Love is love: Το πιο πολύχρωμο σαββατοκύριακο οι άνθρωποι μιλούν
Να νοιώθετε περήφανοι που είστε άνθρωποι που αγαπάτε και αγαπιέστε (προσωπικές ιστορίες).
Ποιος κρίνει το φυσιολογικό; Ποιος μπορεί να έχει άποψη για το ποιον αγαπάμε και ερωτευόμαστε; Ποιος μπορεί να σχολιάσει ένα φιλί στον δρόμο; Η αγάπη είναι αγάπη, θα βάφομαι, θα ντύνομαι, θα αγαπάω, θα ερωτεύομαι και θα εκφράζομαι όπως γουστάρω και το ίδιο πρέπει να κάνεις κι εσύ, σε κάναμε να νοιώσεις ντροπή, να κρύψεις τις επιθυμίες σου, να πιστέψεις πως είσαι κάτι άλλο από εμάς, να νοιώσεις τύψεις για την αγάπη σου, παλιότερα μιλούσαμε για ανωμαλίες.
Σήμερα σε χαρακτηρίσαμε, κράτησες κρυφό τον άνθρωπο σου από τους δικούς σου, εγκλωβίστηκες κι αυτό γιατί το 2023 πολεμάμε με στερεότυπα, δεν σου επιτρέπουμε να υιοθετήσεις παιδιά, ενώ θα είσαι εξαιρετικός γονέας, αλλά στην επανάσταση σου εγώ θα είμαι μαζί σου. Γιατί, ακούς μέχρι και σήμερα ότι δεν τους νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους “αλλά”…
Δεν τον θέλουμε ρε παιδί μου τον έρωτα και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα μας
Δεν είμαι νομίζω ο κατάλληλος για να μιλήσω για πολλά από αυτά που βγαίνουν μπροστά ως θέματα για την γκέι κοινότητα, καθώς ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για τις ερωτικές μου προτιμήσεις σε γονείς ή ακόμα, σε πολλές περιπτώσεις και με παρέες που δεν ήταν κολλητοί μου φίλοι. Ασφαλώς, η ελευθερία να μιλήσεις για έναν ερωτικό σύντροφο άνετα ή ακόμα και για μία πιο χαλαρή κατάσταση ερωτικής συνεύρεσης είναι σημαντική και έχω την εντύπωση πως από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρει, οπότε αυτή την ανάγκη που εγώ κάλυπτα με κολλητούς φίλους ή με τα αδέλφια μου να μιλάω για τους έρωτες μου, σε άλλους μπορεί να μοιάζει λίγο και να έχουν ανάγκη να συζητούν με τους γονείς τους ή ακόμα και να τα μοιράζονται με παρέες πιο ανοιχτά και χωρίς σκέψεις.
Για όλες αυτές και άλλες τόσες περιπτώσεις, είναι αναγκαίο κάθε Pride κατά τη γνώμη μου. Οι ανάγκες και οι επιθυμίες κάθε ανθρώπου, τουλάχιστον θα πρέπει να είναι ορατές από τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να είναι έτσι. Αυτοί που θέλουν να πιάσουν το χέρι του συντρόφου τους θα πρέπει να το κάνουν αυθόρμητα και όχι να είναι μία πράξη «ντυμένη» με φόβο και ενοχές.
Σε μία υγιή κοινωνία, θα πρέπει να δίνονται από τη μία οι επιλογές ασφαλούς διαβίωσης και από την άλλη οι επιλογές μίας ελεύθερης ζωής, κάτι που έρχεται αν θες ως απάντηση σε όλα εκείνα τα αήθη «Δε μας νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους» που περιορίζουν τα θέλω των ανθρώπων σε αυτά έξω και αυτά μέσα σε μία κρεβατοκάμαρα. Πάντως, νιώθω πως έτσι κι αλλιώς ζούμε σε μία κοινωνία που δύσκολα αποδέχεται εκείνους που αφήνονται σε έναν μεγάλο έρωτα και θέλουν να το δείξουν δημόσια.
