πολιτική οπτική, μακριά από παλιά και ξεπερασμένα διλήμματα αριστερας δεξιάς. Απαξιώνοντας ή απλά κωφεύοντας στις νέες φωνές που η ανεργία τα ωρίμασε πιο νωρίς, που η ζωή και οι προκλήσεις της είναι μπροστά και ναι μπορεί να κάνουν κέφι με αυτά που άκουγε ο μπαμπάς στα νιάτα του, αλλά έχουν και τις δικές τους συνομήλικες φωνές που μιλούν για αυτό που περιμένουν από δω και πέρα. Και το 60 η μινι φούστα ήταν προκλητικά τολμηρή. Αλλά το σύστημα την αγκάλιασε και την ενσωμάτωσε, δεν την εξαφάνισε σαν προϊόν που δεν θα φέρει τουρίστες στο Λονδίνο.

Αυτή η ασφυκτική στρόφιγγα που αποκλείει την φωνή των σημερινών 20αρηδων είναι το μπούμερανγκ για το τέλος της Ευρώπης όπως θα την ήθελαν οι τράπεζες και τα golden boys. Και η τελετή λήξης το επιβεβαίωσε πανηγυρικά.