Μεταβατική περίοδος

του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου

Πολλά τα μεταβατικά στάδια στη διάρκεια της ζωής μας. Ένα από τα πιο σημαντικά αυτό που ακολουθεί τη φοιτητική ζωή και για μας τους άντρες σημαίνει στρατιωτική θητεία και ολοκληρώνεται με την εκπλήρωσή της. Και μετά; Όσοι το έχετε περάσει μάλλον θα συμφωνήσετε με αυτά που θα πω. Οι υπόλοιποι ακούστε για να μαθαίνετε.

Ποιος δεν ένιωσε μεγάλη χαρά όταν έφτασε στον τόπο στον οποίο θα περνούσε τα επόμενα τουλάχιστον 4 χρόνια της ζωής του σπουδάζοντας στην σχολή της πρώτης ή δεύτερης επιλογής του; Ποιος δεν έζησε αξέχαστες στιγμές κακές ή καλές σα φοιτητής, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους και κάνοντας φίλους μοιράζοντας μαζί τους την αγωνία του, τη λύπη του, τη χαρά του, την απογοήτευση του επειδή δεν πέρασε το μάθημα, την ερωτική του απογοήτευση από ένα πρόσωπο, τη μέθη του… Ποιος δεν ένιωσε τη πικρία που σου αφήνει το πέρας της φοιτητικής ζωής γεμάτη όμορφες αναμνήσεις τις οποίες μοιραζόσουν με άτομα που περνούσες σχεδόν όλη τη μέρα μαζί τους; Ποιος δεν θυμάται την ημέρα που απέκτησε το πτυχίο του, το γλέντι που ακολούθησε και ο γεμάτος με δάκρυα στα μάτια αποχωρισμός των φίλων και γνωστών που απέκτησε στα χρόνια που σπούδαζε; Ποιος δεν νοστάλγησε όλα αυτά που πέρασε; Ποιος;

Και έρχεται η στιγμή που η πατρίδα σε καλεί στο καθήκον για να σου εμπιστευτεί τον πιο ιερό σκοπό, τη φύλαξη και την υπεράσπισή της για τρεις, έξι ή εννιά μήνες. Δε θέλω να αναλωθώ σε περιγραφές για την χρονική περίοδο κατά την οποία εκτελούσα τη στρατιωτική μου θητεία όσο να μιλήσω για την περίοδο που ακολουθεί μετά από αυτήν. 12 Αυγούστου 2014, ημέρα σταθμός για τη ζωή μου, ημέρα όπου περνούσα στην απέναντι όχθη , ημέρα όπου αποκτούσα πάλι τα πολιτικά μου δικαιώματα. Υπήρξα από τους πρώτους που βρέθηκαν έξω από το γραφείο της στρατολογίας για να παραλάβω το πολυπόθητο χαρτί και την ταυτότητά μου. Και μετά πέρασα για τελευταία φορά την πύλη του στρατοπέδου, την πύλη που με οδηγούσε στη ζωή όπου από εδώ και πέρα η επιλογή οποιασδήποτε απόφασης θα είχε κόστος, την περίοδο της ζωής όπου νιώθεις πως από δω και πέρα αναλαμβάνεις τη ζωή στα χέρια σου και υπεύθυνος είσαι εσύ για το ότι θα συμβεί αργότερα.

Στα εικοσιτέσσερα μου χρόνια κλήθηκα να πάρω μια απόφαση μεταξύ αυτής της συνέχισης των σπουδών μου σε μεταπτυχιακό επίπεδο πλέον στο εξωτερικό ή την αναζήτηση εργασίας εδώ στην Ελλάδα. Αν με ρωτούσε κάποιος πριν από 5 μήνες τι πραγματικά ήθελα, θα του απαντούσα την πρώτη επιλογή. Όμως μετά από μια αρνητική απάντηση στην προσπάθεια μου να κυνηγήσω το όνειρό μου στο εξωτερικό, πλέον φαινόμουν αναποφάσιστος για το τι θα κάνω. Είχα μπροστά μου πολύ καιρό, αρχικά να ηρεμήσω , να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου σαν άτομο και μετά να δω τι θα κάνω.