Σκεφτείτε πόσες περιπτώσεις ζευγαριών ετεροφυλόφιλων που μπορεί να φιλιούνται σε ένα παγκάκι ή σε ένα λεωφορείο, γίνονται αντικείμενο παρατηρήσεων και κακών συμπεριφορών από κάποιους που τυχαία μπορεί να βρίσκονται κοντά τους… Δεν τον θέλουμε ρε παιδί μου τον έρωτα και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα μας. Μεγαλώνουμε γενιές ερωτοφοβικών και νιώθω πως οι νεότερες γενιές αυτό θέλουν να το αφήσουν στο χρονοντούλαπο και να ερωτευτούν χωρίς πρέπει και γιατί. Ίσως γι’ αυτό οι νέοι είναι και πιο ανοιχτοί σε αυτά.
Ίσως γι’ αυτό και κάθε Pride είναι πιο σημαντικό χρόνο με τον χρόνο. Ίσως γι’ αυτό ο Ιούνιος πρέπει, έστω και συμβολικά, να θυμίζει πάντα τους αγώνες των ανθρώπων που παλεύουν απλά για τη ζωή τους. Για όλα εκείνα που τους κάνουν ολοκληρωμένους ανθρώπους. Από εκείνους που δεν κρύβονται, που δεν κρίνουν και δεν θέλουν να κρίνονται για κάτι αυτονόητο. Αυτό πρέπει να είναι άλλωστε το μέλλον αυτού του κόσμου. Πολύχρωμο όχι επειδή το επιβάλει μία κοινότητα μόνο, αλλά επειδή το μονόχρωμο δεν έχει ενδιαφέρον. Με έρωτες που θα μας φάνε τα χρόνια και έρωτες που δεν θα κατακρίνονται απλά γιατί μπορούν να νιώθουν.
Η απάντηση για μένα σε όλα, είναι η αγάπη σε όλα και φέτος, νιώθω μεγαλύτερη από ποτέ την ανάγκη να στηρίξουμε όλοι το Pride επειδή πολλά μαύρα «παίρνουν κεφάλι» στην πόλη μας τελευταία, με ακροδεξιά στοιχεία να ρίχνουν τα βέλη τους σε κάθε τι διαφορετικό. Έστω συμβολικά, θα πρέπει να δώσουμε την απάντηση μας όλοι, κατεβαίνοντας αυτό το Σάββατο στην παρέλαση του Thessaloniki Pride.
*Πάνος ετών 36
Δίχως καλούπια, δίχως καθωσπρεπισμούς, δίχως πρέπει.
Το να μη γνωρίζει η οικογένειά σου την σεξουαλική σου ταυτότητα είναι αρκετά δύσκολο. Μοιάζει να δίνεις μία καθημερινή μάχη να κρατήσεις για σένα αυτό που πραγματικά είσαι. Άγχος, ορισμένες φορές φόβος και πολλές σκέψεις. Κάποιες συζητήσεις με την οικογένεια σε μπερδεύουν και αναρωτιέσαι: λες να ξέρουν; Στη συνέχεια, μία ατάκα τους σε επιστρέφει στην πραγματικότητα και σκέφτεσαι: Θέλουμε δουλειά ακόμη.
Η αλήθεια είναι ότι συγκριτικά με το παρελθόν δεν είμαι ιδιαίτερα περιορισμένος στις δημόσιες εμφανίσεις μου μαζί με τον ερωτικό μου σύντροφο, ωστόσο φροντίζω πάντα να είμαι καλά με τον εαυτό μου και να μην κάνω πράγματα που δε μου αρέσουν. Αυτό δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με το γεγονός ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Το ίδιο θα έκανα και στην περίπτωση που είχα άλλη σεξουαλική ταυτότητα.
Ο μήνας Ιούνιος για μένα δεν είναι κάτι παραπάνω σε σχέση με τους υπόλοιπους του καλοκαιριού. Κάθε μήνα προσπαθώ να νιώθω υπερήφανος για μένα, σαν άνθρωπος. Η σεξουαλική ταυτότητα των ανθρώπων εκτιμώ πως δεν θα έπρεπε να αποτελούσε στοιχείο για το οποίο θα έπρεπε να νιώθει κανείς υπερήφανος ή και όχι. Επιλέγω να νιώθω υπερηφάνεια όταν σκέφτομαι τον συνάνθρωπό μου και κάνω καλές πράξεις για να βελτιώσω την κοινωνία. Όπως μπορώ και όσο μπορώ.
