Μια αλλιώτικη ανασκόπηση για την Θεσσαλονίκη του 2012

«Καθώς λοιπόν κάθομαι και σκέφτομαι για την χρονιά που φεύγει άλλοτε πικραίνομαι για ευκαιρίες που χάθηκαν και άλλοτε χαίρομαι για προϋποθέσεις που δημιουργήθηκαν για ένα καλύτερο μέλλον…».

100 Χρόνια απελευθέρωσης και η πόλη το γιόρτασε με τον δικό της τρόπο, χωρίς ιδιαίτερο budget και με εκδηλώσεις που δύσκολα προσέγγιζαν τα όρια της μετριότητας ενώ οι εξαιρέσεις ήταν ελάχιστες. Προσπάθησε να ξεφύγει από το κολλημένο παρελθόν αλλά πολλά αλληλοφαγώματα, μπερδέματα και κόντρες είχαν σαν αποτέλεσμα στο φινάλε να μας μείνει η γεύση του ήρθε, είδε, μα δεν ακούμπησε.

Άλλωστε η τρύπα των 52 εκ. ευρώ, ίσως το μεγαλύτερο δημοτικό έργο της εκατονταετίας, ακόμα ρουφάει την πόλη προς τα κάτω και το θέατρο σκιών έχει μεταφερθεί στα δικαστήρια με πολλούς πρωταγωνιστές σε ένα σενάριο που εξιτάρει και τον πιο βαρεμένο θεατή…

Η πόλη κατάφερε να μεταμορφωθεί σε ένα απέραντο «ενοικιάζεται» καλυπτόμενο από αφίσες απείρου κάλους για να πολλαπλασιάσει την παρακμή της ενώ το σκηνικό στολίζεται κατά καιρούς με ένα background μόνιμων βουνών σκουπιδιών που στέκουν εκεί και μας περιμένουν να τα μυρίσουμε και να τα ανακαλύψουμε ξανά από την αρχή.

Το παρκάρισμα έχει πλέον αποκτήσει διαφορές εναλλακτικές μορφές όπως, διπλοπαρκάρισμα και τριπλοπαρκάρισμα, παρκάρισμα σε πεζόδρομο αλλά και σε πεζοδρόμιο, σε ράμπα, σε διάβαση, σε στάση λεωφορείου και σε πιάτσα ταξί… Το 2013 είμαστε σίγουροι πως θα προσφέρει νέες ευκαιρίες παρκαρίσματος με την πάντα επίκαιρη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης. Έτσι βρισκόμαστε πολύ κοντά στο παρκινγκ στο μπαλκόνι με λεμόνι , στης εκκλησιάς την πόρτα, στη μέση του δρόμου στάθηκα και όπου αλλού μπορεί να πάει ο νους σου …Φαντασία να έχει κανείς και από γαϊδούρια άλλο τίποτα.

Οι ουρές των ταξί είναι σαν το φιδάκι μέσα στην πόλη, διευκολύνοντας και άλλο την κυκλοφορία του κέντρου. Τη μόνη μας ελπίδα τη βρήκαμε στους νέους πεζόδρομους και τα νέα μεγάλα πεζοδρόμια τα οποία αναγκαστήκαμε να τα φυλακίσουμε για να μην τα εκμεταλλευτούν τα αγαπημένα όλων μας αυτοκίνητα.

Το Mετρό στέκει σχεδόν ακίνητο με το μόνο που να υποδηλώνει κίνηση να είναι το έτος ολοκλήρωσης, που από το 2014 φτάνει με αισιόδοξες εικασίες κοντά στο 2020 με + ∞. Υποθαλάσσια παιδικά παραμύθια, μας έχουν τελειώσει ενώ η θαλάσσια αστική συγκοινωνία βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα των ονειροπόλων Θεσσαλονικέων. Φωνές από την ιστορία της πόλης καλούν τους συγκοινωνιολόγους να στηρίξουν την επιστροφή του τραμ αφού όλη η πόλη ούτως ή άλλως επιστρέφει με ξέφρενους ρυθμούς στο 60.

