Μαθαίνοντας να ζεις με το διαβήτη τύπου Ι

Λέξεις: Ντέμη Μωραΐτου

Ξεχωρίζω τον τύπο του διαβήτη γιατί είναι σαν να υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι ασθένειας!

Στην αρχή είναι σοκ! Σε μένα η διαδικασία ξεκίνησε από ένα ταξίδι στην Ινδία το 1987 για το οποίο έπρεπε να κάνω 3 εμβόλια (τέτανος, τύφος, χολέρα και χάπια ελονοσίας) για να είμαι απόλυτα ασφαλής!

Στο κέντρο εμβολιασμών ο γιατρός είπε: Σε ένα μήνα δεν τα κάνουμε αυτά, μπορεί να έχει επιπτώσεις! Χωρίς καμία ένδειξη για το τί επιπτώσεις…

Μια μέρα στην Ινδία είχα κάποια συμπτώματα που έμοιαζαν με ίωση, δυσπεψία, πρήξιμο στην κοιλιά, δυσφορία…

Όταν γύρισα στην Ελλάδα άρχισα να χάνω κιλά, να έχω συμπτώματα κούρασης, συχνοουρία, πολυδιψία και τρομακτική όρεξη για φαγητό και για γλυκά… Όσο κι αν έτρωγα, δεν χόρταινα έχανα βάρος και διψούσα, διψούσα…

Αποφάσισα μόνη μου να δω τι έχω και άνοιξα ένα βιβλίο του παππού μου, Ο γιατρός στο σπίτι, έκανα μόνη μου διάγνωση και στη συνέχεια πήγα για εξετάσεις αίματος και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα έπρεπε να τα δει ένας Διαβητολόγος.

 Διάλεξα από τον τηλεφωνικό κατάλογο κατά τύχη το τηλέφωνο του Δημήτρη Καραμήτσου και έκλεισα ραντεβού όπου πήγα με τον πατέρα μου.

Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και ετοιμαζόμουν να φύγω στην Κωνσταντινούπολη με τον τότε αρραβωνιαστικό μου. Ο γιατρός βλέποντας τις εξετάσεις μου είπε ότι θα χρειαζόταν να κάνω ενέσεις…

Η ερώτησή μου ήταν: Ενέσεις μέχρι πότε ; Και η αφοπλιστική του απάντηση ήταν … μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο στην Επιστήμη.

Η δική μου απάντηση ήταν ότι αύριο εγώ πάω στην πόλη και εκείνος είπε : Είστε πριν το κώμα αλλά και στην Τουρκία υπάρχουν Νοσοκομεία.

Την άλλη μέρα έφυγα για την πόλη έχοντας μαζί μου ινσουλίνη σε παγοκύστη, ενέσεις και διάφορες οδηγίες για τη διατροφή.

Το ξεκίνημα δεν ήταν εύκολο… Έκλαιγα μπροστά στα ζαχαροπλαστεία, φοβόμουν, δεν ήξερα πως να κάνω συμβατική ένεση, τι να φάω και τόσα άλλα…

Επιστρέφοντας ήμουν ήδη καλύτερα. Τα συμπτώματα της δίψας άρχισαν να υποχωρούν, σιγά σιγά άρχισα να παίρνω λίγο βάρος και να μαθαίνω να μετράω τους υδατάνθρακες. Άρχισα να βρίσκω μία ισορροπία ανάμεσα την ινσουλίνη που έβαζα, στην ενέργεια που έχανα από τη φυσική άσκηση και στην τροφή.

Έπρεπε να μάθω να αποφεύγω την κρυφή ζάχαρη στις τροφές, να εκπαιδεύω τους σερβιτόρους στην ιδιαιτερότητα μου, να πληροφορώ τους φίλους ότι δεν μπορούσα να δοκιμάσω μία μπουκίτσα και να αντιμετωπίζω τα γλυκά ως γλυπτά που δεν έπρεπε να δοκιμάσω.

Ακόμη κατάλαβα γρήγορα ότι κάθε 2-3 μήνες έπρεπε να κάνω εξετάσεις αίματος και ούρων και να αναπροσαρμόζω τη δόση της ινσουλίνης σε σχέση με τα αποτελέσματα. Έπρεπε και πρέπει να προσέχω τα μάτια, τα νεφρά , τα νεύρα και την καρδιά μου !

Έμαθα τι θα πει υπογλυκαιμία ! Δεν είναι το συναίσθημα που νοιώθουμε όταν ξυπνάμε και θέλουμε γλυκό αλλά μία πιο σύνθετη αίσθηση που έχουμε όταν κάνουμε γυμναστική , ή περπατήσουμε πολύ ή κουραστούμε γενικά. Τρέμουν τα χέρια , ασπρίζουμε, έχουμε ταχυκαρδία και ίσως καμιά φορά από την ταραχή να χάνουμε τα λόγια μας και να νοιώθουμε ότι μουδιάζει η γλώσσα.

