Μασκαρεύονται οι άνω των 25;

Λένε πως τις στολές των αποκριών τις επιλέγεις ανάλογα με αυτό που θα ήθελες να είσαι ή ανάλογα με εκείνο που φοβάσαι. Αν πας λίγα χρόνια πίσω από εκείνα τα παιδικά αποκριάτικα πάρτι του σχολείου ή τις ένδοξες Τσικνοπέμπτες που στο προαύλιο υπήρχε μία ντουζίνα σουβλάκια για όλους τους μαθητές θα θυμηθείς πως πάντοτε επέλεγε στολές από ήρωες που αισθανόσουν πιο κοντά τους ή που τους είχες ως πρότυπο.

Παντού υπήρχαν οι πριγκίπισσες της disneyland, οι barbies, οι μπαλαρίνες, οι ήρωες της Marvel και της DC, οι καομπόιδες, οι νίντζα, ακόμη και ορισμένα ζώα. Πολλά παιδιά ήταν εκείνα που ντυνόντουσαν πολίτες άλλων χωρών και άλλης εποχής, Ινδιάνοι, Κινέζοι, Σπανιόλες, Χαβανέζοι, Άραβες. Υπήρχε ας πούμε μία περιορισμένη φαντασία και χιλιάδες “πεταμένα” χρήματα σε πολυκαταστήματα που απλόχερα σου έδιναν την δυνατότητα να μεταμορφωθείς σε κάτι που θα ήθελες να μοιάξεις.

Όσο τα χρόνια περνούσαν και άφηνες Δημοτικό και Γυμνάσιο στην άκρη, οι επιλογές άλλαζαν, έβλεπες τα αγόρια να προτιμάνε γυναικείους ρόλους για χαβαλέ, ενώ τα κορίτσια στρεφόταν σε κοστούμια τσάρλεστον, νοσοκόμων, καλόγριων κλπ. Στο site, Psychology Today η Kit Yarrow, βραβευμένη ερευνήτρια στη ψυχολογία των καταναλωτών, καθηγήτρια σε πανεπιστήμια όλου του πλανήτη (στο είδος της) και συγγραφέας αναφέρει: “Tα γυναικεία κοστούμια αφορούν χαρακτήρες από πιο υποτελείς ρόλους, ενώ τα ανδρικά αντιπροσωπεύουν σωτήρες και ήρωες. Αν προσέξετε, θα δείτε πως το κοινό στοιχείο είναι η σεξουαλικότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι νέες γυναίκες που είναι ντυμένες σέξι, έχουν εσωτερική επιθυμία να είναι ανίσχυρες και να τους σώσει κάποιος; Μάλλον ισχύει το αντίθετο, καθώς οι στολές φαίνεται να είναι τρόπος να εξερευνήσουμε αυτό που δεν είμαστε. Ενώ υπάρχει μικρό ενδιαφέρον για το πρόσωπο και το χαρακτήρα πίσω από την στολή, δεν σημαίνει πως υπάρχει και η επιθυμία να γίνεις αυτός ο χαρακτήρας. Αυτό ισχύει και για τους άντρες. Ο Batman, ο Πειρατής της Καραϊβικής και όλοι οι άλλοι έντονοι ανδρικοί χαρακτήρες (και δη αυτοί που δείχνουν τους κοιλιακούς τους), τείνουν να είναι αποτυχημένοι στη σεξουαλική τους ζωή. Eπιπροσθέτως, οι στολές που παραπέμπουν σε εγκληματίες, δίνουν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να εκφράσουν με ασφάλεια και δημιουργικά την σκοτεινή τους πλευρά, χωρίς ενοχές.”

