Μέσα από τα μάτια των ξένων

Τα μεσημέρια στο κέντρο περπατάνε τουρίστες. Ίσως είναι, μαζί με τα παιδιά, οι μόνοι ξέγνοιαστοι άνθρωποι που περπατάνε στο κέντρο της  πόλης. Οι υπόλοιποι έχουν βαρύ περπάτημα, έχουν συνήθως σκυμμένο το κεφάλι, σπάνια κοιτούν τον ουρανό ακόμα πιο σπάνια τα ωραία κτίρια του κέντρου. Πολλές φορές μιλούν έντονα στο κινητό, μαλλώνουν με κάποιον στην άλλη άκρη της γραμμής, προσπαθούν να διευθετήσουν, όσα δεν διευθετούνται. Στα φανάρια ή στα μποτιλιαρίσματα υπάρχει ένταση. Και μέσα στα λεωφορεία επίσης. Όλοι μοιάζουν να είναι στα κάγκελα. Το ίδιο συμβαίνει και όταν ανεβαίνεις με τους ανελκυστήρες στις οικοδομές. Ακούς φωνές από διάφορα διαμερίσματα. Ένταση.

Αντίθετα οι τουρίστες, ως οφείλουν, είναι πραγματικά ξέγνοιαστοι. Περιδιαβένουν το κέντρο με χαλαρό βήμα. Κοιτάζουν όσα  εμείς δεν βλέπουμε. Ανακαλύπτουν μια όμορφη πόλη. Με όλα της τα δεινά. Καμία φορά τους παρακολουθώ από απόσταση. Φαίνεται να εκπλήσσονται ευχάριστα. Προσπαθώ να μπω στη θέση τους για λίγο. Να δω την πόλη με τα δικά τους μάτια. Να αφαιρέσω από τα δικά μου τα φίλτρα όλα αυτά που την ασχημαίνουν. Όσα με κάνουν καθημερινά να χάνω τον ενθουσιασμό μου. Έχει ενδιαφέρον το παιχνίδι αυτό. Δεν έχει πάντα επιτυχία αλλά μερικές φορές χρειάζεται να παίρνεις μια απόσταση για να δεις όσα πια μοιάζουν αόρατα.

Οκ, ξέρω πως όταν είσαι μέσα στον τυφώνα που σαρώνει τα πάντα την ομορφιά του τοπίου δεν μπορείς να τη δεις. Όμως μερικές φορές η λύση βρίσκεται δίπλα σου και δεν την βλέπεις από τη θολούρα. Οι τουρίστες που περπατούν δίπλα μας ξέγνοιαστοι στην πόλη μπορεί να είναι μέρος της λύσης του προβλήματος. Για σκέψου το λίγο! Όσοι πάντως ασχολούνται με τον τουρισμό αυτόν τον καιρό είναι οι άνθρωποι που αισιοδοξούν περισσότερο. Ίσως γιατί βλέπουν το βλέμμα των άλλων, που οι πιο πολλοί από μας δεν το βλέπουμε.