Με ένα παιδί αγνώστου πατρός…
Η Στέλλα Φ. γράφει για όσα βίωσε από παπάδες.
Λέξεις: Στέλλα Φ.
Κύριοι της Ιεράς Συνόδου, με τους χρυσαφένιους μεγαλόσταυρους, που θέλετε να υπερασπιστείτε το δικαίωμα στη ζωή, που θέλετε να θεσπίσετε την ημέρα του αγέννητου παιδιού, που προτρέπετε τις γυναίκες να μην κάνουν έκτρωση… σε σας απευθύνομαι.
Εγώ που σας μιλώ, έδωσα ζωή σε ένα παιδί που το αγάπησα πριν πάρει σχήμα, πριν δω τα μάτια του, πριν ακουμπήσω τα τρυφερά πατουσάκια που τόσο τρελαίνουν τις μαμάδες. Έδωσα ζωή σε ένα παιδί που η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να το δεχτεί αφού θα γεννιόταν αγνώστου πατρός (εκ των υστέρων, δικαστικά και με τεστ dna, θα αποκτούσε και πατέρα).
Στραβά με κοιτούσαν οι γείτονες (όχι όλοι), με στεναχώρια με έβλεπαν οι συνάδελφοι (όχι όλοι) και κάποιοι συγγενείς δεν μου ξαναμίλησαν ποτέ! Κοίταζα να κρύβω την κοιλιά μου για να αποφεύγω τις ερωτήσεις… γιατί δεν είχαν νόημα οι απαντήσεις. Αυτό ήταν το προς τα “έξω μου” και το “μέσα μου” απόλυτη μοναξιά.
Τοίχος ψηλός η “κανονικότητα” της κοινωνίας. Αυτό τον τοίχο τον έβρισκα παντού. Τοίχος από την πολιτεία με μηδενική υποστήριξη σε μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μόνη μητέρα. Τοίχος όμως και από τους ανθρώπους με τα μαύρα μακρυά ενδύματα, τα χρυσοκέντητα πετραχήλια, τις μακριές γενειάδες, και τα μαλακά-αδούλευτα χέρια. Αυτοί, που τους λέμε παπάδες, που κάποιοι τους φιλούν το χέρι και πληρώνονται από το κράτος για να κάνουν τη δουλειά τους, λέει…
Δουλειά τους ήταν λοιπόν όταν ήρθε η ώρα να βαπτίσω την κόρη μου (για χάρη της μητέρας μου που το επιθυμούσε) να τελέσουν το Μυστήριο του Θεού. Αλλά προς έκπληξή μου, διαπίστωσα ότι κανένας παπάς και σε καμιά εκκλησία απ’ όσες απευθύνθηκα (και ήταν πολλές- επί μέρες έτρεχα από δω κι από κει) ΔΕΝ δεχόταν να βαφτίσει το παιδί. Γιατί; Γιατί δεν είχε γίνει (ακόμα) αναγνώριση από τον πατέρα της.
Θα μπορούσε αυτή η αναγνώριση να μην γίνει ΠΟΤΕ για πολλούς λόγους… Και οι υπέρμαχοι της “ζωής” με τα κρεμασμένα πετραχήλια, που κόπτονται για τα αγέννητα παιδιά θα σήκωναν τα χέρια ψηλά όπως έγινε στη δική μου περίπτωση.
Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του γέροντα παπά, σε μια κεντρικότατη μικρή εκκλησία της πόλης, όταν τον ρώτησα γιατί θέτουν σαν προϋπόθεση για να βαφτίσουν το δικό μου παιδί να το αναγνωρίσει ο πατέρας του ενώ στην Αφρική, οι ιεραποστολές, βαφτίζουν σωρηδόν τα παιδιά χωρίς να ρωτούν φυσικά ποιος είναι ο πατέρας τους… Υπάρχει χαρακτηρισμός για το βλέμμα εκείνο αλλά θα τον αποφύγω. Μου φτάνει που το θυμάμαι ακόμα, δεκαπέντε χρόνια μετά…
Πείσμωσα, θύμωσα, πικράθηκα… Πολλά αρνητικά συναισθήματα αλλά είπα “όχι, δεν θα το αφήσω να σας περάσει”. Επικοινώνησα με την αρχιεπισκοπή -Χριστόδουλος τότε-, κατήγγειλα τα γεγονότα και προς τιμήν τους ανταποκρίθηκαν ταχύτατα υπέρ μου.
Τελικά, καταπιέζοντας σε υπέρτατο βαθμό την επιθυμία μου να κάνω ονοματοδοσία και να γλιτώσω όλο αυτό το υποκριτικό πανηγύρι, αποφάσισα για χάρη της μητέρας μου, να βαπτίσω το παιδί στην Ανάληψη καθώς μόνο εκεί αλλά και στον Άγιο Ελευθέριο, δεν με ρώτησαν τίποτα και στάθηκαν δίπλα μου, όπως θα έκανε κάθε σωστός ιερέας. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι που συνάντησα σ’ αυτή την περιπέτειά μου ήταν ευθυνόφοβα ανθρωπάκια που ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να τους αποκαλέσω ιερείς. Κρίμα που από τους φόρους μου πληρώνονται τόσα χρόνια.
Οι περιπέτειες συνεχίζονται ακόμα… Σε άλλα “γήπεδα”, αλλά αξίζει το κόπο. Εμείς δίνουμε ζωή επειδή το θέλουμε και όταν το θέλουμε. Εμείς είμαστε αυτές που θα γράψουμε το γράμμα μας “σ’ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ”. Όχι εσείς.