Η Carole Lieberman, ψυχίατρος στην κλινική σχολή του Νευροψυχιατρικού Ινστιτούτου του UCLA εξηγεί σε έρευνα της πως οι στολές έχουν να κάνουν περισσότερο με τις εσωτερικές επιθυμίες και τους φόβους μας: “Mε το να ντύνονται κάποιοι άνθρωποι ό,τι φοβούνται περισσότερο, προσπαθούν να νιώσουν πως κατέκτησαν τους φόβους τους. Άλλοι ντύνονται τις φιλοδοξίες τους και υπάρχουν κι αυτοί που ντύνονται ό,τι αντιπαθούν. Οι νεαροί ενήλικες βρίσκονται στο στάδιο της ψυχολογικής ανάπτυξης, κατά το οποίο η απόκτηση διαφορετικών ρόλων έχει μια γοητεία – καθώς ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν ποιοι είναι. Το Halloween για τους Αμερικανούς, (οι απόκριες για εμάς) είναι η απόλυτη ημέρα παιχνιδιού ρόλων. Ως εκ τούτου, δεν είναι περίεργο ότι σχεδόν τα 3/4 των ατόμων ηλικίας από 18 έως 24 ετών σχεδιάζουν να φορέσουν μια στολή. Το ποσοστό των ενηλίκων που μασκαρεύονται μειώνεται από ηλικιακή ομάδα σε ηλικιακή ομάδα. Πέφτει στο μισό, στο γκρουπ 35 έως 44 χρόνων, και στο 1/4 σε αυτό των 55 έως 64 ετών. Σε αυτή την ηλικία, οι άνθρωποι γνωρίζουν ποιοι είναι και άρα το παιχνίδι ρόλων είναι λιγότερο συναρπαστικό. Οι στολές είναι «συσκευές επικοινωνίας. Λένε κάτι για εσάς στους άλλους και έχουν σκοπό να προκαλέσουν μια απάντηση. Υπό κανονικές συνθήκες, κανείς δεν βάζει στολή για να κάτσει μόνος του στο σπίτι. Τα κοστούμια είναι οχήματα κοινωνικής επαφής και σύνδεσης.”

Στην εποχή του political correct ωστόσο, υπάρχουν έντονες σκέψεις γύρω από το θέμα των στολών και πώς αυτές επιλέγονται.

Ο Κώστας είναι 29 ετών και όπως λέει, λόγω ηλικίας αποφεύγει να ντύνεται τις απόκριες: “Είμαι έναν χρόνο πριν κλείσω τα 30, έχω ντυθεί αρκετές φορές μέχρι που η κρίση ηλικίας μου χτύπησε την πόρτα. Και ομολογουμένως, αισθάνομαι πως μεγαλώνω και οριακά θα φαίνομαι γελοίος αν ντυθώ το οτιδήποτε. Σε πάρτι μασκέ δεν ντύνομαι πέρσι το πιο έξτρα που είχα κάνει είναι να κρεμάσω την καρτέλα της δουλειάς μου στον λαιμό και να πάω. Μου αρέσουν τα μασκέ πάρτι, βλέπω την φαντασία των άλλων αλλά θεωρώ πως λόγω ηλικίας δεν με καλύπτουν πια οι απόκριες. Μπορεί να είναι και στο μυαλό μου, γιατί είμαι από αυτούς που θα πάνε σε πάρτι την Τσικνοπέμπτη και θα Τσικνίσουν αλλά αποφεύγω τις στολές γιατί σκέφτομαι πως θα παιχτεί η ατάκα “καλά 30 χρονών μαντράχαλος και ντύνεσαι;”. Από την άλλη αν ντυνόμουν κάτι θα προτιμούσα την σάτιρα, θα ήθελα να βάλω καμία μάσκα πολιτικών, να ντυθώ μηχάνημα poss που είναι και επίκαιρο, ενοίκειο, ότι δηλαδή προβληματίζει την κοινωνία. Οι στολές για εμένα είναι βαρετές.”

