Μα, σε ποιον κόσμο, μαμά

Ζω σταθερά μεταξύ δύο χωρών τα τελευταία 12 χρόνια. Απόλυτα.

Δύο εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη και δύο εβδομάδες στο Λονδίνο. Αν είχα την ευκαιρία να ζω σε τρεις χώρες, δηλαδή 10 μέρες σε καθεμιά, θα μπορούσα να είμαι ένα ζωντανό, αδιαμφισβήτητο, στατιστικό παράδειγμα του κόσμου που ήρθε, που έρχεται, που θα έρθει. Του κόσμου που είναι είναι εδώ πια.

Τον κόσμο της ανισότητας.

Αφορμή για να γράφω αυτές τις σκέψεις ήταν η Γραμμή. The Line, Saudi Arabia.

Κάντε τον κόπο να αναζητήσετε πληροφορίες. Ένας «πρότυπος», πειραματικός κόσμος στη μέση της ερήμου. Προβολή από το μέλλον της ζωής αλλά και από το παρελθόν των ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Ένας κόσμος στον οποίο υψώνεται ένας τεράστιος τοίχος με τους «μέσα» και τους «έξω».

Είναι της μόδας, άλλωστε, τα τείχη. Κάτι σαν τον σύγχρονο κόσμο της Μέσης Ανατολής. Ντουμπάι, Αμπου Νταμπι και άλλα δημιουργήματα που έρχονται. Κόσμοι συμπερίληψης και αποκλεισμού.

Συζητώ με αρκετούς φίλους στο Λονδίνο, για το πώς πήρανε την απόφαση να αφήσουν τον κοσμοπολιτισμό της Βρετανικής Πρωτεύουσας και να μεταναστεύσουν, και πάλι. Σε χώρες τόσο ξένες από τα Ευρωπαϊκά κεκτημένα. Στη Μέση Ανατολή, στη Σιγκαπούρη και όπου έχει καλές οικονομικές προτάσεις και πακέτο παροχών. Η εγκληματικότητα και ο φόβος για το επίπεδο ζωής αυτών και των παιδιών τους είναι από τις πρώτες απαντήσεις γιατί άλλαξαν κόσμο. Εκεί υπάρχει μέλλον, λένε. Εδώ δεν φαίνεται ευοίωνο. Ανησυχούν. Φεύγουνε λοιπόν, κυνηγημένοι, αλλά στην ουσία παραδομένοι σε μια νέα πραγματικότητα.

Ποια πραγματικότητα; Την πραγματικότητα πως αυτός ο κόσμος που φτιάχτηκε από εμάς για εμάς, δεν μας αρέσει. Δεν ήταν τόσο καλός, τελικά.

Μια πραγματικότητα όπου η μεγάλη ανισότητα έχει κάνει τον βίο των πολλών, αβίωτο. Και φυσικά αυτό θρέφει πάντα την ανισότητα. Αντί λοιπόν να είμαστε κομμάτι αυτή της κοινωνίας, η οποία αλώθηκε εξαιτίας μας, τώρα την αφήνουμε. Δεν μας κάνει πια. Πάμε κάπου άλλού, πιο ωραία, πιο ζεστά. Πάμε σε έναν άλλο τόπο που φαίνεται καλύτερος. Μέχρι να τον χαλάσουμε κι αυτόν. Μάθαμε οι άνθρωποι στην εποχή μας να χαλάμε και όχι να χτίζουμε. Τόσο απλά. Και εκεί που πηγαίνουμε βέβαια, οι πολλοί δεν μπορούν να απολαύσουν αυτά που «εμείς» θα απολαμβάνουμε. Άρα ξεκινάει λάθος και αυτός ο κόσμος. Για όλους αυτούς που αγόγγυστα υπομένουν την περιθωριοποίηση τους από τους «ξένους». Γιατί έτσι είναι η κοινωνία. Έτσι γίνεται. Πως τολμάς, εσύ οπισθοδρομικέ και το αμφισβητείς.

Το 2023 το Λονδίνο έχει 258.000 εκατομμυριούχους, 384 εκατο/εκατομμυριούχους και 36 δισεκατομμυριούχους. Μπορούμε να διανοηθούμε τί γίνεται από εκεί και κάτω, στην κοινωνία; Βλέπουμε λευκά και μαύρα παιδιά, με μαχαίρια να κυνηγούν να κλέψουν μια τσάντα, ένα ρολόι. Σε μια πόλη όπου γνωρίζεις πως είναι σίγουρο ότι θα συλληφθείς μια και έχει το μεγαλύτερο ποσοστό καμερών/ανθρώπων, παγκοσμίως. Κηλιδώνουν το μέλλον τους, σκέφτεσαι. Μα τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν μέλλον. Τις 50 χιλιάδες λίρες αγγίζουν τα δίδακτρα για ένα καλό πτυχίο…

Στην Ελλάδα. Δεν με φοβίζει τίποτα περισσότερο από την κοινωνική ανισότητα. Την απόλυτη βίαιη άνιση κατανομή του πλούτου. Το κράτος ζει υπό την ομηρία συμφερόντων, περισσότερο από ποτέ. Ο λαϊκισμός καλπάζει. Η Χρυσή Αυγή καραδοκεί με αυτά ως αφετηρία. Η Κεντροαριστερά αδυνατεί να εμπνεύσει.

Διαβάζω στις ιστοσελίδες από την άλλη στη Θεσσαλονίκη, για την εκπυρσοκρότηση ενός όπλου αστυνομικού. Σέβομαι τη δουλειά τους. Είναι οι δυσκολίες πολλές.

Αλλά γιατί τα αναθεματισμένα όπλα εκπυρσοκροτούν μόνο στους φτωχούς ρε γαμώτο, αναρωτήθηκε κανείς ποτέ;

Ξέχασα αύριο θα είναι άλλη μέρα. Τα προβλήματά μας θα είναι πολλά. Τα έξοδά μας δυσβάσταχτα. Το δάνειο δεν βγαίνει. Οι ανθρώπινες σχέσεις οριακές και τεταμένες. Που καιρός για να φωνάξεις. Που καιρός για να αντιδράσεις.

Άλλωστε μάλλον θα πήγαινε γυρεύοντας κι αυτός ο νεαρός Ρoμά. Φοβάμαι πολύ λοιπόν, πως θα έρθει ο καιρός που θα το πουν και για εμάς.

Για όλους εμάς, που αρνούμαστε να ψιθυρίσουμε το καληνύχτα κόσμε…