Μας έκανε καλύτερους η Κρίση;

Καθώς συμπληρώνεται σχεδόν μια δεκαετία από την επέλαση της Κρίσης (θεωρώντας ότι η περίοδος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου και όσα ακολούθησαν) ήταν ένα χρονικό όριο που αρχίζουν να εντοπίζονται σημάδια βαθιάς σήψης που εκδηλώθηκε βίαια πιστεύω πως ήρθε η στιγμή να κάνουμε πια ένα ταμείο.

Να κοιτάξουμε βαθιά μέσα και γύρω μας και να αντιληφθούμε τι αφήνει πίσω αυτή επώδυνη δεκαετία που τελειώνει. Αυτή η διαρκής δοκιμασία μιας κοινωνίας που έμοιαζε να βρέθηκε ξαφνικά στη μέση ενός δυνατού ανεμοστρόβιλου που έσκασε μύτη στη διάρκεια μιας άψογα στημένης υπαίθριας δεξίωσης και διέλυσε το σκηνικό που μπορεί να ήταν στημένο με κόντρα πλακέ της πλάκας, χωρίς στέρεα θεμέλια.

Δέκα χρόνια μετά και ενώ τα απόνερα της παρακμής, της αρρωστημένης αντίληψης για τον δημόσιο και τον ιδιωτικό βίο βγαίνουν ακόμα στο φως από χαραμάδες στο έδαφος (π.χ. Novartis) το μάθημα της Κρίσης μοιάζει να μην έγινε απολύτως αντιληπτό με το σωστό τρόπο.

Το κύριο χαρακτηριστικό της νέας Εποχής που ξημερώνει μοιάζει να είναι όχι η ενότητα και η πίστη στην πάλη για μια επόμενη μέρα βασισμένη σε στέρεες πια δομές χωρίς τις παθογένειες του παρελθόντος, αλλά μια ατέρμονη μάχη επικράτησης ακραίων φωνών, μια λυσσαλέα προσπάθεια να πιαστούν πόστα για την επόμενη μέρα.

Μικροί και μεγάλοι καθημερινοί εμφύλιοι έχουν ξεκινήσει πάνω στις στάχτες και τα αποκαΐδια. Από τις εικόνες στα γήπεδα που είδαμε πρόσφατα (Ηράκλειο, Πολίχνη) όπου άνθρωποι, με ιδεολογικό υπόβαθρο χτυπιούνται μέχρι θανάτου με καδρόνια μέχρι το εύκολο ξέσκισμα του πληκτρολογίου, που φτάνει στο όριο του κανιβαλισμού. Με αφορμές που ξεκινούν από εθνικά ζητήματα (Σκοπιανό) έως έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε μέρα εξασκούνται σε ένα παιχνίδι αλληλοσπαραγμού, λεκτικού ως επί το πλείστον, ιδεολογικού σαφώς και με κάθε ευκαιρία και σωματικού όταν λάχει.

Στην καθημερινότητα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα. Η παραβατικότητα ακόμα και σε ζητήματα που λες θα έπρεπε να είχαν τακτοποιηθεί, από το παράνομο παρκάρισμα μέχρι το να σου φυσά τον καπνό στα μούτρα κάποιος πιστεύοντας ότι είναι δικαίωμα του, βεβαιώνει πως κατά βάθος όχι. Καλύτεροι άνθρωποι δεν γίναμε αυτή τη δεκαετία. Και η αλληλεγγύη που δείξαμε ως έθνος μοιάζει να ήταν ευκαιριακή, μπροστά στις νέες προκλήσεις μιας επόμενης μέρας που πρέπει να τοποθετηθούν τα πιόνια στη σκακιέρα ξανά.

Με τους πολιτικούς της χώρας να μοιάζουν στα πάνελ των καναλιών ήρωες από οπερέτα, υπερασπιζόμενοι με τόσο λάθος τρόπο τόσο παλιό υλικό διχαστικών πρακτικών και όλους εμάς τους πολίτες της, σε ένα περιβάλλον γενικευμένης έντασης σε όλη την περιοχή που ζούμε να αναλωνόμαστε σε καθημερινές ασκήσεις εγχώριας αλληλοεξόντωσης, αποχαιρετώντας ταυτόχρονα κάθε μέρα τα πιο υγιή μας κύτταρα, τους νέους, που αναχωρούν αηδιασμένοι και απογοητευμένοι άρον άρον για άλλες Πολιτείες. Μας έκανε τελικά καλύτερους η Κρίση;