Η μέρα που ένιωσα παιδί σε ένα γηροκομείο της Ουγγαρίας
Μήπως πρέπει να δίνουμε περισσότερη σημασία στους ηλικιωμένους;
Εικόνες: Άννα Ποδάρα, Paula Rocha, Zsuzanna Szugyiczhi
Δυο φορές έχω «ψαρώσει» σε τάξη: η μια ήταν την πρώτη φορά που έκανα μάθημα στα ΙΕΚ, το 2011 και η δεύτερη ήταν πριν λίγες μέρες, όταν στο πλαίσιο ενός 8ημερου Training Course της Ε.Ε.* για εκπαιδευτές ενηλίκων, μας πήγαν να διδάξουμε σε ένα δημόσιο γηροκομείο στα σύνορα Ουγγαρίας-Σλοβενίας.
Διακόσια άτομα μεταξύ 85-95 ετών, που μιλούσαν μόνο ουγγρικά αυτοί, εκπαιδευτές από διάφορα μέρη της Ευρώπης που μιλούσαμε αγγλικά, εμείς.
Παρά το language barrier και το γεγονός ότι το πλάνο μαθήματος που είχαμε ετοιμάσει κατέρρευσε από το πρώτο δευτερόλεπτο (οι περισσότεροι σε αναπηρικά καροτσάκια, δεν μπορούσαν καν να φτάσουν στο «θρανίο») μια ώρα μετά, η ενέργεια της αίθουσας είχε αλλάξει…
Τα αποχαυνωμένα βλέμματα των ανθρώπων που τους είχαν παρκάρει εκεί, προσφέροντάς τους μόνο φαγητό-ύπνο-τηλεόραση, είχαν δώσει τη θέση τους σε παιδικά βλέμματα, γεμάτα ενθουσιασμό.
Το ότι κάποιος ασχολήθηκε μαζί τους και τους έμαθε κάτι καινούργιο, ό,τι κι αν ήταν αυτό, τους έκανε να αισθάνονται ζωντανοί.
Εκπαίδευση τρίτης ηλικίας. Μια πρωτόγνωρη εμπειρία που μου επιβεβαίωσε κάτι που σκέφτομαι συχνά τελευταία. Θεωρούμε αυτονόητο ότι οι ηλικιωμένοι χρειάζονται μόνο φυσική φροντίδα. Όλοι δίνουν το 100% όταν ασχολούνται με τα παιδιά («φυσικά, παιδιά είναι!»), αλλά πόση σημασία δίνουμε στην τρίτη ηλικία;
*πρόκειται για το πρόγραμμα Training for Trainers “S.O.S. Solutions”: an Erasmus +, European Commision Project organized from ReCreativity Social Enterprise.
