Μακάρι του χρόνου τέτοια μέρα οι αίθουσες να είναι ασφυκτικά γεμάτες…

Τέτοια νύχτα, τους τελευταίους τρεις Νοέμβριδες βρισκόμασταν η φεστιβαλική παρέα για να πάμε στην ταινία και στο πάρτι της τελετής έναρξης και να κάνουμε μία δυνατή αρχή για τις επόμενες 10 μέρες που θα ακολουθούσαν. Φέτος η φεστιβαλική παρέα θα κάνει βίντεο κλήση, διαδικτυακό – πρόγραμμα προβολών και θα αποχωριστεί το καθιερωμένο πόστο του καλωσορίσματος. 

Θυμάμαι πως πάντα τέτοια περίοδο το ημερολόγιο μου έγραφε ΦΕΣΤΙΒΑΛ με κεφαλαία γράμματα και τίποτε άλλο. Την μέρα που ανέβαινε η αφίσα στο Δημαρχείο και άναβαν τα φώτα στο Λιμάνι πήγαινα από την μία άκρη του κέντρου στην άλλη και χάζευα σχεδιάζοντας ποιες ταινίες θα δω και σε ποια πάρτι θα ξημερωθώ.

Ο πατέρας πάντα τέτοιες μέρες φώναζε και έλεγε θα πάθεις υπερκόπωση τόσες ώρες στο πόδι μα η κούραση του Φεστιβάλ ποτέ δεν ήταν κούραση. Πάντα ήταν μία σφήνα ζωής. Μια ανάσα πριν έναν δύσκολο χειμώνα, μια παύση από την βαρετή και απάλευτη ρουτίνα, μια δροσιά κουλτούρας και 7ης τέχνης στο μουντό που σε κατακλύζει τέτοια εποχή του χρόνου.

Ήξερες πως αυτές τις μέρες θα φοράς περήφανος το καρτελάκι- μπλουζάκι σου, θα κυκλοφορείς ανάμεσα στο πλήθος και θα ξεχωρίζεις γιατί θα νιώθεις κομμάτι μιας μεγάλης γιορτής. Μιας γιορτής που εδώ και 61 χρόνια κρατά την πόλη ξάγρυπνη αυτό το δεκαήμερο. Το Φεστιβάλ μου έμαθε τον κινηματογράφο, θυμάμαι από μικρή τον Νοέμβρη τους γονείς μου να λείπουν από το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ σε προβολές κι εγώ να τους κοιτάω με ανυπομονησία και να περιμένω να μεγαλώσω για να ζήσω αυτές τις μέρες όπως εκείνοι.

Στην αρχή ως θεατής και μετέπειτα ως εθελόντρια. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία που μέχρι σήμερα έχω πάει. Κάθε χρόνο τα ίδια πρόσωπα, η ίδια ανυπομονησία στα μάτια των θεατών, ταινίες που με στιγμάτισαν, άλλες που με προβλημάτισαν, φρέσκα καλλιτεχνικά διαμάντια και πάντα μία μόνιμη σκέψη ”σε λίγες μέρες τα φώτα του φεστιβάλ πάλι θα σβήσουν”. Εκεί βρήκα φίλους που μετέπειτα έγιναν κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής μου, αλλάξαμε πόλεις μα πάντα συναντιόμασταν στη Θεσσαλονίκη για αυτήν την γιορτή.

Οι μέρες αυτές σβήνουν σαν ανάσα και δεν αρκούν. Πάντα λέγαμε μεταξύ μας την ατάκα ”ας ήταν κάθε μέρα Φεστιβάλ.” Ένα μεγάλο σχολείο, που αν το ζήσεις θα αγαπήσεις την πόλη και το σινεμά ακόμα περισσότερο. Και φέτος μπαίνουμε πια στο πλαίσιο του social distancing. Μακρία, αγαπημένοι και Φεστιβάλ με κάθε τρόπο, χωρίς τα παιδιά που κρατάνε τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια για τα βραβεία κοινού. Χωρίς εμάς που καλωσορίζουμε εσάς ευχόμενοι καλή προβολή.

Μένουμε ενωμένοι και στηρίζουμε μία ξεχωριστή φεστιβαλική γιορτή. Καλό Φεστιβάλ και ελπίζω του χρόνου τέτοια μέρα οι αίθουσες να είναι ασφυκτικά γεμάτες!

*Υ.Γ σημειώνω πως η φεστιβαλική κατάθλιψη για τις επόμενες δέκα μέρες μετά τη λήξη του είναι δεδομένη.