Μια αφετηρία χρειαζόμαστε

του Γιώργου Τελτζίδη

11-6-13. Πρώτο βράδυ στην ΕΡΤ. Πλήθος, φώτα, μικροφωνική, ξύλινος λόγος, παιδική επαναστατικότητα, χειροκροτήματα, αφελή τραγούδια, στομφώδεις τοποθετήσεις, συλλογή υπογράφων. Το έχω ξαναδεί το έργο. Στα αμφιθέατρα τον Δεκέμβρη του 08. Στις συνελεύσεις της  πλατείας Συντάγματος.   Μας κλέβουν κάθε μέρα την ζωή λίγο λίγο και εμείς μοιάζουμε με μικρούς Παλαιστίνιους που πετούν πέτρες στα τανκ.

Το τέρας δεν φοβάται πια τα τραγούδια του Ξυλούρη και του Θεοδωράκη, τα χρησιμοποίησε ήδη σε προεκλογικές καμπάνιες. Όποιο κίνημα αντίστασης γεννήθηκε την τελευταία πενταετία στην χώρα, όχι απλά απέτυχε παταγωδώς, αλλά έφερε και αντίθετα κοινωνικά αποτελέσματα. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.  Μεγαλύτερη αστυνόμευση, τρομονόμοι, ιδιώνυμο, νεοναζί στην βουλή. Οι νοικοκυραίοι τρόμαξαν φέρνοντας πρώτη στις  εκλογές  τη Νέα Δημοκρατία, αυτό το απολειφάδι νέο φιλελεύθερης (άκρο)δεξιάς.

Από την προχθεσινή εμετική ανακοίνωση του Κεδίκογλου, ένας κόμπος στο στομάχι. Απογοήτευση, οργή, θλίψη. Αυτοί έκαναν αυτό που περιμέναμε. Μας έδειξαν για άλλη μια φορά τα δόντια τους, αγριεμένα και κοφτερά.  Το θέμα είναι εμείς πώς θα αντιδράσουμε. Μπορεί να γίνει η ΕΡΤ ένα πολυτεχνείο; Μια ουσιαστική, μαζική, μακροχρόνια κατάληψη μέχρι κατάλυσης αυτού του κυβερνητικού μορφώματος. ` Το κράτος και το παρακράτος θα κάνει για λίγο υπομονή και στην συνεχεία θα δράσει βίαια, όπως πάντα. Εκεί θα είναι και το σημείο υπέρβασης που πρέπει επιτέλους να ξεπεραστεί. Δεν μπορούμε να αφήσουμε για πάντα εικοσάχρονα παιδάκια ντυμένα ράμπο να μας ψεκάζουν σαν κατσαρίδες κλέβοντάς μας την ελπίδα.

Οι επόμενες ώρες, μέρες θα δείξουν πόσο έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για μια πραγματική πράξη αντίστασης. Αν όχι, τότε ας το βουλώσουμε επιτέλους και ας περιμένουμε την επόμενη σφαλιάρα μπας και βγούμε από τις φωλιές μας.

Μια αφετηρία χρειαζόμαστε. Το πού θα καταλήξει η διαδρομή, άγνωστο. Αυτό όμως είναι μια κουβέντα που μπορεί να γίνει καθ οδόν.

*Η φωτογραφία είναι του Θανάση Σταθόπουλου