Μερικές σκέψεις την πρώτη μέρα μετά τον υποχρεωτικό εγκλεισμό

Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Κοντά δύο μήνες τώρα. Έκλεινε τα μάτια του και ονειρευόταν ξύπνιος. Τη μέρα που θα μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος. Δίχως να αναγκάζεται να στέλνει μηνύματα, δίχως να συμπληρώνει δηλώσεις. Και έπειτα τον έπαιρνε ο ύπνος .Το ίδιο όνειρο. Συνάντηση με φιλαράκια. Πρωινοί καφέδες , ατέλειωτες συζητήσεις συνταξιούχων.

Δύο μήνες… δύο μήνες χαμένοι από τη ζωή του. Τη ζωή όλων. Μετρούσε τις μέρες μια-μια. Προσπαθούσε να δει την όλη κατάσταση με χιούμορ. Προσπαθούσε να διώξει το φόβο από το μυαλό του, την καρδιά του. Πολλές φορές ένοιωσε αδύναμος. Ένοιωθε να λυγίζει. Τότε έπαιρνε δύναμη από τους άλλους γύρω του. Έπρεπε να αντέξει. Να νικήσει τον φόβο που προσπαθούσαν να του περάσουν.

Ήξερε πως αν αφήσει τον φόβο να τον κυριεύσει, θα έχει ηττηθεί. Ήξερε πως αν ηττηθεί δεν θα ηττηθεί μόνο αυτός. Αλλά και τα παιδιά του…και τα παιδιά των παιδιών του. Αυτό τον τρόμαζε περισσότερο. Όρθωνε το κορμί του. Γέμιζε την ψυχή του με δύναμη. Ελπίδα. Χαμογελούσε και πάλευε μέσα του.

Πόσο θα αλλάξει ο κόσμος μας μετά από αυτή την εμπειρία; Πόσο θα αλλάξουμε εμείς; Οι γύρω μας; Ερωτήματα που ορθώνονται μπροστά στον καθένα μας, και περιμένουν απαντήσεις. Τις απαντήσεις θα τις δώσουμε εμείς. Όχι οι άλλοι. Εμείς. Είναι το χρέος του καθένα μας απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στο σύνολο. Τις απαντήσεις θα τις δώσουμε με ψηλά το κεφάλι, με αξιοπρέπεια, με ανθρωπιά. Και κυρίως δίχως τον φόβο που προσπαθούν να σπείρουν στο μυαλό μας, στις καρδιές μας. Τότε θα έχουμε νικήσει.

Για εμάς, για τα παιδιά μας.