Μερικές σκέψεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που ίσως… διχάσουν

Οδεύουμε προς την λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι και θα συζητηθούν για αρκετό ακόμη καιρό, καθώς από την τελετή έναρξης μέχρι σήμερα οι αρχικές σελίδες σε όλα τα social media έχουν πάρει… φωτιά και «καίγονται» από σχόλια υπερηφάνειας, μίσους, χλευασμού, ανάλογα με την περίσταση.

Ας πιάσουμε όμως μερικά πράγματα από την αρχή για την διοργάνωση. Πολλοί ήταν εκείνοι που απογοητεύτηκαν από την τελετή έναρξης και κατηγόρησαν την Γαλλία για έλλειψη αισθητικής και απουσία κουλτούρας. Είμαι εδώ για να τονίσω όμως τα ωραία σημεία τα οποία εντόπισα και όχι για να σταθώ στον ντόρο που έγινε με την αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου ο οποίος τελικά κατέληξε σε αναπαράσταση του διάσημου πίνακα “Το Συμπόσιο των Θεών. ”

Βρήκα την τελετή έναρξης τρομερά σύγχρονη και πέστε να με φάτε. Δεκάδες χορευτές που εκτελούσαν συγχρονισμένα άψογα μία χορογραφία πάνω στην ιστορική Παναγία των Παρισίων, πάνω σε νερά, ένας μασκοφόρος που έτρεχε σε όλο το Παρίσι για να ανάψει την ολυμπιακή φλόγα, ακορντεόν πάνω στο Σηκουάνα -γιατί αυτό είναι η Γαλλία- η Lady Gaga, η Σελίν Ντιόν και ο Snoop Dog,  Η ναυτική παρέλαση, ένας στόλος από σκάφη με τις αποστολές διένυσε σε απόσταση 6 χιλιομέτρων του ποταμού δίπλα σε μερικά από τα πιο διάσημα ορόσημα της γαλλικής πρωτεύουσας, καθώς οι καλλιτέχνες… παρουσίαζαν μερικά από τα αθλήματα που παρουσιάστηκαν στους Αγώνες σε πλωτές πλατφόρμες, όπερ με μέταλ και κόκκινους καπνούς. Η τελετή έναρξης των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων λοιπόν δεν ήταν μόνο κιτς, είχε έξυπνα κλειδιά και βγήκε εκτός σταδίου, προσπάθησε να εκσυγχρονιστεί και να συμπεριλάβει το σήμερα και την κουλτούρα του.

Προχωράμε όμως παρακάτω στα ευτράπελα. Θα συμφωνήσω με όλους όσους το είπαν, το να βγαίνει ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων 2024 Τόνι Εστανγκέ, για την ομιλία του και πίσω του να υπάρχει μία εθελόντρια η οποία του κρατά μία ομπρέλα σε μία εποχή που μιλάμε για ελευθερία και ισότητα το βρίσκω εξαιρετικά ανόητο.

Από εκεί και έπειτα, πάμε να δούμε τι συνέβη με την πολυσυζητημένη Αλγερινή πυγμάχο, Imane Khelif, μέσα σε μόλις 46 δευτερόλεπτα, κόπηκε ένας αγώνας στην μέση διότι, η Ιταλίδα αντίπαλο της Ιmane, Carini, αποσύρθηκε, καθώς δήλωσε πως, «δεν έχει νιώσει ποτέ ξανά έτσι μετά από μία γροθιά». Σε αυτή την ατάκα υποδήλωνε, χωρίς να το πει ποτέ ρητά, ότι η αντίπαλός της ήταν βιολογικά άντρας και ότι η ίδια βίωνε μία πρωτοφανή αδικία. Από εκείνη την στιγμή μέχρι και τώρα που η Imane πέρασε στον τελικό ξεκίνησε ένας ακόμη ασεβής “πόλεμος” σε όλο τον πλανήτη.

