Μετά είκοσι έτη …ρεζίλιανς, όχι ρεζίλι…

Ναι, φυσικά υπάρχει λόγος…και μάλιστα λόγος σοβαρός. Γιατί η σιωπή μαςείναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο… Και στο τελείωμα των ΕΠΟΧΩΝ 3 διαβάζουμε …οι στίχοι αυτοί μπορεί και νάναι οι τελευταίοι…και ύστερα στη ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3 …τώρα, μιλώ πάλι σαν ενας άνθρωπος που γλίτωσε απ’ το λοιμό…

Είμαστε στα 1971, που ενας ψηλός με γυαλια και μουστάκι, με σπασμένη άρθρωση που και που, ερχεται στη ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, Χρυσοστόμου Σμύρνης απέναντι απο του ΜΠΑΚΟΛΑ, συστήνεται, ζητά να γνωριστούμε και μας χαρίζει τα ποιήματά του, 1941-1971. Είναι ο Μανώλης Αναγνωστάκης… Εμείς, μια μικρή παρέα 23 μέ 25 χρονών, με το Γιάννη και το Γιώργο μπροστά, εγκαινιάζουμε έναν τόπο συνάντησης μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον της εποχής εκείνης.Τι σκεφτόταν τότε ο ποιητής -46 χρονων- βλέποντας εμάς τα πιτσιρίκια, όντας καταδικασμένος λιγα χρόνια πριν σε θάνατο απο το Στρατοδικειο και ταυτόχρονα διαγραμμένος απο το κόμμα του; Αλλά αυτό το θεωρούσε οικογενειακή του υπόθεση. Και τι σκεφτόμασταν εμείς τότε; Αγαλλίαση τεράστια και τιμή μέσα στην απόγνωση και το αδιέξοδο της χούντας… Κανείς μας τότε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι δυο χρόνια μετά θα φεύγανε πολλοί απο μας στη Γερμανία,τη Γαλλία,το εξωτερικό, θα γινόταν το Πολυτεχνειο του‘73, η μεταπολίτευση…

Ναι φυσικά , υπάρχει λόγος … Είμαστε στα 1991, δέκα χρόνια ”αλλαγή”, το βρώμικο ‘89, η κατάρρευση του αν-ύπαρκτου σοσιαλισμού εντός και εκτός, που αφήνει τη χώρα ως τελευταίο κατάλοιπό του στον πλανήτη και μάλιστα κακέκτυπο. Σπατάλη κι αφθονία μεσα σε βραχυκύκλωμα… φούσκα που φουσκώνει λίγο λιγο και το ”όνειρο” του 2004… και η χαμένη ευκαιρία του 1997 για την πόλη… και το πεθαίνω σαν χώρα …που τόσο λίγοι το κατάλαβαν έγκαιρα. Και το θαύμα του ”ΜΥΛΟΥ” με τον πολιτισμό, το Φανζειν του Βλαβό- , τα περιοδικά Προοπτική, Οικοτοπία, το Ζήτα Μι και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ενώ μια νέα ασφυξία πνίγει την πόλη με τη γνωστή τριπλέτα επικεφαλής της και τόσα αλλα…

Είμαστε στα 2011 και ναι φυσικά υπάρχει λόγος ξανά… Οι άνθρωποι της πόλης …ενώ αλλότρια πλήθη έρπουν πάλι στις λεωφόρους…

αρχίζουν πάλι λίγο λίγο να μιλούν ζωντανά και επιτόπου στο δρόμο, και ηλεκτρονικά, όσοι επέζησαν απο την καταστροφή, η πόλη δεν βλέπεται, έρημα καταστήματα,βουνά σκουπιδιών, αρπαγή και ιδιοποίηση δημόσιων χώρων… Όμως, μια νεα ομάδα ανέλαβε το δήμο, μια νέα προσπάθεια γίνεται για να φανταστούμε και να γίνει η Θεσσαλονίκη αλλιώς, μια νέα γενιά κρατάει τη σκυτάλη, τη σηκώνει απο τη λάσπη του Θερμαϊκού. Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει τι θα ανατραπεί στα επόμενα ένα-δυο χρόνια …κι αυτη δεν εχει τέλος η παρτίδα… Χαίρομαι που μου δίνεται αυτη η χάρη σε μια νέα φαση, από το βάθος του πάτου να ατενίσουμε τον ουρανό… θεωρίες περι-πάτου …Κάτι θα σκεφτούμε να κάνουμε… 1951, τέλος πολέμου… 1971, τέλος χούντας… 1991, τέλος ”υπαρκτής αυταπάτης”… 2011, τέλος εποχής… Κάθε εικοσι χρόνια ίσως η πόλη εν είδει μαυροπίνακα με κιμωλίες, εν είδει Ντόγκβιλ σβήνει με σφουγγάρι τα περασμένα κι ετοιμάζεται για νέα… Αρκεί να αντέξουμε… ρεζίλιανς δηλαδή,οχι το ρεζίλι αυτό…

Το κείμενο αυτό δεν μπορεί παρά να τελειώνει σήμερα με τους παρακάτω στίχους… …Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους… και …Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι. Ας γίνουμε παλι ρεαλιστές, ας ονειρευτούμε το ακατόρθωτο…