Συχνά το λάθος είναι να φάμε πολύ γλυκό και μετά να ανεβαίνει αντιδραστικά το σάκχαρο, άλλες πάλι να μην αποκαθίσταται γρήγορα το ισοζύγιο…

Κάθε 3 μήνες μία ειδική ανάλυση να δείχνει τη ρύθμιση και ανάλογα να αναπροσαρμόζουμε την αγωγή μας.

Και μετά έρχονται άλλα… Μία γρίπη, μια αλλεργία , μία αδιαθεσία, η έμμηνος ρύση, το άγχος, μια μεγάλη στεναχώρια ή μια μεγάλη χαρά ανεβάζουν το σάκχαρο ! Το άστατο πρόγραμμα, η αλλαγή ωραρίων, μία ορμονική διαταραχή, μία εγχείρηση, μία εξαγωγή δοντιού, ανεβάζουν το σάκχαρο !

Όλα με το διαβήτη είναι λίγο πιο δύσκολα. Αν είναι αρρύθμιστος οι πληγές θα κλείσουν πιο δύσκολα… Όλοι οι γιατροί σταματούν και σε κοιτάζουν όταν λες : Έχω διαβήτη !

Κι όταν σε μία επαγγελματική συνάντηση είναι η ώρα για ένεση και φαγητό ; Πως να το πεις ; Πως να το αξιώσεις ; Έμαθα γρήγορα να κρύβομαι σε τουαλέτες κάτω από σκάλες και να τρώω γρήγορα ένα σαντουϊτσάκι, αφού είχα κάνει ανάλυση αίματος και ένεση…

Έμαθα να εκπαιδεύω τους φίλους και συγγενείς που μου λέγανε : Ε και τι έγινε, θα φάμε 1 ώρα αργότερα… Η το αμίμητο : Το λες επίτηδες για να σε λυπηθούμε, δεν το έχεις πραγματικά ανάγκη ή ακόμη… Παναγία μου πήγαινε στην τουαλέτα να κάνεις ένεση όχι μπροστά μου !

Έμαθα να προσέχω στα ταξίδια και να έχω πάντα περισσότερη ινσουλίνη και αναλώσιμα.

Σήμερα μετά από 34 χρόνια, ελέγχω το σάκχαρο με αισθητήρα κι έτσι αποφεύγω τα πολλά τρυπήματα, βάζω ένεση μπροστά σε οποιονδήποτε και αξιώνω να φάω την ώρα που πρέπει.

Πρέπει βέβαια σε κάθε γεύμα σε εστιατόριο να ζητάω να μην έχει μέλι, μπαλσάμικο και άλλα γλυκαντικά και αφού όλα αυτά τα σεβαστούν οι σερβιτόροι με χαρά σου φέρνουν στο τέλος ένα γλυκό και λίγο λικέρ ! Και αναρωτιέσαι αν καταλαβαίνουν τι τους ζήτησες…

Η κρυμμένη ζάχαρη βρίσκεται παντού, σε όλα τα επεξεργασμένα τρόφιμα, σε όλες τις ζύμες ! Τρομακτικό;

Επιπλέον κάθε διαβητικό τον ενοχλεί κάτι διαφορετικό στη διατροφή. Άλλους το ρύζι, άλλους η γλουτενη, άλλους το ψωμί, άλλους οι πατάτες. Άρα θέλει και προσωπική έρευνα.

Επίσης με τα χρόνια η ανάγκη σε ινσουλίνη αυξάνει, τα συμπτώματα υπογλυκαιμίας εξασθενούν και καμιά φορά αναπτύσσονται αντισώματα στην ίδια την ινσουλίνη και θέλει αλλαγή σκευάσματος…

Πιο πολύ από όλα όμως ενοχλεί η προτροπή: Φάε λίγο δεν έχει πολύ ζάχαρη…

Ο πρώτος μου γιατρός μου έδωσε δύο συμβουλές που είχαν μεγάλη αξία.

Συμβουλή 1. Να αποφεύγεις τις τροφές για διαβητικούς ! Πόσο αλήθεια έχει αυτό ! Ακόμη και σήμερα έφαγα ένα γλυκό με στέβια που μου ανέβασε το σάκχαρο πολύ περισσότερο από ένα γλυκό με ζάχαρη. ..

Συμβουλή 2. Φαντάσου ότι είσαι ένα μοντέλο, ένα μανεκέν που πρέπει να λαμβάνει μέρος σε επιδείξεις μόδας. Οπότε πάντα πρέπει να προσέχεις το βάρος σου και να κάνεις άσκηση.

Ο διαβήτης τύπου Ι σου προσφέρει ένα εισιτήριο σε μία πιο συνειδητή ζωή που περιλαμβάνει μετρήσεις, άσκηση, έλεγχο βάρους, αποφυγή πολλών τροφών, πειθαρχία, αυτοδέσμευση που ως αποτέλεσμα έχει μία σχετική υγεία χωρίς εκπλήξεις ! Τον ευγνωμονώ, με δυσκολεύει και με προκαλεί 34 χρόνια τώρα.

*Η Ντέμη Μωραΐτου είναι Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων και Gestalt Business Coach