Χιλιάδες γνωστοί τρανσοφοβικοί συσπειρώθηκαν και πάλι σε όλα τα social media, όπως είδαμε με εκείνους που λίγες ημέρες πριν είχαν συσπειρωθεί για τον Μυστικό Δείπνο, καταδίκαζαν και έβγαζαν χολή, σε μία είδηση που μέχρι τότε δεν είχε καν, αποδειχθεί. Πάμε τώρα να επιβεβαιώσουμε την είδηση, η Imane Khelif δεν είναι τρανς άτομο, δεν υπήρξε ποτέ άντρας και δεν έχει καν το ανδρικό αναπαραγωγικό σύστημα, έτυχε απλώς λοιπόν να έχει παραπάνω δύναμη από την Carini. Για να πάμε κάποια χρόνια πίσω, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, η Imane, αποκλείστηκε πολύ νωρίς από την Ιρλανδή αντίπαλο της, αφού όμως είχε περάσει όλα τα τεστ για την πρόκριση της, τότε δεν υφίστατο λόγος για το φύλο της όμως, γιατί δεν “απειλούσε” στα μάτια των πολλών. Όπως ακριβώς λοιπόν συνέβη και με  τον Μυστικό Δείπνο έτσι και στην περίπτωση της Imane, ήταν αρκετοί εκείνοι που συσπειρώθηκαν για να βρουν έδαφος να βγάλουν όλα τους τα κόμπλεξ και το μίσος στην επιφάνεια και φυσικά δεν περιμέναμε τους Ολυμπιακούς αγώνες για να το καταλάβουμε αυτό, το βιώνουμε καθημερινά. Και ούτε μας εκπλήσσει που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι διατυμπανίζουν μία είδηση η οποία δεν έχει διασταυρωθεί καν από πουθενά κι αυτή η κατάσταση συνήθειο μας έχει γίνει, είναι ας πούμε ένας από τους τομείς της συνωμοσιολογίας, η οποία βρίσκεται στα πικ της από την εποχή του κορονοϊού.

Ας πάμε όμως λίγες ημέρες μετά, όταν η Ολλανδική Ολυμπιακή ομάδα παραδέχτηκε ρητά ότι προστατεύει τον Steven van de Velde, τον παίκτη μπιτς βόλει της Ολλανδίας, παρά το γεγονός ότι καταδικάστηκε για βιασμό ενός 12χρονου κοριτσιού όταν ήταν 19 ετών, από το να μιλήσει δημόσια για το παρελθόν του. Ενώ όλοι οι αθλητές υποχρεούνται σύμφωνα με τους κανόνες της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής να είναι διαθέσιμοι στα μέσα ενημέρωσης μετά τον αγώνα, ο βαν Βλιέτ αναγνώρισε ότι είχε γίνει ειδική απαλλαγή για τον Van de Velde.

Όλοι οι αθλητές στο Παρίσι καλούνται να υπογράψουν μια δήλωση που υπόσχονται ότι θα λειτουργήσουν ως «πρότυπα». Δεδομένης της φύσης του εγκλήματος του, ο Van de Velde πιθανότατα θα πέσει, στα μάτια πολλών, πολύ μακριά από αυτή την περιγραφή.

«Το γενικό ζήτημα των σεξουαλικών καταδίκων ή του εγκλήματος που σχετίζεται με το σεξ είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερο ζήτημα από τον αθλητισμό», παραδέχτηκε ο βαν Βλιέτ. «Αλλά στην περίπτωσή του, έχουμε ένα άτομο που έχει καταδικαστεί, που έκανε την ποινή του, που έκανε ό,τι μπορούσε μετά για να μπορέσει να αγωνιστεί ξανά».

