Μάνα, εγώ θα απέχω
Η απόλυτη παραίτηση, η απόλυτη ματαίωση, η ακύρωση, ανθρώπων που οι ζωές τους δοκιμάζονται διαρκώς με διάφορους τρόπους από το 2008 μέχρι σήμερα, δημιουργεί αυτή την απόσυρση.
Είναι πραγματικά τρομακτικά τα ποσοστά της αποχής στις εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα. Ποσοστά που δημιουργούν συντριβή για όποιον πιστεύει πώς ακόμα και η καθημερινότητα της ζωής σε μια πόλη, σε μια γειτονιά μπορεί να αποτελέσει αφορμή για κινητοποίηση στους πολίτες.
Όταν υπάρχουν τεράστιοι δήμοι που επτά στις δέκα δεν πήγαν να ψηφίσουν καν, την ώρα που η ζωή στους τόπους που ζουν μοιάζει ένα μεγάλο βάσανο, αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει πια καλά στη δημοκρατία και τον τρόπο που λειτουργεί.
Υπάρχουν γενιές στην Ελλάδα που δεν θυμούνται καν τι σημαίνει κανονικότητα. Με την παλιά έννοια. Του να λειτουργούν τα πράγματα στοιχειωδώς, να υπάρχει έστω ελπίδα.
Η απόλυτη παραίτηση, η απόλυτη ματαίωση, η ακύρωση, ανθρώπων που οι ζωές τους δοκιμάζονται διαρκώς με διάφορους τρόπους από το 2008 μέχρι σήμερα, δημιουργεί αυτή την απόσυρση. Την αίσθηση ότι και να ψηφίσουμε δεν θα αλλάξει τίποτε.
Ειδικά σε νεότερους ανθρώπους που αδυνατούν να βρουν ένα λόγο να πάνε μέχρι την κάλπη.
Η συλλογική κατάθλιψη, όχι μόνο από όσα συνέβησαν στις τσέπες και στα κεκτημένα τους, αλλά και σε μια σειρά από τρομακτικά περιστατικά του τελευταίου εξαμήνου που αποτελούν δυνητικές απειλές και για τη δική τους καθημερινότητα, έχει πλέον επηρεάσει τον τρόπο που σκέφτονται κυρίως νέοι άνθρωποι που εξαρτούν τη ζωή τους από επιδόματα και ελεημοσύνες.
Μοιάζει να μην αφορά κανέναν όλο αυτό στα σοβαρά, όχι μόνο η ερμηνεία αυτής της απόσυρσης αλλά και η πιθανή διαχείριση της.
Δεν αφορά ας πούμε την κεντροαριστερά που μοιάζει να βρίσκεται μακριά νυχτωμένη και εγκλωβισμένη, σε τραγικές πρακτικές του παρελθόντος. Διασπασμένη σε πολλά κομμάτια, με αδυναμία συνεννόησης, με αρνητική ψήφο ως επιλογή (Το ΚΚΕ στο δεύτερο γύρο πρότεινε αποχή ή άκυρο), με έλλειψη οράματος και υπέρβασης των στενών κομματικών ορίων (πχ επικράτηση φατριών έναντι άλλων με επιβολή και των ανάλογων υποψηφίων αντί για φωτισμένες και ικανές προσωπικότητες), αδυναμία ερμηνείας της περιχαράκωσης και εν τέλει της ήττας της ακόμα και σε παραδοσιακές αριστερές περιοχές του παρελθόντος.
Δεν αφορά την κυβέρνηση να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί επτά στους δέκα στην Αθήνα και έξι στους δέκα στη Θεσσαλονίκη δεν πήγαν καν να ψηφίσουν. Πανηγυρίζει με την παραίτηση, ενώ ξέρει ότι αν συνεχιστεί θα τη βρει στο κοντινό μέλλον μπροστά της με στροφή, όπως ήδη συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, σε επικίνδυνες, ακραίες λαϊκιστικές και ακροδεξιές φωνές.
Δεν αφορά συνολικά την κοινωνία να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να απαιτήσει δυναμικά να σταματήσει η απαξίωση της καθημερινότητας της. Η αποδοχή της διάλυσης των υποδομών, του διαρκούς χαμηλώματος του βιοτικού επιπέδου, της απροκάλυπτης κλεψιάς και σπατάλης των δημόσιων και ευρωπαϊκών πόρων, ολοένα και με πιο περίτεχνους τρόπους ώστε να μην ανιχνεύονται, το βόλεμα ημετέρων, η εκλογή απίθανων τύπων σε όλα τα ψηφοδέλτια, ή έλλειψη ελέγχου των πεπραγμένων της εκάστοτε διοίκησης ακόμα και από τη δικαιοσύνη όταν υπάρχουν καταγγελίες, τα γενικόλογα προγράμματα που μοιάζουν εκθέσεις ιδεών και από τα οποία απουσιάζουν θεμελιώδη ζητήματα της ζωής (κλιματική κρίση, ανθεκτικότητα των πόλεων, άνοδος της βίας στους νέους, κοινωνική συνοχή), μοιάζει τόσο μοιραία.
Μια κοινωνία που αδυνατεί να ανταποκριθεί ακόμα και στο βασικό της δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου. Οι εκατοντάδες χιλιάδες των νέων ανθρώπων που εγκατέλειψαν τη χώρα την τελευταία δεκαπενταετία, οι εκπαιδευτικοί και οι γιατροί που βρίσκονται διορισμένοι σε κάθε γωνιά της χώρας και δεν θα ήταν φυσικά σε θέση να ξοδέψουν για ένα ή και δυο Σαββατοκύριακα μέρος του πενιχρού μισθού τους για να μεταβούν να ψηφίσουν σε μέρη που έτσι και αλλιώς δεν ζουν και η απόλυτη στέρηση του δικαιώματος τους να ψηφίσουν εκεί που βρίσκεται είναι μια κορυφαία στρέβλωση της εκλογικής διαδικασίας.
Μπροστά σε όλο αυτό το πνιγηρό σκηνικό που αποτελεί πλέον τον καμβά της ζωής μας και την ψευδαίσθηση συμμετοχής και έκφρασης της οργής μέσα από τα σόσιαλ που νομίζει ότι εκτονώνει κανείς όσα αισθάνεται.
Στο Βόλο ας πούμε ο Μπέος βγήκε με 31000 ψήφους. Άλλοι 26000 ψήφισαν εναντίον του και ένα 45% του πληθυσμού προτίμησε να απέχει. Ο καθένας για τους λόγους του. Είναι η κρίσιμη μάζα που χάρισε στην πόλη το μέλλον της…
ΥΓ. Λέμε για το Βόλο αλλά και στο Ναύπλιο την πρωτιά πήρε ένας τύπος που έριχνε κόπρανα στην πόρτα του αντιπάλου του προεκλογικά…
