Μα καλά, πού έχουν πάει οι ταμπέλες που γράφουν τις οδούς;

Στην εποχή της αυτοματοποίησης και του internet, ο κόσμος δεν είναι ιδανικός για όλους…

Μία βόλτα στη Θεσσαλονίκη  θα σε πείσει, πως πρέπει να ξέρεις από έξω και ανακατωτά όλες τις συντεταγμένες της πόλης για να επιβιώσεις χωρίς κινητό ή αν είσαι άνω των 70 και δεν γνωρίζεις την ύπαρξη του GPS, τότε ίσως να μπεις σε κάποιο κατάστημα και να ρωτήσεις σε ποια οδό βρίσκεσαι.

Μένω στο κέντρο της πόλης τον τελευταίο χρόνο στις πολυκατοικίες της γειτονιάς μου, αριθμοί μονάχοι – όσοι έχουν απομείνει – αναγράφονται πάνω στο θυροτηλέφωνα, ή στις κεντρικές εισόδους, σε κάποια διατηρητέα είναι ακόμη σκαλισμένα τα ονόματα των παλιών ιδιοκτητών. Όμως, τα τελευταία χρόνια η πόλη μου αγαπά να παίζει ένα πρωτοποριακό παιχνίδι προσανατολισμού με τίτλο «Βρες την οδό – αν μπορείς».

Οι ταμπέλες – ελπίζω να θυμάστε ποιες εννοώ εκείνες τις μπλε με τα λευκά ή κίτρινα γράμματα που κοντοστεκόταν κάποτε περήφανες στις γωνίες των διασταυρώσεων με τα ονόματα των δρόμων τους – έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται μυστηριωδώς, λες και συμμετέχουν σε κάποιο ομαδικό σχέδιο απόδρασης. Ο κόσμος πλέον αναγνωρίζει τις οδούς όχι από το όνομά τους, αλλά από το καφενείο στη γωνία, τον φούρνο με την ωραία μπουγάτσα και τα δεκάδες 24ωρα καφέ, που μοιάζουν όλα ίδια και αλλάζουν μονάχα την ονομασία τους.

Ακούς συχνά τους ανθρώπους να λένε στο τηλέφωνο να βρεθούμε εκεί που ήταν παλιά το video club, και όχι στην Σβώλου, οι μεγαλύτερης ηλικίας οδηγοί ταξί, που δεν χρησιμοποιούν gps, αλλά έχουν μία γενική γνώση για το που βρίσκονται, χαζεύουν μπερδεμένοι τις διασταυρώσεις και τα στενά “κάπου εδώ είσαι…λογικά αυτή είναι η Μπαλταδώρου”, οι ηλικιωμένοι, ευγενικά ρωτούν τους νέους περαστικούς που βρίσκεται η οδός που είναι ο ιατρός τους, και φυσικά οι νέοι ανοίγουν κατευθείαν το κινητό για να βοηθήσουν. Οι ντελιβεράδες ακολουθούν συντεταγμένες από το κινητό, τι συμβαίνει όμως με τις πολυκατοικίες που δεν έχουν αριθμούς; Χτυπά τότε το τηλέφωνο και σου λέει “είμαι κάτω από ένα super market”, “ελάτε στην διπλανή πολυκατοικία” χάος…όλοι ψάχνουν λυσσαλέα τις μπλε πινακίδες και αναρωτιούνται που έχουν πάει… Κάποιες ξηλώθηκαν γιατί δεν ταίριαζαν στην όψη των μαγαζιών, άλλες κλάπηκαν, άλλες καταστράφηκαν, κάποιες άλλες χαράχθηκαν επάνω σε αθέατα σημεία των κτιρίων, ένα είναι το κοινό στοιχείο της εξαφάνισης τους, δεν ταιριάζουν με την εικόνα της εξέλιξης του σήμερα, ασχέτως αν τις χρειαζόμαστε ή όχι…

Οι μπλε ταμπέλες που έχουν απομείνει είναι πια είδος προς εξαφάνιση, ξεθωριασμένες, πίσω από σωλήνες και οπτικές ίνες να κρύβουν τα μισά γράμματα, και μόνες ψάχνουν ένα ζευγάρι μάτια να τις κοιτάξει.

Καμία εφαρμογή ή GPS δεν μπορεί να αντικαταστήσει το να ξέρεις που βρίσκεσαι απλά κοιτώντας γύρω σου.

Υ.Γ. Και τέλος πάντων που έχουν εξαφανιστεί αυτές οι ταμπέλες; Αν τις βρείτε φωτογραφίστε τες ίσως αύριο να μην υπάρχουν…