Μεταπτυχιακά στην Ειδική Αγωγή: Τυλίξτε (μου) ένα σας παρακαλώ!
Δυο λόγια για μια ιστορία... πονεμένη.
Λέξεις: Στέλλα Παϊσανίδη
Πάνε μήνες τώρα που εκτός από τις λοιπές κενότητες, εμφανίζονται στην αρχική μου σελίδα στo Facebook αναρτήσεις Πανεπιστημίων- διαφορετικά δοσμένες, αλλά ίδιας λογικής- για μεταπτυχιακά ή και σεμινάρια στην Ειδική Αγωγή. Αναρτήσεις πληρωμένες στην «πλατφόρμα- κολοσσό» για μεταπτυχιακά που θυμίζουν κακό μεταμεσονύκτιο telemarketing.
Τι ποσό θα διαθέσει ή καλύτερα μπορεί να διαθέσει ο φοιτητής- πελάτης; 600 ευρώ, 800 ευρώ, 3.600 ευρώ, 6.000 ευρώ ή μήπως 10.000 ευρώ; Όποιο πακέτο κι αν επιλέξει, η ευκαιρία είναι σίγουρα άχαστη. Ήδη με μια πρώτη ματιά υπάρχει σαφέστατα μια εξώφθαλμη “ΣΟΥΠΕΡ-ΥΠΕΡ” προσφορά, μερικά μόρια- ελάχιστα σαν στραγάλια μη φανταστείτε- και τελικά η ελπίδα για μια ζεστή, σταθερή και αναπαυτική θέση στο Δημόσιο.
Ως εδώ όλα καλά. Μόνο που σε αυτό το σημείο υπάρχει το εξής, μικρό ενδεχόμενο: η ύπαρξη ενός υποψηφίου που πολύ θα ήθελε να μπει σε αυτήν την αρρένα και σε έναν πίνακα του ΑΣΕΠ, αλλά το κασέ του δεν επαρκεί για τέτοιες μεγαλεπίβολες «επενδύσεις» και δυστυχώς ουδείς έχει μεριμνήσει για τον ίδιο. Ή μάλλον μεριμνά, εφαρμόζοντας τη λογική «Δεν έχεις, δεν μπαίνεις».
Ελπίζοντας πως κάθε εκπαιδευτικός που διαβάζει το παρόν κείμενο, δεν έχει πάθει κατάθλιψη ή τουλάχιστον καταθλιπτικό επεισόδιο, συνεχίζω επαναφέροντας «στο τραπέζι» το εξής γνωστό: Εδώ και μια δεκαετία ο ΑΣΕΠ μοιάζει με πρώην σύντροφο που εμφανίζεται απρόσμενα στις ζωές κάποιων για να τις αναστατώσει. Κι όταν πια τα θύματά του έχουν καταβάλει κάθε προσπάθεια- στην προκειμένη περίπτωση με ακριβοπληρωμένα μεταπτυχιακά και σεμινάρια- για να τον κρατήσουν σφιχτά κοντά τους, αυτός γίνεται καπνός και άγνωστο πότε προγραμματίζει την grande επανεμφάνισή του.
Τελικώς, για εμένα μία είναι η διαπίστωση: Δεν έχει τόση σημασία ποιος φταίει για έναν «άστατο» ΑΣΕΠ ή μια σειρά από μεταπτυχιακά και σεμινάρια της τάξεως του… telemarketing, μα περισσότερο ποιος συνηθίζει να ζει σιωπηλά σε αυτήν την παράνοια. Ω ναι, είμαστε εμείς πια που συνηθίσαμε στην παράνοια που υπάρχει γύρω μας, δίπλα μας, πάνω μας. Κι όλα αυτά γιατί αυτή η παράνοια δεν μας αγγίζει. Τι θλιβερό.
