Μετάγγιση αισιοδοξίας

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε η ζωή μου έκανε ένα αναπάντεχο δώρο. Ταξιδέψαμε στα Χανιά προσκεκλημένοι μιας από τις πιο ζωντανές ανεξάρτητες ομάδες στη χώρα, των p_public για να συμμετέχουμε σε μια συνάντηση σε σχέση με το Δημόσιο χώρο και τη διεκδίκηση του. Στη συνάντηση ήταν καλεσμένο το δικό μας “Θεσσαλονίκη αλλιώς” και οι Ιταλοί Esterni, που τα τελευταία δεκάξι χρόνια έχουν αλλάξει δραστικά την καθημερινότητα του Μιλάνου.

Φτάνοντας στα Χανιά και έχοντας πίσω μας την αβάσταχτη καθημερινότητα μιας σκοτεινής αβεβαιότητας που σαρώνει τα πάντα, ένα παράξενο αεράκι αισιοδοξίας άλλαξε τη διάθεση μας. Μια πόλη που η κρίση δεν βιώνεται με τον ίδιο τρόπο που βιώνεται στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας ή στο Βορρά της χώρας, που οι τουρίστες περπατούν ακόμα στα στενά παρότι Οκτώβρης, που οι κεντρικοί της δρόμοι δεν έχουν κλειστά καταστήματα, που οι άνθρωποι δεν βαρυγνωμούν ευτυχώς ολημερίς, συναναστραφήκαμε εξ αρχής με μια παρέα νέων ανθρώπων που επέλεξαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους τα Χανιά, κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα της εγκατάλειψης που κυριαρχεί παντού και να δημιουργήσουν εκεί.

Σάββατο βράδυ σε μια υπέροχη αυλή ενός παλιού σπιτιού που ανακαινίστηκε μοναδικά από μια νεαρή αρχιτέκτονα, την Κυριακή Καστρινάκη και άνοιξε το σπίτι της σε ανθρώπους που θα έβλεπε για πρώτη φορά, μαζευτήκαμε καμιά τριανταριά άνθρωποι, Κρητικοί, Θεσσαλονικείς και Μιλανέζοι, και για ώρες πολλές με τη συνοδεία κρητικών εδεσμάτων που μαγείρεψε ο καθένας σπίτι του και έφερε με τη λογική της παλιάς συνεισφοράς και ρακή, κουβεντιάσαμε για τα όνειρα που έχουμε για τις πόλεις μας.

Και κει κάτω από έναν ξάστερο κρητικό ουρανό, έναν αέρα που σήκωνε κύματα-θεριά στο πέλαγος και επιτέλους για μας μετά από καιρό χαμόγελα, ανταλλάξαμε εμπειρίες μιας πορείας που πάντα δεν ήταν εύκολη, μοιραστήκαμε ιδέες που ζηλέψαμε ο ένας στον άλλον και όνειρα που ακόμα δεν έχουμε βάλει μπρος.

Και την επόμενη μέρα στο υπέροχο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου, στο παλιό λιμάνι της υπέροχης πόλης σε μια κατάμεστη αίθουσα παρουσιάσαμε όσα εμάς μας κρατάνε ζωντανούς και δημιουργικούς, μέσα σε ένα γενικότερο ζόφο, και προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε τι σημαίνει κάνω λίγο λίγο τη ζωή μου Αλλιώς. Μοναδική παράταιρη νότα της βραδιάς η αυτιστική παρουσία των αρχών που επιμένουν παρά τα καμπανάκια που χτυπούν τριγύρω πως ξοφλούν, μέρα με τη μέρα, να αρνούνται να ακούσουν και είναι γνωστό πως όσο δεν είσαι καλός ακροατής δεν μπορείς να έχεις και απορίες και βέβαια να πας το μυαλό σου παρακάτω.

Και όταν οι δυο μέρες πέρασαν και πήραμε το δρόμο του γυρισμού μια ελαφρά πίκρα ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα μας γιατί χάναμε έστω και πρόσκαιρα ανθρώπους που μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, που ζεσταίνουμε με τα χνότα μας τα ίδια όνειρα. Γιατί είμαστε σίγουροι ότι σύντομα θα ξαναβρεθούμε. Είναι σπουδαίο πράμα σε τέτοιους ζόρικους καιρούς να βρίσκεις συνοδοιπόρους, να μεταγγίζεις αισιοδοξία σε μια ασφυκτική καθημερινότητα, να μη νιώθεις μόνος. Να αισθάνεσαι πως τουλάχιστον στα τριάντα νέοι άνθρωποι στα Χανιά, άλλοι τόσοι στο Μιλάνο και άπειροι ακόμα σε όλο τον κόσμο δεν το βάζουν κάτω, δεν απογοητεύονται από τη γενικότερη εγκατάλειψη, πιστεύουν ότι τα όρια είναι για να ξεπερνιούνται και κυρίως βάζουν το Εγώ πολύ πιο πίσω από το Εμείς. Σπάνια αίσθηση που για μας στο Θεσσαλονίκη Αλλιώς ενάμιση χρόνο τώρα είναι τρόπος ζωής. Είναι ωραίο αίσθημα να αλλάζεις χρώματα στην παλέτα του ορίζοντα και τα γκρίζα των αριθμών να τα απαλύνεις με το γαλάζιο ενός ανέφελου ουρανού.

* Φωτογραφία: Μιχάλης Γουδής