Κάποια στιγμή ηρέμησα μέσα μου πραγματικά και πλέον ελεύθερος μπορούσα να διακρίνω λάθη, άλλα σημαντικά και άλλα λιγότερο, που είχα διαπράξει τα προηγούμενα χρόνια. Λάθη μέσα στα οποία ήταν και η απομάκρυνση ατόμων τα οποία με αγαπούσαν , μου δόθηκαν, με εμπιστεύτηκαν και πίστεψαν σε μένα. Μα το πιο σημαντικό ήταν που με τη συμπεριφορά μου έδιωξα από το πλευρό μου έναν άνθρωπο που λόγω της περιπλοκότητας της στρατιωτικο-φοιτητικο-πολιτικής ζωής μου δεν με άφηναν να δω το πόσο πολύ με αγαπούσε, το πόσο πολύ με στήριζε, τα πόσα πέρασε για να μου συμπαραστέκεται στις δύσκολες ψυχολογικές μου μεταπτώσεις λόγω των περιορισμών που σου επιβάλει ο στρατός. Τα ήξερα όλα αυτά, τα έβλεπα, αλλά για έναν περίεργο λόγο δεν έδινα την απαιτούμενη σημασία. Γιατί; Την απάντηση δεν την ήξερα. Ίσως έφταιγε κι ο στρατός που μου καλλιέργησε τη βαρεμάρα και την αδιαφορία.

Μέσα σε όλα αυτά αποφάσισα να βρω κάτι να απασχοληθώ για ένα χρόνο μέχρι να κάνω εκ νέου αιτήσεις για μεταπτυχιακό. Ξεκίνησα με χαρά να αναζητώ θέσεις εργασίας αρχικά πάνω στο αντικείμενο μου αλλά τίποτα. Έκανα τα χαρτιά μου για επιδοτούμενα προγράμματα από ΕΣΠΑ αλλά πάλι τίποτα. Έστειλα βιογραφικά σε ένα σωρό εταιρείες και τεχνικά γραφεία αλλά η κατάληξη η ίδια. Η απογοήτευσή μου ήταν πλέον εμφανής και ευδιάκριτη τόσο στο πρόσωπό μου όσο και στην γενικότερη ψυχολογία μου. Άφραγκος, νέος με πολλά θέλω αλλά με συνείδηση η οποία δεν με άφηνε να ζητάω χαρτζιλίκι από τους γονείς μου. Είχαν κουραστεί και στερηθεί και οι δικοί μου αρκετά τόσα χρόνια από παιδάκι που ήμουν και ένιωθα πως δεν πάει άλλο. Έψαξα να βρω κάτι να απασχοληθώ προσωρινά αλλά όλα μου επιβεβαίωναν δυστυχώς το λόγο για τον οποίο η χώρα μας είναι η πρώτη στην Ευρώπη σε ανεργία. Οι μέρες δεν περνούσαν. Η μία μέρα διαδεχόταν την άλλη και ήταν ακόμα πιο βαρετή από την προηγούμενη. Δεν είχα όρεξη για τίποτα. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου γιατί ένιωθα ένα αδιέξοδο. Δεν μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι γιατί δεν είχα καθαρό μυαλό. Έχει μπει Οκτώβρης και η στασιμότητα στη ζωή μου είναι το μόνο στοιχείο που με χαρακτηρίζει. Όταν τα αφηγούμαι όλα αυτά σε φίλους μου μού λένε όλοι το ίδιο: «Είναι η μεταβατική κατάσταση από το στρατό στη καθημερινή ζωή, μεταβατική κατάσταση είναι και θα περάσει’’.

Μα πόσο κρατά αυτή η μεταβατική κατάσταση; Πότε θα αποκτήσω την όρεξη που είχα και τη δραστηριοποίησή μου σε πράγματα τα οποία έχω αφήσει; Πότε θα αποκτήσει ξανά νόημα και ενδιαφέρον η ζωή μου; Πότε θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και θα δω στην αντανάκλασή του τον άλλοτε γεμάτο αυτοπεποίθηση και ορεξάτο Κωνσταντίνο; Πότε θα αφήσω στο παρελθόν μου αυτή τη ‘’μεταβατική περίοδο’’; Πότε;