Μαμά, μπαμπά, τελικά ίσως να ΄χετε και τα δίκια σας…

“Γεννιέσαι την έχεις μητέρα / πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα / εκείνη σε βάζει στην κούνια / στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα”. Κάπως έτσι περιγράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς την πρώτη συνύπαρξη με τη γυναίκα, κι αυτή δεν είναι άλλη από την μάνα, μητέρα, μαμά. Μαζί και ο μπαμπάς, ο πατέρας, το στήριγμα, η κολόνα. Σε αγαπούν, σε νοιάζονται, σε προσέχουν.

Κι έτσι, έρχεσαι σε επαφή με τους γονείς. Σε επαφή ενώ έχεις γεννηθεί, γιατί εννοείται ότι και ως έμβρυο υπάρχει επαφή. Και από την ασφάλεια στην αμνιακό σάκο, σαν ένας άλλος αμνιακός σάκος να δημιουργείται, η προστατευτικότατα των γονιών, ο τρόπος που θα σε αγκαλιάσουν, οι επαφές σου που θα είναι περιορισμένες.

Σε λίγο μεγαλώνεις. Αρχίζεις να απορροφάς σαν σφουγγάρι ό, τι ακούς, ό, τι βλέπεις, υιοθετείς συμπεριφορές, λέξεις, αξίες και κανόνες. Πας σχολείο, ό, τι κι αν γίνει, γυρνάς στο “καταφύγιο”, εκεί θα ακούσεις μια καλή κουβέντα, το πρόβλημά σου θα γίνει πρόβλημά σας, μοιράζεται η ανησυχία.

Περνάς στην εφηβεία. Η αμφισβήτηση είναι εδώ. Δεν ακούς, δεν υποκύπτεις, επαναστατείς. Ό, τι σου πουν, εσύ το αντίθετο. Αμφισβητείς αυτά που σου λέει ο πατέρας σου, δεν τα ξέρει καλά. Το ίδιο κάνεις και με την μητέρα σου τσακώνεσαι, ενίστασαι σε κάθε μικρή λεπτομέρεια. “Τι ξέρουν αυτοί; Εγώ τα ξέρω καλύτερα, δεν ξέρουν τη ζωή μου, έχουν αλλάξει οι καιροί, χάσμα γενεών…” σκέφτεσαι.

Πανελλήνιες. Το σημείο 0. Νιώθεις ανεξάρτητος ενώ βρίσκεσαι σε πλήρη εξάρτηση. Η παραμικρή απόκλιση από την συμπεριφορά που έχεις εσύ απαιτήσει, σε διαλύει. Ξαφνικά, εκεί που δεν ξέρουν, δεν “νιώθουν”, αν σου πάνε κόντρα, ταράζεσαι. Το φαγητό που θες, την ώρα που το θες, απόλυτη ησυχία στο σπίτι αλλίως “δε σέβεσαι την προσπάθειά μου, να σηκωθώ να φύγω από εδώ μέσα”.

Τελειώνουν οι Πανελλήνιες, συμπεριφέρεσαι λες και ζεις ήδη μόνος σου. “Δεν μπορείς να μου πεις τι ώρα θα γυρίσω (αλλά ταυτόχρονα εσύ θα έρθεις να με πάρεις αν είμαι μακριά), θα κάνω ότι θέλω, από του χρόνου δε θα με έχεις εδώ”. Κι εκείνοι, σε όλα αυτά, άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία κι άλλοτε με λιγότερη, υπομένουν. Σε ακούν. Σου δίνουν τον χώρο σου να το βγάλεις όλο αυτό. Και απλώς περιμένουν.

Είναι σαν να είναι προγραμματισμένοι να υπομένουν, να βλέπουν κάθε αλλαγή στη συμπεριφορά σου. Υπομονή, υπομονή, υπομονή… Και φεύγεις, και μένει μόνος. Και κάπως, αρχίζεις να τους θες πίσω. Την τρέλα του σπιτιού, με την φασαρία, τις εντάσεις, τις κουβέντες στο σαλόνι. Τη στήριξη, την αγάπη, την ασφάλεια.

Ξαφνικά, κάπως αρχίζουν να ξέρουν και κάτι οι γονείς. “Α, σαν να είχαν δίκιο εκεί, ωχ με είχαν προειδοποιήσει για κάτι τέτοιο”. Δεν μας ξέρουν εξ’ ολοκλήρου όπως νομίζουν πολλές φορές. Αλλά μας ξέρουν πολύ καλύτερα απ’ όσο νομίζουμε.

Δεν τα κάνουν όλα τέλεια, και πώς θα μπορούσαν; Άνθρωποι είναι, και λάθη θα κάνουν και άγχη τους θα μας περάσουν και πιθανότατα θα πουν την λάθος κουβέντα την λάθος στιγμή. Αλλά μήπως κι εμείς δεν κάνουμε το ίδιο; Καλή πρόθεση έχουν όμως, δεν θέλουν να σε βλάψουν, παιδί τους είσαι.

Φυσικά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες αλλά μια μέρα είναι αφιερωμένη και σε αυτούς, μην τους κράξουμε πάλι! Και χάσμα υπάρχει και διαφωνίες και όπως και να το κάνουμε, είμαστε άλλοι άνθρωποι, δεν είμαστε οι γονείς μας.

Αν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη, μόνο εκεί βρίσκεται. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πως είναι να αποφασίζεις ότι, από εδώ και πέρα, δεν είμαι προτεραιότητά μου, αλλά τα παιδιά μου. Φρικάρω λίγο, οπότε δε μπορώ παρά να το αποδώσω όντως σε κάποιου είδους αγάπη πολύ ανώτερη.

ΥΓ. για τους γονείς: Μη πάρετε κι αέρα όμως από τα γλυκανάλατα, σας αγαπάμε και σας καταλαβαίνουμε αλλά κι αύριο το λάδι θα σας βγάλουμε… Άντε καλά, πάρτε λίγο, αλλά για σήμερα μόνο.

*Η Παγκόσμια Ημέρα Γονέων γιορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Ιουνίου, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ του 2012 (A/RES/66/292), ως φόρος τιμής στους γονείς όλου του κόσμου.

Το σχετικό ψήφισμα του ΟΗΕ αναγνωρίζει το ρόλο των γονέων στην ανατροφή των παιδιών και καλεί τα κράτη – μέλη να γιορτάσουν την Παγκόσμια Ημέρα Γονέων (World Day of Parents) σε πλήρη συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών και με τη συμμετοχή των νέων και των παιδιών

Ο ΟΗΕ στο ψήφισμά του επισημαίνει ότι η οικογένεια έχει την πρωταρχική ευθύνη για την ανατροφή και την προστασία των παιδιών και για την πλήρη και αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους τα παιδιά θα πρέπει να μεγαλώνουν σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου κυριαρχεί η ευτυχία, η αγάπη και η κατανόηση.