Μάγκας Σαλονικιός

Της Λίνας Βανίδη 

Φαντάζομαι ότι κανένας άνθρωπος που σέβεται τον προσωπικό του χώρο δεν αδειάζει το γεμάτο τασάκι του στο μπαλκόνι του. Εσύ το κάνεις όντας σταματημένος στο φανάρι. Σε βλέπω να κατεβάζεις το παράθυρο και αδιάφορα να αδειάζεις το τασάκι του αυτοκινήτου ένα μέτρο από τη διάβαση. Ξεδιάντροπα και χωρίς δεύτερη σκέψη. Και όταν εγώ από πίσω σου παίζω τα φώτα κάνοντάς σου νόημα «μα καλά, τι κάνεις!» εσύ με κοιτάς με απαξίωση και με εκνευρισμό μου κάνεις «τι θες τώρα;».

Όταν σε κλείνει όμως ο διπλοπαρκαρισμένος ή το φορτηγό που ξεφορτώνει εμπόρευμα στο πολυκατάστημα στις 12 το μεσημέρι σου αφαιρεί μία λωρίδα κυκλοφορίας αναγκάζοντάς σε να καθυστερείς, τότε εκνευρίζεσαι. Αλήθεια; Γιατί;

Τι είναι ακριβώς εκείνο που σου δίνει εσένα το δικαίωμα να συμπεριφέρεσαι όπως θέλεις ενώ αρνείσαι να το παραχωρήσεις στους άλλους; Σε βολεύει να παρκάρεις στις θέσεις των αναπήρων; Ναι, γιατί έτσι δεν πληρώνεις πάρκινγκ. Σε βολεύει να σταματάς μπροστά στο φούρνο γιατί «ένα λεπτό θα κάνω ρε αδερφέ για να πάρω μια τυρόπιτα!»; Ναι, γιατί έτσι δε θα χρειαστεί να περπατήσεις ένα τετράγωνο από εκεί που άφησες το αυτοκίνητο για να πας στο γραφείο σου για να αγοράσεις πρωινό. Σε βολεύει να τρομάζεις τους οδηγούς που τελευταία στιγμή σε βλέπουν να περνάς ανάμεσα από τα αυτοκίνητά τους; Ναι, γιατί έτσι δε θα χρειαστεί να περπατήσεις 50 μέτρα μέχρι τη διάβαση και να χάσεις χρόνο.

Να σου πω όμως και εγώ κάτι; Δε στεναχωριέμαι που σε εκνευρίζουν τα χώματα στα τμήματα των δρόμων που βρίσκονται υπό ανάπλαση. Γιατί; Γιατί στην πραγματικότητα δεν περπάτησες ποτέ με το παιδί σου στους δρόμους, αντ’ αυτού το βολτάρεις στο εμπορικό κέντρο το Σάββατο το πρωί. Δε στεναχωριέμαι που είσαι έξαλλος που πρέπει να κάνεις τον κύκλο για να κατέβεις στην Τσιμισκή τώρα που η Αγ. Σοφίας πεζοδρομήθηκε. Γιατί; Γιατί περνώντας αργά το βράδυ κατά τύχη από τον ίδιο πεζόδρομο, καβάλησες με το μηχανάκι σου για να κόψεις δρόμο. Δε στεναχωριέμαι που θα μείνεις κολλημένος 20 λεπτά πίσω το σκουπιδιάρικο που ανεβαίνει την Π. Πατρών. Γιατί; Γιατί δεν μάζεψες ποτέ το περιτύλιγμα του παγωτού που το παιδί σου πέταξε κάτω στην πλατεία Αριστοτέλους. Και σίγουρα δε στεναχωριέμαι που ο ταξιτζής θα σ’ αφήσει να περιμένεις στη βροχή επειδή «σόρι φίλε, δε βολεύει η κούρσα, κλείνω». Γιατί; Γιατί επί χρόνια θεωρείς τους τουρίστες χαζούς που περιμένουν στην ουρά ενώ εσύ περνάς μπροστά.

Όταν λοιπόν αρχίσεις να θεωρείς τον εαυτό σου βλαχαδερό αντί για «μάγκα», τότε μπορεί να αλλάξει και κάτι στην πόλη σου. Μέχρι τότε μην περιμένεις τίποτε από τους άλλους. Γιατί και οι άλλοι μάγκες είναι.