Μάλλον είναι το αύριο…

Εννιά η ώρα το βράδυ η Θεσσαλονίκη γίνεται πια πιο δύσβατη και ανυπόφορη. Η πλατεία ΧΑΝΘ πιο άδεια από ποτέ. Την κουλτούρα του δημόσιου χώρου τη διασώζουν και παράλληλα τη μετασχηματίζουν οι άστεγοι.

Μπαίνει στο θέατρο, το θέατρο Αυλαία. Ο Άρης Σερβετάλης μαγικά απλός σε ένα μινιμαλιστικό σκηνοθετικό περιβάλλον τον εισάγει με σαφήνεια στο θέμα: Ένα παιδί στη Ρωσία φεύγει από το σπίτι του για να μην είναι βάρος στην πολυαγαπημένη μητέρα του. Βγαίνει στο δρόμο και αποκτά αντιπάλους: το κρύο, τα νταηλίκια, τους αλκοολικούς αστέγους, την πολιτοφυλακή, το θάνατο. Χαρακτηριστικά που άνθησαν στο δυτικό παράδεισο που υποσχόταν ο Γιέλτσιν. Μοναδικοί σύμμαχοι του τα σκυλιά.

Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και το νέο της ιδεολόγημα, ο νεοφιλελευθερισμός, μετασχηματίζει την ανθρώπινη χαρακτηροδομή σε ζωώδη.

Κι όμως, τα σκυλιά έσωσαν το παιδί, το ζέσταναν και το προστάτευσαν από κάθε κακό. Βρήκε την αλληλεγγύη που έψαχνε στους ανθρώπους.

Ελλάδα 2012: απατεώνες όλων των ειδών μιλούν αυτάρεσκα και προτείνουν λύσεις. Διαπλέκονται ακόμα και τώρα στον πολιτικό επιθανάτιο ρόγχο τους. Γιελτσινοποιούν (sic) την οικονομία, γιατί στηριζόταν σε ένα ογκώδες δημόσιο, όπως λένε.

Δείτε την παράσταση, όχι σαν φιλότεχνοι πολίτες πια. Καθως βγαίνετε από το θέατρο αυτή τη φορά κοιτάξτε έναν αδέσποτο σκύλο για ώρα στα μάτια. Το παζλ των άτακτων σκέψεών μου θα συντεθεί τότε αρμονικά. Μόλις φτάσετε σπίτι, δείτε μέσα από τις γρύλιες: Είναι ο χειμώνας, είναι οι άστεγοι, είναι οι σκύλοι, μάλλον είναι το αύριο.