Μαμά! Μπαμπά! Τα όνειρα μου ξέχασα.

της Ιρρόης Καρυπίδου

Αύγουστος 2011

“Θα δείξει η νεκροψία”, μονολόγησα για τελευταία φορά ξεφυσώντας αγχωμένη, λίγο πριν ανοίξω τον υπολογιστή. Οι βάσεις είχαν ήδη ανακοινωθεί κι εγώ είχα ήδη παρακοιμηθεί.

“Δυστυχώς επεράσαμεν”, δήλωσε η -Ελληνίδα- μάνα όταν άκουσε ότι θα πρέπει να ξενιτευτώ στην Κρήτη -φοιτήτρια εξωτερικού με χαρακτήρισε.

Πέρασε γρήγορα ο ένας μήνας που είχα για να ετοιμάσω το καινούριο μου νοικοκυριό, βρέθηκα στην Κρήτη, ταχτοποιήθηκα στο σπίτι, έριξα και μια ματιά στο πανεπιστήμιο και ήμουν έτοιμη για τη νέα μου ζωή.

“Άντε να τελειώνεις γρήγορα με τη σχολή,να πάρεις το πτυχίο σου για να αρχίσουμε μετά να σκεφτόμαστε τι θα σπουδάσεις”, αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του πατέρα, καθώς με φιλούσε με ένα χαμόγελο που κόντευε να φύγει έξω απ’το πρόσωπό του. Έμεινα στην πόρτα αποσβολωμένη για κανένα τέταρτο, αναρωτούμενη τι είχε συμβεί. Κατέληξα ότι μάλλον δεν είχα πάει στην Κρήτη για σπουδές και κάτι είχα καταλάβει λάθος, αλλά και πάλι αμφέβαλλα γιατί ήμουν πάρα πολύ έξυπνη και ικανή αφού είχα περάσει στο πανεπιστήμιο, μιας και έτσι έλεγαν όλες οι θείες στο σόι. Οι μέρες περνούσαν και η απορία μου έμενε. Μέχρι που έκανα παρέες, άρχισα την “φοιτητική μου ζωή” και η απορία μου ξεχάστηκε.

Φεβρουάριος 2014

Τρίτο έτος και η περίοδος χάριτος έχει πάρει την κατρακύλα-όπως και τόσοι άλλοι άργησα κι εγώ λίγο να της δώσω το τελικό χτύπημα. Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, όλοι περιμένουν να μου πάρουν λουλούδια στην πρώτη από τις τρεις περιστάσεις της ζωής μου που το απαιτούν. Στη δεύτερη, αν είμαι τυχερή, αυτός που θα τρώει μαζί μου ρύζι κατακούτελα θα μου έχει πάρει τα ομορφότερα,ενώ στην τρίτη δεν θα είμαι σε θέση να βλέπω λουλούδια παρά μόνο τις ρίζες τους κι αυτές ανάποδα. Θα έρθει η μέρα της ορκωμοσίας κι εγώ θα ετοιμάζομαι για την αναβίωση των καλλιστείων του ΑΝΤ1, χωρίς να προσέξω την -σαφώς αμελητέα- ειδοποιό διαφορά. Αντί για υπέρλαμπρη, μεγαλόπρεπη και λίγο -ελάχιστα καλέ- κακόγουστη τιάρα θα παραλάβω ένα κομμάτι χαρτί. Μη βιάζεστε να κρίνετε την ανώτατη εκπαίδευση. Έχει πρακτικό χαρακτήρα η απολαβή μου. Γιατί το χάρτινο πτυχίο μου, μου λύνει τα χέρια σε μικρές, καθημερινές κρίσεις. Γιατί το χάρτινο πτυχίο μου, σε περιπτώσεις ανάγκης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως χαρτί κουζίνας, τουαλέτας, ξεσκονόπανο, προσάναμμα, λαδόκολλα, υπό-απορροφητική πετσέτα και αυτά είναι μόνο τα τρανταχτά παραδείγματα.

