Με την σωστή πλευρά της ιστορίας

Ορισμένες φορές αδυνατώ να δικαιολογήσω τους ανθρώπους.

Την περασμένη Κυριακή κατέβηκα στην πορεία για την Παλαιστίνη, η οποία σημείωσε μεγάλη συμμετοχή από κοινωνικά και πολιτικά όντα, τα οποία έχουν μέσα τους ενσυναίσθηση κι αυτό εμένα με καλύπτει. Τα μάτια μου κόλλησαν πάνω σε μία πιτσιρίκα, μελαμψή, η οποία κουνούσε με πάθος την σημαία της Γάζας. Την απαθανάτισα και την ανέβασα στον τοίχο μου στο Facebook. Από κάτω, βρέθηκε κάποιος να σχολιάσει “ναι αλλά για την Κύπρο δεν έλεγαν κάτι”.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι λοιπόν, η γενιά μου, κουβαλά τις ρίζες και την ιστορία όμως σε σημαντικά γεγονότα δεν ήταν παρούσα, ήταν αγέννητη. Η γενοκτονία ως όρος και πράξη, μας προκαλεί ανατριχίλα, αν λοιπόν στο πραξικόπημα της Κύπρου το 1974, ζούσαμε σας λέω με βεβαιότητα πως θα κατεβαίναμε στους δρόμους, γιατί στις φρικαλεότητες ενός πολέμου, δεν υπάρχουν φυλές, πατριωτισμοί και θρησκείες, υπάρχουν άμαχα παιδιά που με το που γεννιούνται, βομβαρδίζονται πριν προλάβουν να αντικρίσουν το φως.

Σχόλια όπως το παραπάνω, διαβάζω σε κάθε ανάρτηση και σε κάθε κείμενο για την Παλαιστίνη και αδυνατώ να κατανοήσω τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι. Από την άλλη, υπάρχει και μία μεγάλη μερίδα ηλιθίων που γράφουν “καλά να πάθουν οι σιχαμένοι μουσουλμάνοι και να πάτε να τους βρείτε” και πρόκειται για συγκεκριμένες ομάδες, οι οποίες ενώ παθιάζονται με την χώρα τους αγνοούν επιδεικτικά, πως οι ρίζες τους έχουν εκδιωχθεί στο παρελθόν με τον ίδιο τρόπο όπως οι Παλαιστίνιοι, διαγράφουν από την μνήμη τους πως κι εκείνοι έχουν χάσει στο παρελθόν κάποιον δικό τους από βομβαρδισμούς και μαζικούς πυροβολισμούς, από την βία για διεκδίκηση μιας γης. Και δεν είμαι εδώ για να κάνω μαθήματα ιστορίας σε ορισμένους οι οποίοι επιδεικτικά θέλουν να παραμείνουν ανιστόρητοι.

Ας μιλήσουμε όμως για την περίπτωση του Ισραήλ, λίγο πιο ανοιχτά, δεν το χωρούσε ο νους μου το τι ήταν ικανός ο άνθρωπος να κάνει μέχρι που βρέθηκα στο Άουσβιτς, εκεί ντράπηκα, περπάτησα δεκάδες φορές στην πορεία του “Ποτέ ξανά” μέχρι που εκείνη έγινε επιλεκτική. Οι ειδήσεις που έρχονται από την Γάζα καθημερινά, είναι φρικαλέες, έχει τώρα δύο ημέρες που ισραηλινά τανκς, πυροβολούν εν ψυχρώ, ανθρώπους που λιμοκτονούν και φτάνουν στις ζώνες ανθρωπιστικής βοήθειας, βλέπω μήνες τώρα στο Tik-Tok παιδιά-σκελετούς, ξυπόλυτα που κλαίνε με λιγμούς για μισή κούπα μακαρόνια, εικόνες που προκαλούν όχι απλώς φρίκη αλλά ντροπή. Τρυπά τον εγκέφαλο μου ο ισραηλινός στρατιώτης που λέει με περηφάνεια και χαρά πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να σκοτώνει βρέφη και παιδιά και προβληματίζομαι με ορισμένους που θίγουν πως ο λαός του Ισραήλ μεγαλώνει με την προπαγάνδα, στην εποχή που υπάρχουν χιλιάδες τρόποι για να δεις τι πραγματικά συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Εχθές το βράδυ καθόμουν στο YouTube, όση ώρα παρακολουθούσα ένα video πετάχτηκε μπροστά μου, μία απόλυτα προπαγανδιστική διαφήμιση του υπουργείου εξωτερικού του Ισραήλ που έδειχνε παλαιστίνιους χαρούμενους να λαμβάνουν ανθρωπιστική βοήθεια όταν ο ίδιος ο ΟΗΕ, έχει καταγγείλει το κράτος για την έλλειψη αυτής και όταν όλος ο κόσμος μοιράζεται αναρτήσεις από τον λιμό της Γάζας. Αναρωτήθηκα λοιπόν, για ποιον λόγο έπαιξε η συγκεκριμένη διαφήμιση στο δικό μου laptop. Αναρωτήθηκα επίσης, τι δουλειά έχουμε εν μέσω κρίσης στην Μέση Ανατολή να φέρουμε το σκάφος το Νετανιάχου στο Ελευθέριος Βενιζέλος – θα μου πείτε αυτό είναι άλλη συζήτηση και θα σας πω ναι.

