Αγαπάτε Αλλήλους

Λέξεις: Στράτος Σαφιολέας

Μεγαλώσαμε και με τα “Ελληνοχριστιανικά” ήθη τρομάρα μας, και εκατοντάδες πολιτικάντηδες φώναζαν και έκλαιγαν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα και για την υπεροχή μας, εμάς των καταπληκτικών Ελλήνων. Και δώστου ο Ξένιος Δίας, διότι άκου να δεις “ξένος” σήμαινε φίλος, για εμάς τον περιούσιο λαό βρε, όχι για τους βάρβαρους. Και η Παναγία δεν έβρισκε που να γεννήσει, και πήγε σε στάβλο, και δώστου ποιήματα και τραγούδια τα Χριστουγεννιάτικα, “να ‘μουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι, την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός, στον ήλιο του το μάτι” (Κωστής Παλαμάς)!

Αλλά τώρα πέτρες! Πέτρες στα λεωφορεία με πενήντα κατατρεγμένους πού είδαν τον Χάρο με τα μάτια τους. Δε φταίνε οι κάτοικοι. Τι να κάνουν Χριστέ μου;

Και ο τρίχρονος πρόσφυγας (“λαθρομετανάστης” μάλλον), που σκοτώθηκε στη σύγκρουση με το λιμενικό; Nα μην ήταν “παράνομος”! Yπάρχει νόμος κύριε. Να κάτσεις να πεθάνεις εκεί που είσαι.

Βεβαίως, δεν είναι εύκολη ιστορία το προσφυγικό, αλλά πάντως καιρός να πάμε στον καθρέφτη και να προχωρήσουμε σε μια αυτογνωσία ως λαός, και να πούμε πώς καταντήσαμε. Εκτός αν είμαστε πάντοτε έτσι.

ΥΓ. Έχω βαρεθεί αυτή την ιστορία του “άμα τους αγαπάτε τους πρόσφυγες να τους πάρετε στο σπίτι σας” γιατί είναι ηλίθια “επιχειρηματολογία.” Αλλά αν και δεν είναι σωστό να λέει κανείς δύο διαφορετικές ιστορίες σε μία ανάρτηση, εγώ θα πω μία ακόμα που είναι σχετική. Τη λέω με αρκετή καθυστέρηση, γιατί δεν ήθελα την περίοδο που εξελισσόταν να δημιουργήσω επί πλέον ταραχή.

Ήταν τέλη του 2015, και οι κοινωνίες των νησιών του Βορείου Αιγαίου, ιδιαίτερα της Μυτιλήνης, προσπαθούσαν να διαχειριστούν το τρομερό φόρτο των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που έτρεχαν να γλιτώσουν την ανελέητη σφαγή στη Συρία του Άσαντ.

Σε μία συνοικιακή συνέλευση του Δήμου Κηφισιάς, πρότεινα ο Δήμος να πάρει δύο οικογένειες. ΔΥΟ (2), λέω. Ας πάρει δύο οικογένειες με παιδιά. Ας τις διαλέξει. Να τις “υιοθετήσει” και να τις βάλει σε ένα από τα μικρά ξενοδοχεία της περιοχής, και να φροντίσει να τους βρει και δουλειά. Να βάλει τα παιδιά τους σε σχολεία. Να δώσει και ένα σήμα στη χώρα, ότι στα Βόρεια Προάστια της Αθήνας συμπαραστεκόμαστε έστω και συμβολικά στην τραγωδία, και σηκώνουμε και λίγο από το βάρος των νησιών.

Η δημοτική αρχή δήλωσε διαθέσιμη να το εξετάσει, αν και έβλεπε τυπικά προβλήματα, αλλά από κάτι εκπροσώπους συλλόγων έγινε το έλα να δεις. Μέχρι την επόμενη συνοικιακή συνέλευση, είχε κυκλοφορήσει πως ήθελα εγώ και οι φίλοι μου να δημιουργήσουμε προσφυγικό καταυλισμό στην Κηφισιά. Θεωρούσα μια τέτοια κίνηση, όπως έγραψα, συμβολική περισσότερο, παρά σημαντική (αν και πίστευα πώς αν ο κάθε δήμος της χώρας έβρισκε ένα τρόπο να κρατήσει κάποιον ελάχιστο αριθμό προσφύγων, θα μπορούσαν να ανακουφιστούν τα νησιά). Τελοσπάντων, μεταξύ της ιδέας να πάρουμε δύο οικογένειες, ή να λιθοβολιστούμε στη πλατεία όσοι υποστηρίξαμε την πρόταση, βρέθηκε η συμβιβαστική λύση να δεσμευτούν χρήματα από τον “συμμετοχικό προϋπολογισμό” για να σταλούν στους πρόσφυγες. Και ανάπνευσαν όλοι με ανακούφιση. Όσοι υποστηρίξαμε την πρόταση δεν κάναμε καν τον κόπο να ρωτήσουμε τι ποσό εστάλη τελικά. (Ξέρουμε, γιατί έχουμε μαντικές ικανότητες …).

“Να τους πάρετε στο σπίτι σας άμα σας αρέσουν.” Ή καλύτερα λέμε, να μείνουν στο δικό σας σπίτι στο Βόρειο Αιγαίο, αν όχι στον πάτο του Αιγαίου …

* Ο Στράτος Σαφιολέας είναι σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας και διαχείρισης κρίσεων, ενώ δραστηριοποιείται και στον τομέα των πόλεων που διεκδικούν Ολυμπιακούς Αγώνες.