Η Έλλη, είναι 27 και όπως λέει λατρεύει το κιτς των ημερών αλλά δεν μπορεί να το υποστηρίξει: “Αγαπώ τις απόκριες, μου αρέσει να βλέπω στους δρόμους μασκαράδες με στολές, βαμμένα πρόσωπα, μάσκες, μπαίνω λίγο στο μυαλό τους και προσπαθώ να τους ψυχολογήσω. Εγώ όσο μεγαλώνω ντρέπομαι να ντυθώ, οπότε αρκούμε σε πιο έντονα μακιγιάζ, ή πιο φανταζί ρούχα τα οποία υπό άλλες συνθήκες δεν θα φορούσα. Επίσης, με προβληματίζει πολύ το ζήτημα των χρημάτων, οι στολές είναι πανάκριβες, για να πάρεις ένα σύνολο χρειάζεσαι περίπου 40-50 ευρώ, εγώ με τον βασικό μισθό πως ακριβώς να αγοράσω κάτι; Δεν γίνεται. Θυμάμαι, στα 24 ντυθήκαμε όλοι εφημερίδες, πήραμε εφημερίδες από το περίπτερο και τις τυλίξαμε γύρω από τα σώματα μας, το πιο φθηνό κοστούμι που φόρεσα ποτέ! Πλέον βάζω κανένα στρας στο πρόσωπο, καμία μπαντάνα στο κεφάλι και βγαίνω. Από την άλλη πλευρά, δεν καταλαβαίνω γιατί διασκεδάζουμε τόσο αυτές τις μέρες ενώ η γενιά μας, ούτε νηστεύει, ούτε σταματά να βγαίνει για 40 μέρες, αλλά οκέι, όλοι έχουν παραπάνω διάθεση και λόγω του άφθονου αλκόολ όλοι χορεύουν.”

Η Μαρία είναι 30 και τις απόκριες τις έχει στο μυαλό της ως “τραύμα”: “Θυμάμαι από μικρό παιδί, οι γονείς μου με ντύνανε επειδή είχε πάρτι το σχολείο. Εγώ όμως δεν ήθελα να ντυθώ, ήθελα να μείνω με τα ρούχα μου, οπότε σε όλες τις φωτογραφίες από τα παιδικά πάρτι, έχω ένα προσωπάκι λυπημένο, σαν να ρωτώ γιατί ήρθα εδώ. Όσο μεγάλωνα τις Τσικνοπέμπτες στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, δεν ντυνόμουν και έβλεπα και τους συμμαθητές μου που ορισμένες φορές οι στολές τους ήταν προσβλητικές και με ενοχλούσε. Πλέον έχω αρχίσει και απορρίπτω και τις προτάσεις για αποκριάτικα πάρτι, βαριέμαι φρικτά. Μου αρέσει να βγαίνω για φαγητό με τους φίλους μου τέτοιες ημέρες ή να μαζευόμαστε και να ψήνουμε αλλά μέχρι εκεί.”

Ο Μάρκος είναι 28 και εξηγεί πως δεν έχει φαντασία για να ντυθεί:“Noμίζω από μικρό παιδί δεν το είχα καθόλου με τις στολές, ντυνόμουν πάντα κοινότυπα, κανάς καπετάνιος, ποδοσφαιριστής, βασιλιάς, νίντζα, καουμπόις, ήμουν εγώ κι άλλοι 200 μέσα στο σχολείο. Μετά, στο Λύκειο, ντυνόμασταν όλη η παρέα μαζί, συνήθως φορούσαμε φορέματα των μανάδων μας, βαφόμασταν και παριστάναμε τις γυναίκες. Μετά στο Πανεπιστήμιο, έκλεβα καπέλα και γυαλιά αποκριάτικα από τις συμφοιτήτριες μου και στο τσακίρ κέφι να φορούσα καμία περούκα. Το μυαλό μου δεν πήγαινε ποτέ παρακάτω οπότε απλώς τα παρατούσα. Και σταμάτισα να ασχολούμαι με τις αποκριές, δεν έχω ξαναγοράσει τίποτα αποκριάτικο, πάω πάντα σε πάρτι και είμαι εκείνος ο τύπος που βλέπεις να κυκλοφορεί με το φούτερ και το χαλαρό τζινάκι, ανάμεσα σε φανταχτερά κοστούμια. Εγώ χαίρομαι αυτούς που ντύνονται θεωρώ πως έχουν φαντασία και μπράβο τους, αρκεί να μην φοράνε όλοι τα ίδια.”