Τις ημέρες που το Madleen διέσχιζε την Μεσόγειο για να φτάσει στην ματωμένη Γάζα και να παραδώσει βρεφικό γάλα, αλεύρι και φάρμακα, είχα ανοιχτό στο κινητό μου στο tracker, και ενώ όλες οι κυβερνήσεις και οι άρχοντες του κόσμου γνώριζαν πως το Ισραήλ θα συλλάβει σε διεθνή ύδατα τους ακτιβιστές κανένας δεν επενέβη. Τα ξημερώματα της σύλληψης τους, όταν ο ισραηλινός στρατός μοίρασε σάντουιτς στους ακτιβιστές, κι εκείνοι με το χαμόγελο της αμηχανίας τα κοίταξαν, έβλεπα τα σχόλια να παίρνουν φωτιά, να γράφουν και πάλι ορισμένοι “καλά να πάθουν, τους άξιζε” και πάλι έπεσα στην λούπα των ερωτηματικών: πώς γίνεται ρε φίλε να τα βάζεις με 12 άμαχους ανθρώπους που ήθελαν να δώσουν κουράγιο και ελπίδα, νοιάξιμο και συμπόνια σε έναν λαό που παρακολουθούμε σχεδόν 2 χρόνια τώρα live τον αφανισμό του; 

Λίγες ημέρες μετά, ξεκίνησε το March to Gaza, η μεγαλύτερη πορεία όλης της σύγχρονης ιστορίας με συμμετέχοντες από όλον τον κόσμο οι οποίοι προσπάθησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό που επιβάλει το Ισραήλ στην ανθρωπιστική βοήθεια εκεί, με την βία, σαν να είναι δολοφόνοι οι αιγυπτιακές αρχές τους χτύπησαν και τους έστειλαν και πάλι πίσω στο Κάιρο. Και φυσικά, ούτε εδώ σοκαριστήκαμε, διότι πλέον η γυμνή βία είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα που αντικρίζουν τα μάτια μας όταν τα ανοίξουμε και πριν κοιμηθούμε. Η ελληνική αποστολή παρέδωσε τα είδη πρώτης ανάγκης στο Παλαιστινιακό νοσοκομείο στο Κάιρο και επέστρεψε πίσω, με την ίδια πτήση που επέστρεφαν οι τραγουδιστές που θα έδιναν συναυλία στο Ισραήλ, σε αυτή την εποχή ζούμε.

Σε όλους εκείνους λοιπόν που θεωρούν πως οι κάτοικοι της Γάζας ανήκουν εξ’ ολοκλήρου στην Χαμάς και πως όλοι εμείς που παίρνουμε θέση μπροστά στις φρικαλεότητες της γειτονιάς μας και υποστηρίζουμε τους τρομοκράτες, θα ήθελα να θέσω τον εξής προβληματισμό: Τί θα έκαναν αν ήταν τα δικά τους παιδιά; Και για ποιον λόγο δεχόταν με ανοιχτές αγκάλες τους Ουκρανούς το 2023, ο πόλεμος και η προσφυγιά δέχεται διαχωρισμούς; Γιατί πρέπει να κατηγοριοποιούμε τις γενοκτονίες;

H εποχή επιτάσσει να παίρνεις θέση, με την Παλαιστίνη και με τον κάθε λαό που αφανίζεται τόσο απάνθρωπα, μέχρι το τέλος. 

Υ.Γ. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος στον θάνατο τόσο χιλιάδων παιδιών θα έπρεπε να σωπαίνεις ή να βγαίνεις στους δρόμους και να κάνεις τους άλλους να ξυπνάνε από τον βαθύ λήθαργο. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος σε πιάνει τρομερή ανησυχία από την απάθεια ορισμένων απέναντι στην δίψα για αίμα, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, θα απαιτείς την ειρήνη για όλους, όχι για τους λίγους, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα κλείνεις τα μάτια μπροστά στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα υπερασπίζεσαι τα παιδιά μέχρι το τέλος και χωρίς φίλτρα. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα αφήνεις τίποτε κάτω από το χαλί, θα στέκεσαι πάντα με τους λίγους που γενναία διεκδικούν ότι δεν προσπάθησες εσύ από τον καναπέ σου.