Τουλάχιστον, στην Ολλανδία οι βιαστές καταδικάζονται και κάνουν την ποινή τους, δεν παραμένουν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Παρ’όλα αυτά, σίγουρα είμαι υπέρ της επανένταξης, Αν και μόνον Αν το σωφρονιστικό σύστημα λειτουργεί σωστά σε μία χώρα – εδώ ξεκινά όμως μεγάλη κουβέντα, με ψυχολογικούς όρους και όρους δικαιοσύνης, η οποία υπολείπεται στην χώρα μου, για το τι σημαίνει Νέμεση του θύματος και πώς θα έπρεπε να τιμωρούνται οι παιδοβιαστές και οι βιαστές, την οποία δεν θα κάνουμε σε αυτό το άρθρο- όμως, δεν είδα κανέναν, παρά μόνο ελάχιστους να βγαίνουν και να καταδικάζουν την συγκεκριμένη κατάσταση. Ίσα-ίσα τα βλέμματα ήταν ακόμη στην Imane.

Πάμε τώρα στον Σηκουάνα και στο πόσο αναμενόμενο ήταν να έρθουν οι λοιμώξεις, σίγουρα θα ήταν ιδανικό, όλοι οι ποταμοί και οι θάλασσες των μεγάλων πόλεων να είναι προσβάσιμοι για κολύμπι και να καθαρίζονται αλλά αυτό θα συνέβαινε αν και μόνο αν όλοι οι πολίτες και οι αρμόδιοι τα εκατομμύρια χρόνια που υπάρχει ο πλανήτης φρόντιζαν γι’αυτό. Πριν την τελετή έναρξης στο φιλικό σπίτι που μαζευτήκαμε 6 άτομα, όλοι είπαμε πως κανείς δεν θα βουτούσε, αλλά στην θέση των αθλητών που έδωσαν μάχη για να φτάσουν φέτος στο Παρίσι, κανείς δεν μπορεί να μπει.

Μετά τον αγώνα, αθλήτριες εμφάνισαν συμπτώματα γαστρεντερικών λοιμώξεων, ενώ οι διοργανωτές των Αγώνων «Παρίσι 2024» ανέφεραν σε ανακοίνωσή τους ότι η ποιότητα του νερού στον Σηκουάνα ήταν σε «πολύ καλό» επίπεδο το πρωί των ατομικών τριάθλων. Δεν θα μπορούσαν να πουν και κάτι άλλο διότι, έφυγαν πραγματικά πολλά εκατομμύρια γι’ αυτό τον καθαρισμό. Ενώ λοιπόν ολόκληρο το Παρίσι μετατράπηκε σε ένα ανοιχτό γήπεδο, και το όνειρο των διοργανωτών έγινε πραγματικότητα και ο Σηκουάνας γέμισε με κολυμβητές, ίσως, να μην ήταν και τόσο καλή ιδέα. Ίσως θα έπρεπε να προστατεύσουν τους αθλητές που εκτέθηκαν στα νερά και περίμεναν την στιγμή της ζωής τους όλον αυτόν τον καιρό.

Στα δικά μας τώρα. Μέχρι σήμερα μετράμε 7 Ολυμπιακά Μετάλλια, μία Εθνική Μπάσκετ που κατάφερε έστω να επιστρέψει ύστερα από 16 χρόνια στους Ολυμπιακούς και απογοητεύσεις αθλητών που δυστυχώς έχουμε μερίδιο ευθύνης κι εμείς οι ίδιοι γι αυτό. Οι καταγγελίες τα τελευταία χρόνια για την ελληνική ομοσπονδία και το πόσο έχουν αφήσει στην μοίρα τους τους αθλητές αυτούς, δίνουν και πάιρνουν.

Όμως όταν “το δικό μας παιδί” τα καταφέρνει, βγαίνουμε μπροστά και λέμε ότι είμαστε περήφανοι. Παιδιά τα οποία κάνουν προπονήσεις κάτω από πραγματικά άθλιες συνθήκες, που ψάχνουν χορηγούς και χρηματοδοτήσεις και όπως λένε ελπίζουν στις προκρίσεις τους να μας χαρίζουν έστω και ένα χαμόγελο. Παιδιά που είτε τα πάνε καλά είτε όχι, δεν είναι ευχαριστημένα, ήθελαν κι άλλο από τον εαυτό τους, παιδιά που μεγάλωσαν σε μία Ελλάδα που φρόντισε να τους πληγώσει, για το χρώμα της επιδερμίδας τους, την ηλικία τους, ακόμη και τις επιδόσεις τους.

