Μακάρι να ξεβούλωνε η AI κανένα βουλωμένο σιφόνι…

Εικόνα: pexels

Ένα βράδυ πριν λίγο καιρό σε μια παρέα ακούγαμε εμβρόντητοι έναν άνθρωπο, πάνω από πενήντα, να μας περιγράφει με ντελιριώδη ενθουσιασμό τα καλά της τεχνητής νοημοσύνης και της εικονικής πραγματικότητας. Σαν πανάκεια για πάσα νόσο περίπου.

Όταν τολμήσαμε να του αντιπαραθέσουμε, μπροστά στον υπέρμετρο ενθουσιώδη λόγο του, πώς η AI κάνει τα πάντα τέλεια, ότι δεν είναι ακριβώς έτσι και πώς επίσης η AI δεν μπορεί να περιγράψει όσα συμβαίνουν τώρα, τη στιγμή που ζούμε, αλλά μόνο πιθανά ότι ανήκει στο παρελθόν και έχει γίνει ήδη Ιστορία, μας κοίταζε με μια σχετική θλίψη του τύπου καημένοι δεν ξέρετε ούτε τι σας γίνεται ούτε τι σας περιμένει…Αλήθεια είναι ότι είχε πιει δυο-τρία ποτά, οπότε απέδωσα τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του για το νέο κόσμο και κει.

Ο νέος κόσμος λοιπόν. Με τα καλά και τα κακά του. Και η ζωή που μοιάζει πλέον να έχει πάρει ένα δρόμο δίχως επιστροφή.

Ακούω την αγωνία γνωστών και φίλων που αναζητούν απεγνωσμένα τεχνικούς για τα σπίτια τους, να επιδιορθώσουν βλάβες, να επιτελέσουν τεχνικές εργασίες, να αποκαταστήσουν, να χτίσουν, να ολοκληρώσουν. Μάταια. Οι χρόνοι αναμονής είναι τεράστιοι, ο εκνευρισμός στα ύψη και τα κόστη όλο και ψηλότερα λόγο αυξημένης ζήτησης και μικρής προσφοράς. Οι νόμοι της αγοράς είναι αδυσώπητοι.

Την ίδια ώρα που μια ολόκληρη γενιά απαξιώνει κάθε ενασχόληση με τεχνικές εργασίες, επιλέγοντας ‘’ευγενή’’ επαγγέλματα, η ανάγκη για εργάτες γης, τεχνίτες, μάστορες μεγαλώνει ραγδαία στον κόσμο. Ταυτόχρονα τα πρόθυμα χέρια αναχωρούν για αγορές με καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής πιθανά, μεγαλύτερους μισθούς και ευκαιρίες για κοινωνική άνοδο.

Εκατοντάδες τόποι αποχαιρετούν Αλβανούς που θεωρούσαμε δεδομένους, ανθρώπους που από το 90 και δώθε έζησαν εδώ και δημιούργησαν, τα σπιτικά μας, τους δρόμους μας, τα κτίσματα μας, τις πόλεις και τα χωριά μας και τώρα δεν φεύγουν καν για την Ιταλία όπως γινόταν στα χρόνια της πανδημίας, αλλά για τα Λονδίνα με τριπλάσια μεροκάματα.

Παράλληλα το άνοιγμα της ψαλίδας του πλούτου δημιουργεί και άλλες παρενέργειες. Δείτε για παράδειγμα τη ναυαρχίδα της ελληνικής οικονομίας, τον τουρισμό και την εστίαση. Οι συνθήκες εργασίας που καταγγέλλονται ως απαράδεκτες, τα χαμηλά μεροκάματα για ακόμα μεγαλύτερη μεγιστοποίηση του κέρδους, οι απίστευτες συνθήκες διαμονής και διαβίωσης των καλοκαιριών για τα παιδιά που δουλεύουν σεζόν, δημιουργούν και εκεί μια μαζική αποχώρηση. Μάταια ξενοδοχεία και εστιατόρια αναζητούν προσωπικό αυτό το καλοκαίρι, το πουλί πέταξε προς την οδό της άρνησης. Μια οδό που ακόμα ποτίζεται από το ελάχιστο λίπος των γονιών και την ανάγκη προστασίας μιας γενιάς που μεγάλωσε ακόμα και μέσα στην κρίση προστατευμένη.

Όμως ενώ όλα αυτά συμβαίνουν τεκτονικές αλλαγές συντελούνται στην ελληνική κοινωνία. Κομμάτι τους είναι ο εργασιακός βίος και οι νέες προτεραιότητες αλλά και οι εφιαλτικές ελλείψεις που σύντομα θα δημιουργήσουν ασφυξία, ο ακραίος διαχωρισμός πλούτου και φτώχειας με το άνοιγμα της ψαλίδας, ο μαρασμός και η διαρκής ελάττωση του πληθυσμού ενός λαού που αρνείται πλέον να κάνει παιδιά, η αλματώδης αύξηση της επιθετικότητας, των ψυχικών διαταραχών, των αγχωδών αδιαχείριστων καταστάσεων και φυσικά της έλλειψης ικανού αριθμού δομών που θα μπορούσαν να διαχειριστούν όλο αυτό το αυξανόμενο βάρος της ψυχικής πίεσης, η ολίσθηση προς φωνές λαϊκισμού και αμφισβήτησης που ψαρεύουν στα θολά νερά της ματαίωσης και θα καταγραφούν την Κυριακή στις εκλογές.

Βρισκόμαστε, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, στην πιο κρίσιμη στιγμή της ελληνικής Ιστορίας μετά τη Μεταπολίτευση. Δομικά ζητήματα που επιδεινώνονται, δημιουργούν τεκτονικές μετατοπίσεις προς μια αβεβαιότητα, που κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει. Ίδωμεν…