Η σεξουαλική μας ταυτότητα δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει στη συζήτηση περί ντροπής ή υπερηφάνειας. Οφείλουμε όλοι μας να την αποδεχτούμε, όποια και να είναι αυτή. Το τι θα κάνουν οι άλλοι, δεν είναι δικό μας ζήτημα, δεν θα πρέπει να μας απασχολεί.
Δυστυχώς η κοινωνία μας θέλει πολύ δρόμο ακόμη για να αποδεχτεί όλους τους ανθρώπους. Κάνει σημαντικά βήματα, αλλά δεν φτάνουν. Χρειάζονται κι άλλα. Κάποιες φορές ίσως και άλματα. Ελπίζω στο μέλλον η κατάσταση να βελτιωθεί και ο κάθε άνθρωπος να νοιάζεται για τον εαυτό του και να κοιτά πώς μπορεί να τον βελτιώσει και όχι να επιτίθεται λεκτικά και κάποιες φορές σωματικά σε κάποιον που δεν ταυτίζεται σεξουαλικά και τον ίδιο.
Τέλος, θα επιθυμούσα να καθιερωθεί μία γιορτή πραγματικής υπερηφάνειας στην οποία θα συμμετέχουν όλοι και θα είναι ο εαυτός τους. Δίχως καλούπια, δίχως καθωσπρεπισμούς, δίχως πρέπει. Αλλά με σεβασμό πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό και έπειτα στον συνάνθρωπό μας. Δεν γίνεται να απαιτούμε σεβασμό και αποδοχή όταν εμείς οι ίδιοι παρεκκλίνουμε και ορισμένες φορές με ακραίο τρόπο. Κοιτάμε τα λάθη μας, βελτιώνουμε όσο γίνεται τον εαυτό μας και ρίχνουμε κι ένα βλέφαρο στον διπλανό μας. Αν είναι κάτω από εμάς δίνουμε το χέρι να ανέβει, αν είναι πάνω από εμάς παλεύουμε να έρθουμε πλάι του, όχι απέναντί του!
*Πέτρος, 29 ετών
Δεν έχει σημασία το όνομά μου. Θα μπορούσα να είμαι εσύ και εσύ να είσαι εγώ. Μεγάλωσα μέσα σε μία μικρή κοινωνία. Εκτός αστικού κέντρου. Ανατράφηκα από γονείς που δεν σπούδασαν στο πανεπιστήμιο. Δούλευαν πάντα από το πρωί μέχρι και το βράδυ για να μεγαλώσουν τα αδέρφια μου και εμένα. Και τα κατάφεραν. Δύσκολα αλλά τα κατάφεραν. Ήξερα από πολύ μικρή ηλικία ποιος είμαι, τι θέλω, τι δεν θέλω. Ένιωθα έντονα πως με ελκύει το ίδιο φύλο. Ένιωθα πως το ίδιο φύλο θα ερωτεύομαι στην ζωή μου. Περίπου στα 18 μου χρόνια το έμαθαν και οι γονείς μου. Η πρώτη τους αντίδραση ήταν το σοκ. Σιωπηλό σοκ. Δεν αντέδρασαν. Δεν φώναξαν. Δεν μίλησαν. Σιωπή. Νόμιζα πως όλη μου η ζωή μέχρι και εκείνη την στιγμή μετρήθηκε μέσα σε εκείνη την σιωπή. Και τότε άκουσα «Είσαι χαρούμενος μέσα σε αυτό;» Πάγωσα. «Ναι», απάντησα. «Αυτό θέλουμε για εσένα. Να είσαι χαρούμενος», μου ανταπόδωσε. Αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε και συνεχίσαμε να ζούμε. Με τον ίδιο τρόπο; Σίγουρα όχι.
Άλλαξε πολλά αυτή η συζήτηση. Το έβλεπα στα μάτια τους για μεγάλο διάστημα. Έβλεπα στα μάτια τους πως παλεύουν με αυτό. Μόνοι τους. Σε εμένα δεν είπαν ξανά τίποτα. Δεν μου δημιούργησαν ποτέ και κανένα πρόβλημα στην ζωή μου για το γεγονός πως ερωτεύομαι το ίδιο φύλο. Δέχτηκαν το γεγονός πως όταν θα τους ανέφερα ένα ενδεχόμενο όνομα , με το οποίο βρισκόμουν σε σχέση θα ήταν του ίδιου φύλου. Και γνώρισαν και αυτούς τους ανθρώπους. Γνωρίζοντας πως είναι οι σύντροφοι μου και όχι οι φίλοι μου. Αγκάλιασαν εμένα και έπειτα αγκάλιασαν και τους ανθρώπους που επέλεξα να έχω δίπλα μου.
