Η Μαρία δεν έγινε ποτέ μια ”ομιλούσα κεφαλή”

Ευτύχησα να γνωρίσω τη Μαρία Χούκλη στο ξεκίνημά της ως δημοσιογράφου-τηλεπαρουσιάστριας στην ΕΡΤ3, αρχές της δεκαετίας του ’80. Συναντηθήκαμε τότε μερικές φορές σε φιλικές συναναστροφές· δεν γίναμε ακριβώς φίλοι αλλά πάντα την αισθανόμουν ως ένα πολύ οικείο πρόσωπο, από τα πρόσωπα εκείνα που γνώρισες κάποτε, σε εποχές (σχετικής) αθωότητας και με τα οποία μέσα σου διατηρείς μια θερμή σχέση, ακόμη κι αν έχεις να τα συναντήσεις χρόνια. Παρακολούθησα τη διαδρομή της (η λέξη “καριέρα” δεν μου φαίνεται πως ταιριάζει με την περίπτωσή της) στα χρόνια που ακολούθησαν, την είδα να εξελίσσεται σε μια από τις πιο σοβαρές, τις ελάχιστες στιβαρές παρουσίες στην ελληνική τηλεόραση, να μη γίνεται μία ακόμη “ομιλούσα κεφαλή”.

Ομολογώ πως δεν έβλεπα ανελλιπώς το δελτίο ειδήσεων που παρουσίαζε στον Αντέννα αλλά η παρουσία της σ’ αυτό ήταν μια κρίσιμη, μια πολύτιμη εγγύηση. Το ότι ο Αντέννα την αντικαθιστά (με τον Νίκο Χατζηνικολάου!) στην παρουσίαση του κεντρικού του δελτίου ειδήσεων με λύπησε πολύ αλλά δεν με εξέπληξε· εκτός των άλλων και επειδή η Χούκλη ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα στο συνολικό πρόγραμμα του Αντέννα, ένα είδος ξένου σώματος. Θαύμαζα την αντοχή της να παραμένει σ’ ένα τόσο τοξικό περιβάλλον αλλά και την αξιοπρέπεια με την οποία υπήρχε σ’ αυτό χωρίς να αφομοιώνεται από αυτό: ένα μικρό φωτάκι μέσα στο γενικευμένο σκοτάδι. Δεν αξιώθηκα να προμηθευτώ το βιβλίο της για τον Σεφέρη (Εκδόσεις Ποταμός / Potamos) αλλά είμαι σίγουρος πως είναι γραμμένο με τη σοβαρότητα και την επιμέλεια που τη χαρακτηρίζουν. Θέλω να πιστεύω πως ισχύει αυτό που μου είπε σε δύσκολη στιγμή της προσωπικής μου ζωής ο Τίτος Πατρίκιος: «Όταν κλείνει μια πόρτα, μια άλλη ανοίγει». Μακάρι η νέα πόρτα που θα “ανοίξει” για τη Μαρία Χούκλη να είναι αντάξιά της.