Mαμά, ΦΟΒΑΜΑΙ!
Όσα αισθάνεται μια 22 χρονη σήμερα.
Πάντα θα πέφτουμε από τα σύννεφα όταν συναντούμε τέτοιες εικόνες ωμής βίας. Ας μην γελιόμαστε, όταν ενισχύεται η δύναμη του επιβάλλομαι με σκοπό το καλό όλων μας πάντα κάτι ετοιμάζεται εναντίον μας
Δεν είναι λίγες οι φορές που δέχτηκα στα χέρια μου μηνύματα καταγγελιών, ΕΙΔΙΚΑ από μικρότερα (17-18 χρονών) παιδιά τα οποία οι αστυνομικοί τράβηξαν από τα μαλλιά και τις μπλούζες, επειδή συμμετείχαν σε μία πορεία που έτυχε να γίνουν επεισόδια. Χωρίς να προκαλέσουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που είδα με τα μάτια μου να την ωμή αστυνομική βία, την κατάχρηση εξουσίας.
Θεωρούμε πως ο Υπουργός Προστασίας Του Πολίτη, οφείλει να προστατεύει τους πολίτες. Διάβαζα λίγες μέρες πριν ένα ρεπορταζ στην DW στο οποίο έλεγε ξεκάθαρα πως η ελληνική κυβέρνηση είναι από τις λίγες που εκμεταλεύτηκαν τα μέτρα της πανδημίας για να επιβάλλει τόσο αυστηρούς περιορισμούς και αστυνόμευση.
Και εμείς ακόμα κοιμόμαστε σε ένα βαθύ λήθαργο, μένοντας άπραγοι και περιμένοντας ακόμα ένα τέτοιοι είδους σπαραχτικό video να κυκλοφορήσει, για να βγούμε σε τοίχους στα social και να το αγανακτήσουμε. Και που θα το κατακρίνουμε τι θα γίνει; Θα ξανασυμβεί σε δυο εβδομάδες όπως πράγματι είδαμε.
Ζούμε σε μια ιδιότυπη και τρομακτική καταστολή και το μόνο που μένει είναι η μονιμοποίηση της. Χθες παρακολουθούσα την ενημέρωση της κ. Αριστοτελίας Πελώνη, μηδαμινή εξήγηση για τα χθεσινά καρέ της επίθεσης των αστυνομικών στο παλικάρι. Και όταν την ρώτησε συνάδελφος ποια είναι η στάση της έδωσε την πιο ρηχή απάντηση που θα μπορούσε ανθρώπινος νους να διανοηθεί. ”Οι χθεσινές εικόνες είναι ενοχλητικές.” ΕΝ-Ο-ΧΛΗ-ΤΙ-ΚΕΣ ρε φίλε. Μία ολόκληρη χώρα από εχθές πάγωσε, έβγαλε φωνή, ανατρίχιασε, παρακολουθούσε το σπαραχτικό video, και έβλεπε πως τα ΜΑΤ στην λέξη ”ΠΟΝΑΩ” του νεαρού έμοιαζαν να μοιάζουν να ερεθίζονται και να συνεχίζουν με όλο το μίσος που μπορεί να κατέχει ανθρώπινη ψυχή. Και εμείς πονούσαμε μαζί με εκείνον. Πόσο αφελής μπορεί να είσαι για να σχολιάσεις το χθεσινό περιστατικό με την λέξη ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ;
Στα 22 μου χρόνια, τους τελευταίους μήνες ένιωσα την ανάγκη να φύγω. Σιχάθηκα. Και πάνω από όλα φοβήθηκα. Μάνα, ΦΟΒΗΘΗΚΑ! Φοβήθηκα, γιατί στη θέση του παιδιού θα μπορούσα να είμαι εγώ, ο φίλος μου ακόμα κι εσύ. Δεν θέλω να βάλω όλους τους αστυνομικούς στο ίδιο τσουβάλι είμαι σίγουρη πως δεν είναι όλοι τέτοιου είδους άνθρωποι.
Αισθάνομαι όμως πως δεν χωράω πια εδώ. Εδώ τα δικαιώματα μου καταπατούνται. Αυτή η χώρα θα με αποτελειώσει.
Το σκοτάδι είναι συνώνυμο της Ελλάδας τους τελευταίους μήνες, είναι ο καλύτερος της φίλος είναι μιαν αρχή σε ένα νέο δικτατορικό κόσμο.
