Μεσογείων γωνία και Βαλκανίων: Η υποκρισία της κουλτούρας μας στην αντίληψη του σεξ

‘’ΘΑ Γ… ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟ’’, έγραφε με πελώρια γράμματα το πανό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας που υψώθηκε στον αγώνα του Ολυμπιακού απέναντι στην Μπαρτσελόνα τη νύχτα της 7^ης του Μάρτη, στο πλαίσιο της Euroleague.

Ήρθε ως έκφραση του λαϊκού θυμού, να απαντήσει στον εξοργιστικό τρόπο που η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός διαχειρίστηκαν το ζήτημα των Τεμπών και ως αγανάκτηση στον προβληματικό τρόπο με τον οποίο ένας δημοσιογράφος διαχειρίστηκε την εκφορά της άποψής του για το ζήτημα, τονίζοντας ότι δυστυχώς, πρέπει να θρηνούμε θύματα για να αλλάξει κάτι στο σύγχρονο κράτος.

Λογίζει ως «θυσίες» μάλιστα, τις ζωές που χάθηκαν, διότι αυτή είναι η συνταγή διόρθωσης των λαθών και όχι, όπως φαίνεται η πρόβλεψη, η αξιοποίηση των κονδυλίων που δαπανήθηκαν για τον αντίστοιχο εξοπλισμό και η ορθή λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών.

Ομοίως άλλωστε, συνέβη και στον τομέα της ναυσιπλοΐας, όπως ισχυρίστηκε, για να ενισχύσει την άποψή του, θέτοντας ως παράδειγμα το πολύνεκρο ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» και τα παλαιότερα δυστυχήματα των Τεμπών που ώθησαν στη δημιουργία σήραγγας στα σημεία της τραγωδίας. Στο ίδιο κλίμα κινήθηκαν και άλλοι συνάδελφοι του στα πάνελ που συχνάζει.

Μόνο αυτός προκάλεσε με τα λεγόμενά του; Όχι φυσικά. Αλλά το κάνει επανειλημμένα και επί παντός ζητήματος.

Μόνο σε συγκεκριμένα ονόματα στήνεται το κάδρο των δημοσιογράφων που φερόμενοι προκλητικά κινούν την αντίδραση των τηλεθεατών; Όχι φυσικά. Αυτά τα συγκεκριμένα έδωσαν τα περισσότερα δικαιώματα στην προκειμένη όμως.

Μόνο με ευθύνη των δημοσιογράφων που κινούνται με τον τρόπο αυτό βρισκόμαστε στην θέση 108 στην ελευθερία του τύπου ή επειδή στρατευμένα στην απέναντι όχθη κινείται εξίσου μεγάλο ποσοστό δημοσιογράφων, καναλαρχών και εκδοτών που όμως σε ζητήματα σαν αυτό των Τεμπών πράγματι δεν φέρθηκαν εξίσου αηδιαστικά; Ναι, φυσικά.

Σύσσωμη η κοινωνία, παραλίγο να πειστεί στις πρόσφατες εκδηλώσεις μνήμης του αδικοχαμένου οπαδού Άλκη Καμπανού, ότι δεν είναι απαραίτητο να σε αφορά το αγωνιστικό πλαίσιο ώστε να κατανοήσεις πως όσα συμβαίνουν στον μικρό-κόσμο του γηπέδου, είναι αποτυπώματα των συμβάντων του υπόλοιπου κοινωνικού γίγνεσθαι, αφού σοκαρισμένοι παρακολουθούσαν μόλις ένα χρόνο πριν, τη δολοφονία ενός ανθρώπου και την εξέλιξη της υπόθεσης, μέσα από το πρόσωπο των συντετριμμένων γονέων. Όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις δηλαδή που τα απλανή βλέμματα των συγγενών βιασθέντων, -πισώπλατα- μαχαιρωμένων και αδικοχαμένων αγγίζουν με την ειλικρίνειά τους το σύνολο της κοινής γνώμης. Ή σχεδόν το σύνολό της.

Η μέθοδος όμως με την οποία η δική μας κοινωνία συνυφαίνεται τόσο άμεσα με το γήπεδο, προκύπτει από το γεγονός πως ως χώρος, τακτικά χρησιμεύει ως πεδίο εύκολης κοινωνικής εκτόνωσης και είναι υποκρισία να οραματίζεται κανείς περισσότερο πολιτισμό στις κερκίδες και όχι ανάγκη εξιλέωσης, έκφρασης πάθους, αποτύπωσης της κοινωνικής οργής. Καμία διάθεση άφεσης δεν θρέφω προς τίποτα στρεβλό, ουδεμία ανάγκη αποστείρωσης της λαμογιάς σε κάθε χώρο, αλλά η χυδαιότητα ως απάντηση σε οτιδήποτε μας βρίσκει να διαφωνούμε, κούρασε. Ακόμα και ως απάντηση στην πουλημένη δημοσιογραφία. Ως απάντηση στους απανταχού φασίστες, στους απανταχού δολοφόνους, στους απανταχού βιαστές, ως χρέος στους νεκρούς.

