Μάντεψε ποιος…

Λέξεις: Αναστασία Ρίζου 

Σήμερα θα σας βάλω έναν γρίφο. Θα σας περιγράφω εικόνες από την παιδική ζωή ενός μύθου και εσείς καλείστε να βρείτε για ποια προσωπικότητα μιλάμε.

Φανταστείτε ένα παιδί, που μετά τον θάνατο της μητέρας του, η γιαγιά του ανέλαβε κατ’ αποκλειστικότητα το μεγάλωμά του. Ήταν μία μικρόσωμη, θεοσεβούμενη γυναίκα με γκρίζα μαλλιά τραβηγμένα σ’ ένα μικρό κότσο, η οποία είχε διακοσμήσει το σπίτι με θρησκευτικά σύμβολα και αναμνηστικά από τις επισκέψεις της στους Άγιους Τόπους.

Το παιδί την αγαπούσε πάρα πολύ, μερικά όμως από τα πράγματα που έλεγε, το φόβιζαν: Ακόμη κι αν κρυφτείς στη μέση του ωκεανού ή στο ψηλότερο βουνό δεν θ’ αποφύγεις την τιμωρία για τις αμαρτίες σου, του έλεγε πάντα μετά την παραμικρή ανυπακοή. Πίστευε στον Θεό, τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα. Πίστευε στον παράδεισο και στην κόλαση. Στην μετάνοια και την αιώνια καταδίκη.

Προσευχόταν και παρακαλούσε τον Θεό μια μέρα ο εγγονός της να αξιωθεί να γίνει παππάς, και κάθε εβδομάδα έστελνε μία αλλαξιά ρούχα του να τα ευλογήσουν στην Αγία Παρασκευή, την εκκλησία της γειτονιάς, όπου το παιδί ήταν παπαδάκι και μάθαινε απ’ έξω όλους τους βυζαντινούς ψαλμούς.

Ο πατέρας του παιδιού, μετά τον θάνατο της γυναίκας του, έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Όσο περνούσε όμως ο καιρός, κλεινόταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του, με μία συναισθηματική ψυχρότητα, ασυνήθιστη για Μεσογειακό. Απασχολημένος με τις υποθέσεις του, δεν έδειχνε το παραμικρό ενδιαφέρον για το παιδί. Δεν έδειξε ποτέ να διακατέχεται από το βαθύ και κτητικό αίσθημα που χαρακτηρίζει τη σχέση ενός Έλληνα με τον μοναχογιό του.

Το παιδί από πολύ νεαρή ηλικία αισθάνθηκε βαθιά την απόσταση που υπήρχε ανάμεσά τους.

Ο πατέρας του μάλιστα, έξι μήνες μετά τον θάνατο της τριαντατριάχρονης γυναίκας του, παντρεύτηκε τη δεύτερη γυναίκα του με την οποία απέκτησε σύντομα και δύο κόρες. Το παιδί, το κέντρο της προσοχής μίας κοινωνίας γυναικών – μικρόσωμος, λεπτός, και με εύθραυστη εμφάνιση που υποδήλωνε αρετές μοναστηριού – ήταν ένα αγόρι που εύκολα μπορούσε να αγαπήσει κανείς. Ήταν ο θείος του, ο αδερφός του πατέρα του, που τον γλίτωσε και δεν έγινε εντελώς βουτυρόπαιδο. Μιλούσε στο αγόρι για κυνήγι και καράβια, για σεξουαλικές χαρές και επικίνδυνες σχέσεις, για τον κόσμο και τη θέση του άντρα σε αυτόν.

Ήταν ο πρώτος άντρας που το παιδί άκουσε να βρίζει.

Αδιαμφισβήτητος πατριώτης, ενεργός πολιτικά, ο θείος ήταν ένας καλός συζητητής, παρ’ όλο που η αναπνοή του μύριζε συχνά ούζο. Αστειευόταν, έβριζε, πείραζε, αλλά άγγιζε πάντα την ουσία των πραγμάτων. Και όπως έλεγε, η πολιτική είναι το πιο ουσιαστικό απ’ όλα. Το μυαλό του παιδιού ήταν πρόσφορο για μεγάλες και θαυμαστές ιδέες και ο θείος αποτελούσε αστείρευτη πηγή. Ο θείος εμφύσησε στον ανιψιό του την δύναμη της γοητείας και ίσως και τη γοητεία της δύναμης.

Δεν ξεχνάμε όμως, πως εκτός από τον θείο υπάρχει και μία σπουδαία γιαγιά που έγραψε το παιδί στο σχολείο της εκκλησίας. Δεν ήταν καλός μαθητής και έπαιρνε σταθερά τους χειρότερους βαθμούς στην τάξη. Αφού άλλαξε αρκετά σχολεία, μεταγράφτηκε στην μικρή αλλά ακριβή Ακαδημία Αρώνη. Εκεί επέδειξε ένα φυσικό ταλέντο στην εκμάθηση ξένων γλωσσών και σπούδασε αγγλικά και γερμανικά.

Ο πατέρας, μιας και δεν είχε καμιά διάθεση να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα ο γιος του, δεν έδειχνε και μεγάλο ενδιαφέρον για τις σπουδές του. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Οι καλοί μαθητές δεν γίνονται καλοί επιχειρηματίες και σπάνια πλουτίζουν.

Η πολλή εκπαίδευση μπορεί να γεμίσει το κεφάλι του με ιδέες και να μην ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις». Έλεγε επίσης ότι το σχολείο θα μπορούσε μόνο να του μάθει «πως να γίνει ένας μικροαστός υπάλληλος ή ένας μορφωμένος υπηρέτης».

Έχετε καταλάβει ποια προσωπικότητα περιγράφω όλη αυτήν την ώρα; Ήρθε η στιγμή να σας το αποκαλύψω: Μιλάμε για τον Αριστοτέλη Ωνάση, τον επιφανέστερο εφοπλιστή του 20ου αιώνα.

Τον μεγιστάνα, τον Έλληνα κροίσο, τον σύντροφο της μεγάλης ντίβας Μαρία Κάλλας και τον σύζυγο της διασημότερης χήρας, της Τζάκι Κέννεντυ.

Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα δείτε ένα παπαδάκι στην εκκλησία να κουβαλά τα εξαπτέρυγα ή να κρατά το θυμιατό, βοηθώντας τον παπά, ή αν δείτε μία απελπισμένη γιαγιά να διαμαρτύρεται για τους κακούς βαθμούς του εγγονού της, μην τοποθετηθείτε. Μέσα σ΄ αυτήν την παιδική ψυχή ίσως κρύβεται ο σπόρος του επόμενου Έλληνα μεγιστάνα.

Γιατί σε τελική ανάλυση, δεν έχει σημασία από που ερχόμαστε, αλλά που πηγαίνουμε και στοχεύουμε! Συμφωνείτε;

Εικόνα: Ιστορία των επιχειρήσεων Ωνάση/Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών ΙΤΕ / Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης