Μένοντας στην Πυλαία

Σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια, το 2005, μετακόμισα στην Πυλαία. Τότε ήταν ακριβώς η εποχή, που η Πυλαία αυξανόταν με γεωμετρικούς ρυθμούς.

Μια εποχή κατά την οποία ολοκληρωνόταν μια διαδικασία ραγδαίας αστικοποίησης και τα τελευταία σημάδια της αγροτικής Καπουτζίδας έσβηναν μέσα σε μια πλήρως αστική Πυλαία. Με ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα να κατασκευάζονται σχεδόν μέσα σε μια βδομάδα, ενώ την ίδια στιγμή, τεράστια εμπορικά κέντρα εγκαινιάζονταν στα – κάποτε – μπαμιοχώραφα.

Οι παλιοί κάτοικοι δεν έφυγαν. Έγιναν όμως μια μειοψηφία. Μια ισχυρή μειοψηφία που ήταν παρούσα – κυρίως στις δομές του δήμου – και τόνιζε τον διπλό χαρακτήρα της νέας Πόλης. Ταυτόχρονα οι νέοι κάτοικοι ανακάλυπταν τα προβλήματα που δημιουργούσε αυτή η απότομη αύξηση.

Σκεφτείτε μόνο ότι ο δήμος κατά την απογραφή του 2001 είχε 12.401 κατοίκους ενώ αντίστοιχα το 2021 είχε 36.843! Τριπλασιάστηκε ο πληθυσμός της πόλης σε μια περίοδο που ο γενικός πληθυσμός μειώθηκε. Αυτό πυροδότησε μια πλειάδα προβλημάτων με το κυριότερο να είναι η σχολική στέγη. Πράγμα λογικό αν σκεφτείς ότι ειδικά κατά την πρώτη δεκαετία του αιώνα η Πυλαία ήταν η κυριότερη επιλογή κατοικίας για νέα ζευγάρια. Έτσι κατέληξε η Πυλαία, σε όλα της τα σχολεία, να έχει υπεράριθμους μαθητές και να χρειάζεται να δημιουργηθούν αίθουσες σε kibo, κάτω από σκάλες, σε αποθήκες. Όλα αυτά για να χωρέσουν 350 παιδιά σε σχολεία των 270, όπως ήταν η περίπτωση του 2ου Δημοτικού που πήγαιναν οι κόρες μου.

Με σχολεία που πέφτουν οι οροφές, όπως το 4ο το 2021, ενώ το δημόσιο πληρώνει δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα για ενοίκιο, με σχολεία στα πράσινα φανάρια να φιλοξενούν μαθητές από τα Κωνσταντινουπολίτικα δέκα χιλιόμετρα μακριά και να ανοίγουν και τεράστιες τρύπες όπως πέρσι.. Με προκάτ αίθουσες νηπιαγωγίων που οι άμοιροι γονείς ζητούν για να μην στέλνουν εξάχρονα χιλιόμετρα μακριά σε νοικιασμένα κτήρια. Αυτό είναι το πρόβλημα της σχολικής στέγης που για το νυν δήμαρχο είναι σε ύφεση…

Το πρόβλημα αυτό είναι μεγάλο αλλά δυστυχώς δεν είναι το μόνο. Το κυκλοφοριακό, η έλλειψη δημόσιων χώρων, η ελλιπής συντήρηση των λιγοστών που υπάρχουν, όπως το στολίδι του Ελαιορέματος, είναι παράγοντες που υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων που επέλεξαν την Πυλαία για τόπο κατοικίας, για τόπο ζωής.

Το 2005, νέο ζευγάρι ήμασταν η Άννα και εγώ. Η Άννα όμως ήταν από τις παλιές οικογένειες της Πυλαίας, τα clans όπως λέω μισόαστεία μισοσοβαρά. Και αυτό ήταν το στοιχείο που με έκανε να καταλαβαίνω καλά και τις δύο μεγάλες ομάδες των κατοίκων, τους ντόπιους και τους «νεοκάτοικούς» όπως οι ντόπιοι αποκαλούν τους ανθρώπους που έκαναν την Πυλαία σπίτι τους από επιλογή. Και οι παλιοί κάτοικοι έχουν και αυτοί τα προβλήματα που ανέφερα παραπάνω. Αλλά έχουν επιπλέον λόγους για τους οποίους στεναχωριούνται για τον τόπο τους.

Και ο κυριότερος είναι η στασιμότητα και η απαξίωση του.

Η μεγάλη ανοικοδόμηση, η τρελή ανοικοδόμηση, τελείωσε το 2008. Η Κρίση ήταν εδώ και σαν να μην έφτανε μόνο αυτή, δύο χρόνια αργότερα ήρθε και ο Καλλικράτης. Ο Χορτιάτης, το Πανόραμα με την Πυλαία ενώθηκαν κάνοντας έναν τεράστιο σε έκταση δήμο που αρχίζει από τις ακτές του Θερμαϊκού και φτάνει ,μέχρι την κορυφή του Χορτιάτη και το Φίλυρο. Έναν δήμο που στην δικαιοδοσία του είναι τοπόσημα της πόλης όπως το Παπανικολάου, το Cosmos, το ΙΚΕΑ, το πάρκο κεραιών και ένα μεγάλο μέρος του δάσους του Σέιχ Σου.

Αυτόν τον δήμο τον διοικεί από το 2010 ο Ιγνάτιος Καϊτετζίδης, ο δήμαρχος που με την βοήθεια του αλατιού και κρατώντας τους δρόμους ανοικτούς στις χιονοπτώσεις εκλέγεται στο Πανόραμα από το 1998. Ο κύριος Καϊτετζίδης κατάφερε να πάρει κάτω από την φτερούγα τους μέχρι το 2010 δημάρχους Πυλαίας και Χορτιάτη και να δημιουργήσει ένα πανίσχυρο πολιτικό δίκτυο που του επέτρεψε την επανεκλογή με ποσοστό ρεκόρ το 2019. Έλυσε αυτός ο άνθρωπος τα προβλήματα του Δήμου; Είναι αρκετό το 70% που του έδωσαν οι ψηφοφόροι το 2019 να λύσει τα προβλήματα της Πυλαίας;

Η στασιμότητα της Πυλαίας – και όχι μόνο- που νιώθουν ειδικά οι παλιοί κάτοικοι δεν είναι αδικαιολόγητη. Αν δει κανείς τα μεγάλα έργα του Δήμου τα χρόνια μετά την ένωση, θα δει ένα μοτίβο. Τα έργα που έχουν χρηματοδοτήσεις από Εθνικά και Ευρωπαϊκά Προγράμματα στην καλύτερη περίπτωση καθυστερούν στην υλοποίηση. Στην χειρότερη οι εργολάβοι κηρύσσονται έκπτωτοι όπως στην περίπτωση του σχολείου της Εξοχής ή παραιτούνται όπως στην ανάπλαση της Αγίας Γλυκερίας ξεκινώντας διαμάχες που φτάνουν μέχρι τις επιτροπές της Περιφέρειας οι οποίες όμως ρίχνουν το φταίξιμο στο Δήμο. Τι γίνεται; Γιατί δεν μιλάει κανείς; Γιατί δεν μιλάει κανείς για την Μαρίνα της Πυλαίας , ένα έργο που το ΦΕΚ βγήκε το 2012 και ακόμα δεν έχει γίνει τίποτε;

Οι προκλήσεις που έχουμε ως κάτοικοι και πολίτες δεν είναι το να κρατάμε τους δρόμους ανοικτούς όταν χιονίζει ή να έχουμε κάδο κοντά μας. Δε λέω και αυτά τα προβλήματα, τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι σοβαρά και πρέπει να αντιμετωπίζονται. Η αντιμετώπιση τους όμως δεν είναι αρκετή.

Κοιτάζοντας τι γίνεται αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλία σκέφτομαι τις πλημμύρες στην οδό Γεννηματά στην Πυλαία τον Απρίλιο. Σκέφτομαι το γεγονός ότι η Πολιτική Προστασία είναι καταχωνιασμένη σε ένα τμήμα της Διεύθυνσης Πρασίνου του Δήμου. Βλέποντας τι γίνεται στο Βόλο, στον Παλαμά, στη Φαρκαδόνα δεν πρέπει πλέον να είμαστε σιωπηλοί. Οι πλημμύρες στη Θεσσαλία μας έκαναν να καταλάβουμε ότι ο Δήμαρχος δεν είναι υπεύθυνος μόνο για τους κάδους σκουπιδιών.

Δεν πρέπει να μένουμε σιωπηλοί όπως ο δήμαρχος όταν ακούει τις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού για τον περίφημο flyover και τους τεράστιους κόμβους Κ10 και Κ11 που θα κόψουν τον Δήμο Πυλαίας Χορτιάτη στη μέση για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια – αν πιστέψουμε την μελέτη του εργολάβου και προσπαθώντας να μην φέρνουμε στο νου μας τι έγινε με τις καθυστερήσεις στο μετρό. Ένας δήμαρχος που έμεινε σιωπηλός στην καταστροφή που δρομολογείται στα Κωνσταντινουπολίτικα, στον στραγγαλισμό ολόκληρου του πολεοδομικού συγκροτήματος από την μέγγενη που θα στείλει το 40% της ημερήσιας κίνησης του Περιφερειακού στους δρόμους του Κέντρου αλλά και της Πυλαίας.

Εγώ αποφάσισα να μην μείνω σιωπηλός. Αποφάσισα να δράσω. Και κατεβαίνω υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος του Συνδυασμού Ανθρώπινη Πόλη του Νίκου Νυφούδη. Ενός ανθρώπου από την Πυλαία αλλά με προσλαμβάνουσες από το Λονδίνο. Ενός ανθρώπου με επιχειρήσεις στο Δήμο που δεν έχει ανάγκη την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά την έχει μεράκι.

Με αυτόν αποφάσισα να δράσω και σας ζητώ ταπεινά τη στήριξη.