Η επέκταση του αεροδρομίου θα μας απασχολήσει μάλλον για πολλά πολλά χρόνια και όταν με το καλό ολοκληρωθεί θα ανοίξουμε ξανά την ένταση από το ακουστικό μας για να ακουστούν οι φωνές για ένα καινούργιο αεροδρόμιο δυτικά. Ο ΟΑΣΘ κάθε λίγο και λιγάκι έχει θέμα με τα δρομολόγια του λόγο ελλείψεων κονδυλίων ενώ τα KTΕΛ άρχισαν να σταματούν ασύμφορα δρομολόγια. Και ενώ ο εσωτερικός αποκλεισμός ξεκίνησε, η εξωστρέφεια της Θεσσαλονίκης βρίσκεται από την αντίθετη ακτή και μας φωνάζει να ξυπνήσουμε. Ryanair και easyjet δίνουν μεγάλες ανάσες αισιοδοξίας για το μέλλον, ενώ η πόλη μας κατατάσσεται σιγά σιγά στους αγαπημένους προορισμούς των Βαλκάνιων, των Ισραηλινών, των Ρώσσων και των Τούρκων… Το όνομα της πόλης φιγουράρει σε διάφορα διεθνή δημοσιεύματα και πλέον ακούγεται και εκτός των τειχών.

Η ΔΕΘ έτσι όπως την καταντήσανε ψάχνει να βρει λόγο ύπαρξης, Τα αιωρούμενα σωματίδια κάνουν πάρτυ πάνω στις αυτοσχέδιες καμινάδες των σπιτιών , τα πριόνια ακονίζονται και σιγά σιγά «καθαρίζουν» τον Χορτιάτη και τα γύρω βουνά, τα στρατόπεδα κοιτάζουν αμέτοχα την πόλη να φωνάζει για ΟΞΥΓΟΝΟ ενώ ο Θερμαϊκός αποκτάει διάφορους χρωματισμούς ντισκομπάλας για να κεντρίσει ξανά το ενδιαφέρον κάθε περίεργου επισκέπτη. Η ανεργία αναδεικνύεται ως την μεγάλη γάγγραινα του 2012 και η μετανάστευση φαντάζει για πολλούς ως η μοναδική λύση για να κυνηγήσουν τα όνειρα τους…

Όμως δεν πρέπει να στεκόμαστε εκεί. Δεν πρέπει να μένουμε σε όλα αυτά. Αγναντεύουμε τον μέλλον με αισιοδοξία και με χαμόγελο.. Η κρίση έχει ενώσει όλες τις θετικές δυνάμεις της πόλης και μια τεράστια προσπάθεια ετών αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει σάρκα και οστά. Κάθε Σαββατοκύριακο υπήρχαν και υπάρχουν πολλές δράσεις από ομάδες της πόλης και εξαίρετες προσπάθειες για κοινωνική αλληλεγγύη. Πρωτοβουλίες όπως το Open House, και το Creative Walk, ομάδες όπως το “Θεσσαλονίκη αλλιώς”, η sfina, τα παιδιά εν δράσει, οι why not, η ένωση πεζών, οι πολύχρωμοι ποδηλάτες, νέες θεατρικές και χορευτικές όμαδες, και πολλοί πολλοί άλλοι ξεπετιούνται σαν νότες αισιοδοξίας και δίνουν προοπτικές για ένα καλύτερο μέλλον.

Γιατί πολύ απλά όλοι μαζί μπορούμε να φωτίσουμε γωνιές σκοτεινές αρκεί να υπάρχει διάθεση και συνεργασία για να αλλάξει η πόλη μας πρόσωπο..

Εύχομαι επιτέλους η νέα χρόνια που μας έρχεται να σημάνει ένα νέο ξεκίνημα για την Θεσσαλονίκη μας.. Ελπίζω ότι ήρθε η ώρα μέσα σε αυτούς τους δυσάρεστους και στενάχωρούς καιρούς που ζούμε η Θεσσαλονίκη να βρει τον χαμένο της εαυτό και την ταυτότητα της… Ίσως ήρθε η ώρα να δείξει την κανονική της διάσταση που κρύβει καλά, τόσα χρόνια χωρίς φανφάρες…Ο αυτόματος πιλότος μας τελείωσε. Ήρθε η ώρα για δράση…

Καλή χρονιά να έχουμε με υγεία

*Η φωτογραφία είναι του Γιώργου Κουρτίδη