Με αγκαλιάζουνε με ματωμένα χέρια

Ξυπνώ επί μήνες με την ίδια σκέψη “ακόμη μία αποπνικτική ημέρα ξεκινά.” Θέλω να πω πως την δουλειά μου την αγαπώ πολύ, αλλά το τελευταίο διάστημα αισθάνομαι πως είναι μια θηλιά που τυλίγει και σφίγγει τον λαιμό μου. Για μερικούς από εσάς που διαβάζετε όλους εμάς που εργαζόμαστε στα Μέσα Ενημέρωσης και μας χαρακτηρίζετε ως “ρουφιάνους” θέλω να ξεκαθαρίσω πως η δουλειά μας δεν ήταν και κυρίως δεν είναι εύκολη. Σκεφτείτε πως καθημερινά πρέπει να μεταφέρουμε τραγικές ειδήσεις, εικόνες με αίμα και ανθρώπινο πόνο. Συλλέγεις τις πληροφορίες “παγωμένος” καμιά φορά από αυτά που ακούς. Δεν έχεις χρόνο όμως για συναισθηματισμούς. Η ατάκα “βάλτο να μην μας προλάβει άλλος” πλανάται στα δημοσιογραφικά γραφεία.

Μια μέρα στη δουλειά μπορεί να ξεκινήσει με ένα πτώμα αγνώστων στοιχείων που βρέθηκε σε κάποια παραλία, να συνεχιστεί με μία γυναικοκτονία, να έρθει στο φως ένας βιασμός, γύρω στο απόγευμα θα ασχοληθούμε με τις νοσηλείες και τους θανάτους της πανδημίας και αργά το βράδυ θα γράψουμε μία στυγερή δολοφονία ενός παιδιού (λίγο μικρότερου από εμένα). Γεγονότα που σε ισοπεδώνουν. Σε ρίχνουν στην προσωπική σου κόλαση. Πέφτεις στο κρεβάτι και σκέφτεσαι πως όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα αυτά τα αδιανόητα πράγματα το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτείς, λόγω επαγγέλματος, είναι να βάλεις πένα ελκυστικό τίτλο. Να μείνεις ασυγκίνητος την ώρα που καταγράφεις το γεγονός. Αλλά όταν σβήσουν τα φώτα, όταν σιγήσουν τα πληκτρολόγια, όταν η οθόνη το λάπτοπ κατέβει, τότε ερχόμαστε και εμείς αντιμέτωποι με τους προσωπικούς μας δαίμονες. Οι τοίχοι μας πλακώνουν.

Τα τελευταία δυο χρόνια η δουλειά είναι ασήκωτη, κάθε μέρα κάτι ακόμη, κάθε μέρα κι άλλο αίμα, κάθε μέρα κάτι πιο αισχρό, κάθε μέρα κάτι παραπάνω που σε τραβά και σε βυθίζει στο απόλυτο σκοτάδι.

Αποτύχαμε, εμείς οι δημοσιογράφοι που ευτελίζουμε ζωές.

Αποτύχαμε, γιατί ένα νέο παιδί χάθηκε στο βωμό μιας τυφλής οπαδικής βίας και αντί να κοιτάξουμε το πώς φτάσαμε να θρηνούμε ακόμα ένα θύμα, κάποιοι να επιλέγουν να δίνουν στη δημοσιότητα τα στοιχεία του.

Γιατί δεν μπορούμε να σωπάσουμε και να σεβαστούμε το αίσθημα του θρήνου; Αποτύχαμε γιατί είμαστε εκπαιδευμένοι σε αυτού του είδους την ενημέρωση.

Αποτύχαμε γιατί ασχολούμαστε καθημερινά με το τραγικό γεγονός της υπόθεσης βιασμού μιας 24χρονης κοπέλας και κάθε μέρα το πλασάρουμε με τίτλους “Θρίλερ με τις τοξικολογικές” για να δώσουμε το κάτι παραπάνω στους αναγνώστες που περιμένουν να μάθουν νεότερα.

Αποτύχαμε γιατί μεγαλώσαμε τα παιδιά μας βουτηγμένα στο μίσος, γιατί δεν μπορέσαμε ποτέ να τους εξηγήσουμε πως η λέξη “διαφορετικ@” ταιριάζει μονάχα στις κάλτσες και όχι στους ανθρώπους.

Αποτύχαμε γιατί δεν τους εξηγήσαμε την σημασία ενός “όχι”, αποτύχαμε γιατί εκπαιδεύσαμε τα παιδιά μας στην αρένα της βίας, αποτύχαμε γιατί τα βλέπαμε να μπλέκουν, να φανατίζονται και τα αφήναμε στην μοίρα που επέλεξαν χωρίς να τους εξηγήσουμε πως είναι ένας μονόδρομος με βέβαιο εγκληματικό τέλος.

Αποτύχαμε γιατί δεν σεβαστήκαμε ποτέ το γυναικείο σώμα επιλέξαμε να το κάνουμε να μοιάζει προκλητικό αντικείμενο. Αποτύχαμε γιατί θεωρούμε πως με τον τραμπουκισμό και την βία θα φαίνεσαι μάγκας στα βλέμματα όσων σε κοιτούν. Αποτύχαμε γιατί πατάμε στον πόνο του άλλου. Αποτύχαμε γιατί τα τελευταία δύο χρόνια δεν πήραμε μαθήματα αντ’αυτού γίναμε χειρότεροι.

Αποτύχαμε γιατί είδαμε παιδιά βουτηγμένα στο αίμα, στον φασισμό, κοπέλες βιασμένες, ταπεινωμένες, γη καμμένη και ακόμη ρωτούμε “τί φορούσε, μήπως προκάλεσε, έφταιγε που τον σκότωσαν.”

Αποτύχαμε γιατί πια η δολοφονία ενός ανθρώπου και η αυτοκτονία μιας ψυχής είναι η καθημερινότητα μας.

Συνηθίσαμε να ζούμε γύρω από το αίμα και το σκοτάδι. Να μην πιστεύουμε κάποιον που μας λέει πως βιάστηκε ή απειλείται, να σιγοντάρουμε τους δυνατούς, ασυνείδητα και συνειδητά.

Υ.Γ. Το αίμα και το μίσος δεν ξεπλένονται εύκολα από τα πεζούλια και τα μυαλά.

*LEX*

Με αγκαλιάζουνε με ματωμένα χέρια (αυτός είμαι) Είδα την μάνα σου με μαύρο τούλι Πόσο αξίζουν οι ζωές μας αδερφούλη Άσε μόνο τις γιαγιάδες να κεντάνε Στο ‘χα πει ή θα τους φας ή θα σε φάνε