Οι γονείς μου σίγουρα πάλεψαν και παλεύουν με αυτό μέσα τους. Και κυρίως γιατί έχουν αντιληφθεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα ομοφυλόφιλο άτομο στην κοινωνία. Οι γονείς μου παλεύουν με αυτό γιατί βίωσαν μαζί μου την ομοφοβική επίθεση που δέχτηκα, η οποία με οδήγησε σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Είδαν το παιδί τους αιμόφυρτο με σκισμένα ρούχα από τα χέρια δύο αγνώστων, οι οποίοι αποφάσισαν πως η δική τους ζωή έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή ενός νέου ανθρώπου που επέλεξε να δώσει ένα δημόσιο φιλί στον σύντροφό του.
Γιατί είμαι απλά άνθρωπος. Που αγαπώ και αγαπιέμαι.
Μετά από αυτή την επίθεση, για πολλά χρόνια ένιωθα φοβερά περιορισμένος και φοβισμένος στο να εκφράσω την αγάπη μου ελεύθερα και ανεμπόδιστα σε εξωτερικό χώρο. Πίστευα πως αν το κάνω, στα αμέσως επόμενα 3 βήματα θα βρεθώ ξανά στο έδαφος με χέρια να προσπαθούν να με πνίξουν φωνάζοντας μου «Είσαι αδερφάρα». Έριξα μπόλικη προσωπική δουλειά για να καταφέρω ξανά να πιάσω το χέρι ενός συντρόφου μου έξω στον δρόμο. Και τα κατάφερα. Δεχόμαστε περίεργα βλέμματα. Πολλά. Δεχόμαστε άσχημα σχόλια. Πολλά. Δεχόμαστε, όμως, και πολλά ζεστά βλέμματα. Και πολλά χαμόγελα από περαστικούς ανθρώπους στους δρόμους. Και αυτό με γεμίζει δύναμη. Μα κυρίως μου μεταδίδει ελπίδα.
Ελπίδα πως τούτος ο κόσμος αλλάζει. Οι άνθρωποι έχουν ξεκινήσει δειλά δειλά να βλέπουν γύρω τους απλά άλλους ανθρώπους να αγαπιούνται ανεξαρτήτως φύλου , κοινωνικού ή βιολογικού. Έχουμε μπόλικο δρόμο να διανύσουμε ακόμη. Μπόλικα μυαλά να ανοίξουμε. Αλλά θα τα καταφέρουμε. Ο Ιούνιος ήταν και θα είναι ο μήνας περηφάνιας. Και όχι, δεν νιώθω περήφανος για το γεγονός πως γεννήθηκα ομοφυλόφιλος. Όπως ακριβώς δεν νιώθω περήφανος για το γεγονός πως γεννήθηκα με μαύρα μαλλιά. Νιώθω περήφανος που κατάφερα να επιβιώσω μέσα σε μια κοινωνία, κάποια μέλη της οποίας με χτύπησαν με λύσσα. Νιώθω περήφανος για όλα εκείνα τα άτομα που ενώ υποφέρουν μέσα σε ένα σώμα, το οποίο νιώθουν πως δεν είναι δικό τους, κάνουν το πρώτο βήμα για να το αλλάξουν. Νιώθω περήφανος για εκείνα τα ομοφυλόφιλα παιδιά που ενώ ζουν μέσα σε οικογένειες χωρίς υποστήριξη, γεμάτα φόβο, εκείνα δεν το βάζουν κάτω.