Είναι αμέτρητοι οι προπονητές που έχουν βυθίσει την αυτοπεποίθηση των αθλητών στα άδυτα, είτε αυτοί είναι παγκόσμιοι είτε όχι, είναι πια δεκάδες τα μέλη στην Επιτροπή που αποκλείουν τους καλούς λόγω συμφερόντων, είμαστε ακόμη κι εμείς, που καθόμαστε στο σπίτι μας απέναντι από την τηλεόραση και κράζουμε όταν ένα δικό μας παιδί δεν τα πήγε καλά. Αυτές τις μέρες μετά τις ήττες απογοητεύομαι όταν ακούω την ερώτηση τι πήγε λάθος. Δεν μπορεί μόλις ναυαγήσει μία προσπάθεια χρόνων να κάνεις αυτή την ερώτηση, θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων έστω που έφτασε μέχρι το Παρίσι.

Στην Ελλάδα, εμψυχώνουμε τους αθλητές μας μόνο όταν διαπρέπουν, κατά τα άλλα είναι παιδιά κατώτερου θεού. Αλλά ευτυχώς η φουρνιά που βρέθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες φέτος, μας θύμισε τι είναι να πολεμάς και να μην τα βάζεις κάτω, να αποδεικνύεις σε εκείνους που σε αμφισβήτησαν και σε διέλυσαν ψυχικά πως τα κατάφερες.

Ο Μίλτος πήρε ένα ακόμη Χρυσό, όπως είπε θα μπορούσε και καλύτερα, για ακόμη μία φορά ήταν συγκρατημένος, ασχέτως με το αν χιλιάδες σπίτια στην χώρα μας πανηγύριζαν μαζί τους. Ο Μανώλο, δεν πίστευε πως κατέκτησε την τρίτη θέση, ο Μανώλο που σταμάτησε τον αθλητισμό για πάρτι ενός ακόμη Έλληνα που του είπε να γυρίσει στην χώρα του. Ο Γιάννης, έδωσε το 101% για την χώρα που τον μισούσε σε όλα του τα παιδικά χρόνια, ο Παπανικολάου είπε πως δεν πικραίνεται μόνο χαμογελάει. Η Αντιγόνη μας αποχαιρέτησε με δάκρυα περηφάνειας, η Κορακάκη, πάλεψε με όλα τα θέματα υγείας που είχε, οι αθλήτριες της Εθνικής Πόλο κατά την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου συγκινήθηκαν κατά την ανάκρουση και μερικές εξ αυτών έκλαψαν, σε μία στιγμή με έντονη συναισθηματική φόρτιση, γιατί τα είχαν καταφέρει. Το ανδρικό πόλο έχασε την πρόκριση στη ζώνη μεταλλίων στο τελευταίο δευτερόλεπτο και έβλεπες παίκτες δύο μέτρα να κλαίνε με αναφιλητά.

Από τα παιδιά της Κωπηλασίας μέχρι τον Ασημένιο Κολυμβητή, από τον Ντούσκο, στην Πρεβολαράκη, μέχρι την Τζένγκο την Στεφανίδη και την Ανδριάννα, τα αγόρια του Πόλο. Όλοι τα κατάφεραν.

Αυτά είναι τα πρότυπα σήμερα, ή μάλλον αυτά θα θέλαμε να είναι. Ναι μας έκαναν περήφανους. Ναι τους ευχαριστούμε, όλους έναν προς έναν ανεξαρτήτως θέσης που κατέλαβαν.

Αλλά τους οφείλουμε και ένα συγγνώμη που τους αφήσαμε στην μοίρα τους, τόσα χρόνια και που τους πληγώσαμε αλλεπάλληλα.