Δεν θέλει άλλα δάκρυα ο κόσμος που ονειρευόμαστε, θέτει ως ουσιώδη παράμετρο την συμπερίληψη και την αποδοχή και επιμένει πως το σκεπτικό «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος» ικανοποιεί απλώς πρόσκαιρα το προσωπικό και ούτε καν το λαϊκό αίσθημα, δίχως να προτείνει καίριες μεταβολές μελλοντικά και μακροπρόθεσμα για τις παρακάτω γενιές, με μηδαμινά αποτελέσματα στην εξάλειψη της βίας τελικά και την βελτίωση των συνθηκών συμβίωσής μας. Ακόμα και με απόψεις που θα έπρεπε να καταδικάζονται. Χωρίς αυτό να μας βαφτίζει όμως έρμαια του Μωσαϊκού Νόμου.

Αποστολή του συγκεκριμένου φορέα της κοινωνίας και όχι μόνο του γηπέδου λοιπόν, γιατί είναι πράγματι ζωντανός οργανισμός η κερκίδα, ήταν να περάσει ένα μήνυμα στον απόηχο των μαύρων ετούτων ημερών κι ας ήταν γραμμένο με πράσινα, με κόκκινα, με κίτρινα, με μπλε. Όπως το έκαναν στο μικρόκοσμο του σχολείου μαθητές και εκπαιδευτικοί, όπως οι εργαζόμενοι στον εκάστοτε κλάδο κοκ. Αυτό το μήνυμα, είναι πολλά περισσότερα, ανώτερα, ουσιωδέστερα του «ΘΑ Γ…». Και μάλιστα, «ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟ».

Δηλαδή όχι απλώς θα σου φερθούμε εκδικητικά ώστε να πάθεις για να μάθεις, όχι απλώς θα φερθούμε βίαια και υποκριτικά προς τις αρχές και τα οράματά μας, εκτός από εσένα που φέρεσαι άτιμα. Θα κινηθούμε σεξιστικά γιατί σου αξίζει, υποδηλώνει η αποδοχή όσων στήριξαν την επιλογή του εν λόγω πανό. Και σου αξίζει γιατί δεν είσαι ένας από ‘μας, αλλά εκείνος ο αντίθετος,  που τόσους έχεις φοβίσει δια του βήματος που σου δίνεται δημόσια, ας σε τρομάξουμε λίγο κι εμείς σε αντίποινα (μια ακόμα φορά). Αυτό συνεπάγεται.

Το καθαριστικό ζήτημα πάντως δεν αφορά στην προκειμένη συζήτηση, εκείνους που σήκωσαν το πανό, αλλά όσους χαιρέτισαν τη χειρονομία, όντας μέλη του προοδευτικού κόσμου, του ΛΟΑΤΚΙ χώρου, της αριστερόστροφης κουλτούρας που διατρανώνει την συμπερίληψη και το όραμα της κατάργησης της εκδίκησης για χάρη της προόδου.

Ο σεξισμός άλλωστε και το οπαδιλίκι πάνε χέρι- χέρι θεωρούν οι αρκετοί- Και πώς να τους αμφισβητήσεις, όντας μέλος μιας κοινωνίας που στην κουλτούρα της … Μεσογείων και Βαλκανίων γωνία, συσχέτισε την υποταγή του αντιπάλου τραγουδιστικά με την σεξουαλική του ταπείνωση; Μιλάμε για θέσεις δηλαδή δυνάστη και δυναστευόμενου. Και όσο αυτή την παράδοση την καλλιεργούμε στις διαστάσεις που αποκτά το σεξ, είμαστε άξιοι της μοίρας μας ως κοινωνία και διπλά υποκριτές, που τάχα επιδιώκουμε να πατάξουμε πάσης φύσης βιασμό της ανθρώπινης υπόστασης. Του πνεύματος από δημοσιογράφους και δημαγωγούς, της ελευθερίας του σώματος από πολιτικές, της ελευθερίας του πολιτεύματος από υποψήφιους Γκεμπελίσκους, της κατοικίας από τις τράπεζες.

*Ο Rafiq Abdeen είναι δημοσιογράφος