Μέρες του 2012

Του Θωμά Λιναρά 

Είπε κάποτε σε μια παρέα ο Αγγελόπουλος «όποιος δεν μπορεί να επικοινωνήσει με το Θεό γίνεται παπάς». Αυτό προσπάθησε να κάνει με την αδάμαστη επιμονή ενός πιονέριου και την ακλόνητη πίστη στην τέχνη του, ο μεγάλος έλληνας κινηματογραφιστής που χάθηκε «πέφτοντας» στις επάλξεις, δηλαδή στα γυρίσματα. Ν’ ανοίξει ένα δίαυλο επικοινωνίας με το άφθαρτο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης· να ανασύρει από το ορυχείο της σιωπής το κοίτασμα του Ανείπωτου· να συλλάβει, με το μάτι κολλημένο στο φακό της κάμερας, τα μυστικά τοπία της Ιστορίας· να φωτίσει το μέσα κόσμο-το μικρό, το Μέγα· να διασώσει στο φθαρτό υλικό του σελυλόιντ θραύσματα Αιωνιότητας και σπαράγματα Απείρου.

Αγγίζοντας από απόσταση και ζώντας ολοκληρωτικά μέσα στην εποχή του, μίλησε με παρρησία και από καρδιάς για όλα τα πυρίκαυστα θέματα των καιρών, έσπειρε το σπόρο του πάθους για την 7η τέχνη σε πολλούς και θέρισε μια πλούσια σοδειά που παραμένει ένας ανεκτίμητος θησαυρός της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

«Και τι χρειάζονται οι ποιητές σ’ αυτούς του χαλεπούς καιρούς;» αναρωτιόταν ο Χαίλντερλιν 200 τόσα χρόνια πριν. Το πνεύμα των καιρών λάμπει στον πυρήνα του από τα μεγάλα έργα των ποιητών της εποχής, από όσους τολμούν κι ανάβουν ακόμα τις μεγάλες φωτιές. Και δυστυχώς (για όλους μας) η εποχή μας τόσο πολύ μικρόψυχη, τόσο πολύ στενόκαρδη, τόσο πολύ χαμηλοτάβανη, που τόσο πολύ τής εναντιωνόταν ο Αγγελόπουλος, με την «επίθεση στο άναρχο» όπως ο ίδιος διακήρυττε, αιφνίδια μίκρυνε ακόμα πιο πολύ, με το χαμό ενός ανθρώπου που έζησε τη ζωή του με τους ορίζοντες διάπλατα ανοιχτούς στο βλέμμα του.

Τον φαντάζομαι στον κατακτημένο κινηματογραφικό ουρανό του, να συνεχίζει να βυθοσκοπεί, ξανά και ξανά, τα νερά της Άλλης θάλασσας.

Καλό ταξίδι, κύριε Θόδωρε.