Μαζί, αλλιώς…

Υπάρχει ένα σημείο που χωρίζει τη ζωή στα δύο.

Ένα αόρατο σύνορο που δεν μπορεί να ξεπεραστεί.

Σαν πυξίδα που έχει κολλήσει στον βορρά.

Ότι προηγήθηκε είναι το πριν, γεμάτο με φως, με παρουσία και με τη φυσικότητα του μαζί.

Ότι ακολουθεί γίνεται το μετά, ένας καινούριος κόσμος που δεν επιλέξαμε.

Κι ανάμεσα…

Εκείνο το ρημαγμένο σημείο της απώλειας.

Η πιο βίαιη σκέψη, που κατακλύζει το μυαλό και δεν το αφήνει να φύγει μπροστά, είναι εκείνη που μας υπενθυμίζει ότι αναγκαζόμαστε να ζήσουμε όλες τις στιγμές από εδώ και πέρα χώρια.

Γιορτές, χαρές, λύπες, σιωπές…

Όλα περνούν μέσα από το κενό της απουσίας.

Και μπροστά σε αυτή τη σκέψη, όλα τα άλλα φαίνονται μικρά.

Κι ύστερα, οι σκέψεις γυρίζουν κυκλικά.

Ερωτήματα που δεν βρίσκουν απάντηση και καταφάσεις που ξεσπούν απελπισμένα.

Κι όμως, στο βορρά της πυξίδας υπάρχει μονάχα μια σκέψη, που μας κρατά όρθιους.

Κανείς από όσους αγαπήσαμε δεν θα ήθελε να ζούμε μέσα σε σκιά.

Κι εμείς οι ίδιοι δεν το θέλουμε.

Δεν ξέρω αν το ερώτημα το θέτουμε εμείς ή η ίδια η ζωή..

Θα τολμήσουμε να υπάρξουμε διαφορετικά ή θα επιλέξουμε να συνεχίσουμε στον πόνο;

Λένε ότι ο χρόνος είναι γιατρός.

Μοιάζει περισσότερο με ψυχίατρο, που σκαλίζει κάθε μας συναίσθημα.

Μας αναγκάζει να το αντικρίσουμε ξανά και ξανά, ώσπου να μάθουμε να περπατάμε μαζί του.

Κι όσο η ζωή μάς σπρώχνει, ανακαλύπτουμε νέες αφετηρίες.

Δεν μένουμε μόνο στον βορρά, μα διασκορπιζόμαστε στο σύμπαν, κουβαλώντας μέσα μας όλα όσα έχουμε βαθιά, μέσα στην ψυχή μας.

Το πριν και το μετά δεν είναι δύο διαφορετικές ζωές.

Είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε όσα υπήρξαμε και σε όσα συνεχίζουμε να γινόμαστε.

Λένε ακόμη πως το πένθος τελειώνει όταν αποκολληθούμε από τους αγαπημένους μας που έφυγαν και στεκόμαστε ξανά λειτουργικοί.

Η αλήθεια μάλλον είναι διαφορετική.

Γινόμαστε λειτουργικοί, όταν συνδεθούμε ξανά μαζί τους, με έναν αόρατο μανδύα που αγκαλιάζει και πάλι την ψυχή μας.

Ίσως αυτό να είναι το μυστικό.

Το πριν και το μετά να ενώνονται σε ένα σώμα μνήμης και αγάπης.

Μια γέφυρα που μεταμορφώνει τον πόνο σε ένα δρόμο που μας κρατά ζωντανούς, μαζί τους, αλλιώς , διαφορετικά, αθέατα, μα για πάντα.