Γιατί αναγνωρίζω πως η ανταπόκριση των δικών μου γονιών δεν είναι η πλειοψηφική συμπεριφορά. Αναγνωρίζω πως σε αυτό στάθηκα τυχερός. Νιώθω περήφανος για όλα εκείνα τα παιδιά που ενώ δέχονται βρισιές, απειλές και μίσος και χάνουν το Χαμόγελό τους εκείνα δίνουν τον δικό τους προσωπικό αγώνα για να το ξανά βρουν. Νιώθω περήφανος για εκείνα τα πιτσιρίκια που ενώ δεν έχουν κανέναν άνθρωπο να μιλήσουν για αυτό τους το ταξίδι, εκείνα γράφουν τραγούδια, ποιήματα, κείμενα και μουσικές. Νιώθω περήφανος και για εκείνα τα ομοφυλόφιλα παιδιά που χρειάζονται τον δικό τους χρόνο για να φτάσουν στην αποδοχή. Είμαστε μαζί σας. Νιώθω περήφανος για όλα τα άτομα που κρατούν ανέπαφα με νύχια και με δόντια όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου στην ψυχή τους. Βλέπω αισιόδοξα το μέλλον. Θα έρθει μεγαλύτερη αλλαγή. Γιατί η αλλαγή είμαστε εμείς. Και δεν θα το βάλουμε κάτω.
Μη το βάλεις κάτω. Αν περνάς δύσκολα αυτή την στιγμή, αν νιώθεις πως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σε αποδεχθεί για αυτό που είσαι, πορεύσου με την σκέψη πως έχεις εσένα. Αποδέξου αυτό που είσαι και μην επιτρέψεις σε κανέναν άνθρωπο να σε κάνει να νιώσεις κατωτερότητα. Γονείς, προσπαθήστε να μεγαλώσετε τα παιδιά σας με μόνο γνώμονα την αγάπη προς τον άνθρωπο. Κάθε άνθρωπο. Η βία και το μίσος δεν χωρούν δίπλα στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Εγώ θα συνεχίσω να περπατάω με ψηλά το κεφάλι στον δρόμο κρατώντας σφιχτά ανάμεσα στα δάχτυλα μου, τα δάχτυλα του συντρόφου μου. Γιατί είμαι απλά άνθρωπος. Που αγαπώ και αγαπιέμαι. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο.
*Με αγάπη, κάποιος που αισθάνεται περήφανος επειδή υπάρχεις και εσύ σε αυτόν τον κόσμο.
Παραδέχθηκα στον εαυτό μου πως είμαι ομοφυλόφιλος
Είμαι ομοφυλόφιλος και οι γονείς μου δεν το ξέρουν και δεν το ξέρουν γιατί είναι πολύ αυστηροί. Το ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια, καταλαβαίνω πως με ελκύουν οι άνδρες, όμως επειδή γνωρίζουν την σεξουαλική μου ταυτότητα ελάχιστοι άνθρωποι για εμένα, είναι πολύ δύσκολο γιατί δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, επειδή δεν μπορώ να κανονίσω κάποιο ραντεβού να ντυθώ όπως θέλω να βαφτώ…
Αν βγω ραντεβού, δεν θα επιλέξω την γειτονιά μου, φοβάμαι πολύ να μην με δει κάποιος γνωστός η η οικογένεια μου. Επιλέγω να συναντώ ανθρώπους εκτός περιοχής μου και έτσι αισθάνομαι άνετος. Δεν γνώριζα για το Pride, ούτε τι σημαίνει για την LGTBQ+ κοινότητα, έμαθα πριν 3 μήνες κι αυτό γιατί τότε παραδέχθηκα στον εαυτό μου πως είμαι ομοφυλόφιλος. Πίστευα πως απλώς είμαι usexual μέχρι τότε, πως κανείς δεν μου διέγυρε την ερωτική έλξη. Ενδεχομένως να ευθύνεται και η δυσκολία που αντιμετωπίζω καθώς ανήκω στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Η κοινωνία δεν έχει αλλάξει θεωρώ αν πέσεις όμως σε σωστούς ανθρώπους είναι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά η αντιμετώπιση της κοινωνίας παραμένει ίδια απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Θα ήθελα να αλλάξει , θεωρώ πως θα αλλάξει κάποτε, καθώς υπάρχουν μαγαζιά και μπαρ gay friendly και ο κόσμος σιγά – σιγά θα αρχίσει να το απενοχοποιεί απλά δεν νομίζω πως θα συμβεί στο άμεσο μέλλον και αυτό με στεναχωρεί αρκετά γιατί μας περιορίζει δεν μας αφήνει ελεύθερους.
*Γιώργος ετών 22
Αναγκάζεσαι να κρύβεσαι να προσποιείσαι