Αν τελικά η τύχη μού χτυπήσει την πόρτα και με βρει στο σπίτι, το πτυχίο θα καταφέρει να μην περάσει μια από τις παραπάνω δοκιμασίες ή να βγει αλώβητο από αυτές -η ελληνική κοινωνία δίνει γι’ αυτή την περίπτωση περισσότερες ελπίδες στα πτυχία που προέρχονται από σχολές άνω των 18.000 μορίων. Και αφού το πτυχίο μου γλιτώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα μπει σε κορνίζα στο σαλόνι -αν η κορνίζα καλύψει κατά λάθος το βαθμό μου, ρωτήστε τη μαμά με 10 θα το έχω πάρει -μετά θα κάνει μια βόλτα στο βιογραφικό μου κι από κει ένα μεγάλο ταξίδι για να καταλήξει σε σκονισμένα ράφια βιβλιοθηκών ή καλαθιών αχρήστων σε γραφεία πιθανών εργοδοτών. Το περήφανο σόι βέβαια δεν θα ανησυχήσει στιγμή γιατί τώρα είμαι επιστήμονας και αν η ελληνική αγορά εργασίας δεν εκτιμήσει τα απροσμέτρητα προσόντα μου θα βρεθεί σίγουρα κάποιος ειδικός στο πανεπιστήμιο της Οξπόρδης ή του Μη!-Τσιγκαν για να μου προσφέρει μία ερευνητική θέση που θα αρμόζει στο μυαλό και τις ικανότητές μου.

Όμως ο μπαμπάς ακόμα φωνάζει ότι με ένα πτυχίο σήμερα δεν κάνεις τίποτα και μάλλον έχει δίκιο,τό σα χρόνια πείρας έχει πίσω του, γι’ αυτό κι εγώ ψάχνω πυρετωδώς να βρω ποιο πανεπιστήμιο έχει το καλύτερο τμήμα μαθηματικών με ειδίκευση “στη μαθηματική ανάλυση της φιλοσοφικής πρόκλησης της επιμέλειας της διδακτέας ύλης” -το μυστικό εδώ είναι στον περίπλοκο, κατά προτίμηση ακαταλαβίστικο, στερούμενου νοήματος και στην προκειμένη περίπτωση, εντελώς ανύπαρκτου, τίτλου.

Λογικά τα κατάφερα και έγινα δεκτή στο άκρως ενδιαφέρον και εξειδικευμένο μεταπτυχιακό μου. Στο αεροδρόμιο -ξέχασα να σας πω ότι δε μένω Ελλάδα, πάω σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα- με συνοδεύουν οι γονείς συντετριμμένοι αλλά περήφανοι που έχω διαπρέψει τόσο πολύ στη ζωή μου. Φυσικά δε θα καταλάβω ούτε τα μισά από τα μαθήματα που θα παρακολουθήσω αλλά τι σημασία έχει; Θα πάρω αξιοπρεπείς βαθμούς και μια πιστοποίηση που θα διαβεβαιώνει ότι είμαι πλέον ειδικός. Στο τελευταίο τσεκ των αποσκευών οι ανήσυχοι γονείς προσπαθούν να βρουν τι μπορεί να έχω αφήσει πίσω. Γιατί μπορεί να είμαι πανέξυπνη αλλά μια αφηρημάδα την έχω -είπαμε οι γονείς είναι αντικειμενικοί, φυσικά και έχω μερικά εντελώς ασήμαντα ελαττωματάκια. Κοντεύω να χάσω την πτήση, αυτοί μου κουνάνε δακρυσμένοι το μαντήλι, ακόμα πιο περήφανοι από πριν γιατί δεν έχω ξεχάσει και τίποτα. Και τότε θυμάμαι. Τρέχω πανικόβλητη να προλάβω. Τους βρίσκω ξανά. Με κοιτάνε με περιέργεια, τους κοιτάω με κατανόηση.

“Μαμά! Μπαμπά! Τα όνειρα μου. Αυτά ξέχασα.”

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.