Μαίρη Αναστασίου: Ένα πετυχημένο “σαλόνι ραπτικής”

“Η γυναίκεια κομψότητα δεν κρύβεται στα ρούχα αλλά στο ίδιο το σώμα. Αυτό πρέπει να φροντίζει η γυναίκα που θέλει να είναι κομψή”

Γεννημένη το 1918, η Μαίρη Αναστασίου, έδεσε το όνομα της με τη μόδα της Θεσσαλονίκης διατηρώντας για πολλά χρόνια στο κέντρο της πόλης ένα πετυχημένο “σαλόνι ραπτικής”. Εργατική, επαγγελματικά συνεπής και ανήσυχη, η κα Αναστασίου έντυσε τις γνωστότερες και κομψότερες Θεσσαλονικιές της εποχής της φτιάχνοντας παράλληλα μια ζεστή και δεμένη οικογένεια. Μαζί μας μοιράστηκε τις αναμνήσεις μιας γεμάτης ζωής.

-Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Η καταγωγή µου όµως είναι από τη Σµύρνη, τα Χανιά και την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Μπήκα στη δουλειά από πολύ νωρίς και είµαι αυτοδίδακτη. Το ράψιµο ήταν ένα επάγγελµα δύσκολο, αλλά µπορούσε να αποδειχτεί επικερδές αν το εξασκούσες µε προσοχή και πάθος. Ο στόχος µου όταν ξεκίνησα ήταν ένας: Να βοηθήσω οικονοµικά την οικογένεια µου.

-Άρχισα να ράβω την περίοδο της κατοχής και ο πρώτος κύκλος πελατισσών µου ήταν από τα Γιαννιτσά. Βρέθηκα εκεί τη δύσκολη εκείνη περίοδο λόγω έλλειψης τροφίµων στην Θεσσαλονίκη. Η πιο δηµιουργική εποχή για µένα ήταν οι δεκαετίες του ’50 και του ’60.

-∆ούλεψα µια περίοδο που το να ράβεσαι ήταν όχι µόνο συνηθισµένο αλλά είχε και ιδιαίτερη αξία. Οι γυναίκες της Θεσσαλονίκης ήταν κοµψές και δεν ήθελαν να κυκλοφορούν στο δρόµο µε ότι έβρισκαν µπροστά τους. Επίσης είχαν άποψη για τα ρούχα που τους πήγαιναν. Αυτό που ζητούσαν από µένα ήταν να τους δώσω ένα ρούχο ποιοτικό, καλοραµµένο το οποίο φυσικά δεν φορούσε ποτέ καµιά άλλη.

– Στα δικά µου χρόνια έβρισκες στην πόλη εξαιρετικά υφάσµατα. Το βελούδο δεν έλειπε ποτέ από το ατελιέ µου ή το µετάξι. Οι γυναίκες που ράβονταν σε µένα έρχονταν πάντα έχοντας από πριν στο µυαλό τους µια ιδέα για το τι θέλουν. Όµως καθοριστική ήταν και η δική µου γνώµη. Πολλές φορές µάλιστα σχεδίαζα τα ρούχα.

-Πελάτισσες µου ήταν επιφανείς Θεσσαλονικιές, υπέροχες κυρίες µε τις οποίες είχα πάντα άψογη συνεργασία και συνεννόηση. Σε µένα ράβονταν η Μαίρη Μούρτου, η Υβόνη Χατζηνάκου, η Μαίρη Τσάνταλη, η σύζυγος του ιδρυτή της οινοποιίας, η οποία ήταν µια από τις πιο κοµψές γυναίκες της πόλης.

– Τα “σαλόνια ραπτικής” εκείνη την εποχή γίνονταν γνωστά από στόµα σε στόµα. Με τον ίδιο τρόπο έγινε και το δικό µου. Οι υπηρεσίες που παρείχα ήταν απολύτως εξατοµικευµένες. Σε κάθε ρούχο αφιέρωνα χρόνο και φροντίδα και όλα περνούσαν από τα χέρια µου. Είχα όµως και δυο βοηθούς: Την Κατίνα και την Αµαλία που µαθήτευσε κοντά µου και όταν αποσύρθηκα από το επάγγελµα πήγαινα σε εκείνη να ραφτώ.

-Η αλήθεια είναι πως τα ταξίδια που έκανα στη ζωή µου, τα έκανα για την προσωπική µου ευχαρίστηση. Σπανίως έψαχνα σε αυτά έµπνευση για την δουλειά. Βέβαια ενηµερωνόµουν για τις τάσεις της µόδας και κοιτούσα µε προσοχή τα περιοδικά. Με ενέπνεε πολύ ο κινηµατογράφος και τα ρούχα που φορούσαν οι Χολιγουντιανές σταρ. Θεωρούσα τη Λάνα Τάρνερ πρότυπο γυναικείας κοµψότητας και οµορφιάς.

-Πάντα πίστευα πως η υπόθεση της γυναίκειας κοµψότητας δεν ξεκινά από τα ρούχα, τα παπούτσια ή τα αξεσουάρ. Ξεκινά από το σώµα το οποίο πρέπει µια γυναίκα να φροντίζει. Γι αυτό λοιπόν ήµουν πάντα υπέρ της λεπτής και ντελικάτης σιλουέτας. Μέχρι σήµερα προσέχω να µη βάλω κιλά και µαλώνω εκείνες που έχουν σταµατήσει να είναι προσεκτικές.

-Αν είχες όρεξη τότε να δουλέψεις δεν χρειαζόσουν πολλά. Ατελιέ έκανα το σαλόνι του σπιτιού µου. Ξεκίνησα να δουλεύω µε το βελονάκι. Με την προσωπική µου εργασία και την αγάπη µου γι’ αυτήν τη δουλειά έφτιαξα τελικά τρία σπίτια.

-Ως επαγγελµατίας κέρδιζα περισσότερα από τον άνδρα µου, πράγµα πολύ σπάνιο για εκείνη την εποχή και ίσως να µην είναι και τόσο συνηθισµένο ούτε και σήµερα. Με τον Αναστάσιο όµως, τον άνδρα µου, δεν υπήρχε ανταγωνισµός. Ήταν ένας πολύ καλός και υποστηρικτικός σύζυγος ο οποίος ασχολούνταν µε τα παιδιά και τις υπόλοιπες ανάγκες του σπιτιού τις ώρες που εγώ έπρεπε να δουλέψω.

-Το µεγάλο δίδαγµα της ζωής µου είναι πως µια ευτυχισµένη οικογένεια είναι ό,τι καλύτερο µπορεί να σου συµβεί. Καµάρωσα τα παιδιά µου και σήµερα καµαρώνω για τα έξι εγγόνια µου και τις δύο δισέγγονές µου.