Με τα φεγγάρια χάνονται-Μύθοι της πανσελήνου

Λένε πως είναι μαλωμένο με τον ήλιο, γι αυτό κυκλοφορούν στον ουρανό διαφορετικές ώρες. Λένε ακόμα πως τις ευαίσθητες ψυχές τις πιάνει πολύ, τόσο που να τις κάνει να χάσουν τον έλεγχο και να μιλάμε για φεγγαροχτυπημένους, βαμπίρ, αυτούς που περιέγραψαν οι Ταβιάνι στο Χάος, αλλά και όλα τα θρίλερ που ξέρεις να μιλάνε για νύχτες με πανσέληνο.

Ίσως γι αυτό και στα χωριά όλου του κόσμου αυτές τις νύχτες, τα σώματα τα κλείδωναν σε δωμάτια, τις ψυχές όμως όχι. Άλλοι πάλι αυτές τις ψυχές είναι που υμνούσαν και υμνούν.

Ο Σαίξπηρ βάζει το αιώνιο ζευγάρι του το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα να ζει τον αδιέξοδο έρωτα του κάτω από το φως το φεγγαριού, ο Λόρκα τους ξυλοκόπους του να το υμνούν στο Ματωμένο γάμο, ο Καραγάτσης στη Μεγάλη Χίμαιρα, ο Ιούλιος Βερν και ο Μάνος Χατζιδάκις στέλνουν το παλικάρι ως εκεί ψηλά, ο Βαν Μόρισον το χορό του φεγγαριού επικαλείται ως τον πιο ερωτικό, ο Ρομέρ τις νύχτες με πανσέληνο βάζει τους ήρωες του να ερωτεύονται, αλλά και το μισό ιταλικό τραγούδι και άλλο τόσο εγχώριο ελληνικό στο φεγγάρι αποτίουν φόρο τιμής.

Ο Σεφέρης, ο Τσέχωφ, ο Μαρκ Άλμοντ, υπό το φως του εμπνέονται και δεν το κρύβουν, ενώ ο Μπρυκνέρ, ο Φασμπίντερ, ο Φέρρης, αφήνουν τους ήρωες τους να παρασυρθούν από τη θανάσιμη επήρεια της λάμψης του με απρόβλεπτες συνέπειες.

Στη ζωή και στην τέχνη η θέα ενός γεμάτου συνήθως φεγγαριού αποτέλεσε και αποτελεί πηγή έμπνευσης, μυστηρίου και γοητείας. Θυμήσου πως σε αποκοίμιζε τις νύχτες η γιαγιά με ένα λαμπρό φεγγαράκι, θυμήσου τις νύχτες που προσπάθησες με τα μάτια της ψυχής να δεις στην πίσω πλευρά του, πόσες φορές πείστηκες πως οι σεληνιασμένοι ίσως και να υπάρχουν, πως οι νύχτες με πανσέληνο ίσως όντως είναι πιο γόνιμες, πως το ψάρεμα καλύτερα να το αφήσεις μια τέτοια νύχτα γιατί τα ψάρια θα κοροϊδέψουν την πετονιά σου.

Σκέψου τέλος πόσα πάρτι γίνονται στην καλοκαιρινή Πανσέληνο και πόσο όμορφο είναι να κολυμπάς στην ασημένια θάλασσα μια τέτοια νύχτα. Δεν ξέρω αν τελικά η Σελήνη είναι γυναίκα, είναι πάντως σίγουρα το πιο εντυπωσιακό εφέ του πλανήτη Γη.

Κλείνουμε με ένα ποίημα του Σταύρου Ζαφειρίου.