Μια ανούσια σύγκριση, το «υπουργείο Eurovision» και πόλεμος στα social media

Μια ανούσια σύγκριση. Μια κόντρα που δεν άρχισε ποτέ. Και μια ουσία, που χάθηκε πάλι, κρύφτηκε πίσω από τον όχλο της αναιτιότητας.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ό εθνικός τελικός της Eurovision τελειώνει, η Κλαυδία κερδίζει τον εθνικό τελικό, παίρνει το εισιτήριο για την Βασιλεία και, παρά τα αρνητικά σχόλια περί ενός τραγουδιού που δεν ταιριάζει στον διαγωνισμό και τον «πάτο του βαρελιού« που ανέφερε ο Γιώργος Λιάγκας, το τραγούδι σημειώνει επιτυχία στην Ελλάδα.

Τα πράγματα είναι ήρεμα, φέτος δεν έχει ξεσπάσει εμφύλιος όπως έγινε μετά το ΖΑRI της Μαρίνας Σάττι. Ούτε φανατικοί υποστηρικτές ούτε φανατικοί εχθροί. Μια συμμετοχή από την οποία δεν περιμένουμε απαραίτητα θέση, αλλά μας τιμά.

Φτάνουν οι πρόβες, η φωνή της Κλαυδίας όπως ήδη ξέρουμε εξαιρετική, ανατριχιαστική. Τα στοιχήματα δεν ανεβαίνουν ιδιαίτερα αλλά το τραγούδι και κυρίως η φωνή της τραγουδίστριας ξεχωρίζουν κατά πολύ από όσα παρακολουθήσαμε.

Και, έως τότε, η Μαρίνα Σάττι είναι ήσυχη και δουλεύει τον νέο της δίσκο, κάνει εμφανίσεις στο εξωτερικό και όλα καλά. Ώσπου, μια μέρα…

Η Μαρίνα πετάει για Βασιλεία για πρόβες, για να ερμηνεύσει το Ne partez pas san moi της Celine Dion μαζί με άλλους, περσινούς συμμετέχοντες. Ισραηλινός δημοσιογράφος ανεβάζει απόσπασμα από εμφάνιση της Μαρίνας κρατώντας ωτοασπίδες και βάζοντας φωτογραφία από το περιβόητο χασμουρητό της Σάττι στο press conference μετά τον ημιτελικό (τα οποία φέτος δεν έγιναν προς αποφυγήν παρεξηγήσεων).

Νωρίτερα όμως την ίδια μέρα, γίνεται και κάτι άλλο: η Μαρίνα ανεβάζει στόρυ για την καταπίεση που δέχεται από δημοσιογράφους που προσπαθούν να αποσπάσουν δήλωση, το λεγόμενο «ντου» στο αεροδρόμιο.

Τότε η Μαρίνα απαντά ΙΔΙΩΤΙΚΑ στον δημοσιογράφο να βάλει ωτοασπίδες για να μην ακούει τις βόμβες που πέφτουν από το Ισραήλ στην Παλαιστίνη, κι εκεί αρχίζει ένα γαϊτανάκι εντυπώσεων.

Η νέα εβδομάδα έρχεται και βλέπουμε αναλυτικά το συμβάν: δημοσιογράφοι βρίσκουν τη Σάττι και την «βομβαρδίζουν» με ερωτήσεις για τις δηλώσεις της περσινής εκπροσώπου του Ισραήλ, και άλλες αρνητικής χροιάς ερωτήσεις, ενώ μετά τη σχολιάζουν ποικιλοτρόπως.  Η ελληνική τηλεόραση αρχίζει να συζητά τις αντιδράσεις της τραγουδίστριας, έχει προηγηθεί και η δήλωση του Φωκά πως έπρεπε να έχει παραιτηθεί πέρσι, και έτσι αρχίζει (πάλι) να σκιαγραφείται το προφίλ της «δύστροπης» Σάττι, που μας ντρόπιασε πέρσι και πήγε να κάνει εξωτερική πολιτική.

Πάμε όμως τώρα στο ζουμί, για να μη χάσουμε την ουσία σε ένα κείμενο που πραγματεύεται ακριβώς αυτό.

Στο διαδίκτυο ξεκινά μια μεγάλη κουβέντα- αλλά πραγματικά μεγάλη- για το πως η Κλαυδία είναι το σεμνό, ταπεινό κορίτσι, που κάνει δηλώσεις στην Ισραηλινή τηλεόραση, κρατάει χαμηλό προφίλ, τραγουδά για τον πόντο, δεν έχει αποκαλυπτικό ντύσιμο, είναι μόλις 22 και είναι «σεμνή και ταπεινή». Από την άλλη έχουμε την «εξώλης και προώλης» Μαρίνα Σάττι, σχεδόν 40 με τα μίνι, το τσίρκο, την προκλητική, που παλιμπαιδίζει.

Τι λέτε ρε;

Μόλις λίγο καιρό μετά την LOLA της, η Μαρίνα Σάττι βιώνει ότι ακριβώς η περσόνα της Λόλας, (που είναι άλλωστε ξεκάθαρη έμπενυση αυτής- όπως έχει δηλώσει, ό, τι είναι ή θα ήθελε να είναι).

Και πραγματικά, η Σάττι αρχίζει να δέχεται βολές για την εμφάνιση, το τραγούδι, τη συμπεριφορά της, την θέση της στον διαγωνισμό. Την κρίνουν για την καταγωγή της «πάρτε τη Σουδανή σας και αφήστε μας», την κρίνουν για ό, τι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Και όλοι χρησιμοποιούν το όνομά της γιατί πουλάει. Και σε αυτή την άποψη αν βάλω τίτλο ΣΑΤΤΙ, θα μπουν όλοι να το διαβάσουν χωρίς να ξέρουν καν γιατί και ως τι μιλώ,

Όλος ο δίσκος της Μαρίνας βγαίνει αληθινός. Από τα αιμοβόρα ΜΜΕ (επάνω στο τραπέζι) μέχρι τη ΛΟΛΑ που λατρεύεις να μισείς.

Αλλά κυρίως επιβεβαιώνεται ο στίχος «αν ήμουν άντρας θα με λέγαν rockstar». Γιατί, η Μαρίνα κρίνεται- αν όχι κυρίως- ΚΑΙ γιατί είναι μια γυναίκα που μετά από δουλειά με τον εαυτό της έχει αποενοχοποιηθεί, ντύνεται όπως θέλει, έχει διαμορφωμένη άποψη και την εκφράζει, μιλάει με δουλειά και όχι με λόγια. Και αυτό είναι που φοβίζει την ελληνική κοινωνία ανέκαθεν. Από τις γυναίκες πολιτικούς που επιλέγουν μόνες τους πως θα συμπεριφερθούν και όχι ως ορίζει η κοινωνία, μέχρι μια τραγουδίστρια που βάλλεται για κάθε τι που κάνει.

Αυτό όμως που είναι πραγματικά θλιβερό είναι ότι έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα αντιμαχόμενων στρατοπέδων «Σάττι»/ «Κλαυδία» χωρίς οι δυο τραγουδίστριες να έχουν κάτι μεταξύ τους, με την περσινή εκπρόσωπο μάλιστα να στηρίζει σε μεγάλο βαθμό τη φετινή, με αναρτήσεις για παρότρυνση ψήφου και επευφημίες για το αποτέλεσμά της.

Είναι χυδαίο να συγκρίνεις δυο τραγουδίστριες με αυτούς τους όρους. Ο καθένας μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει για τις συμμετοχές, για το ποια εμφάνιση του άρεσε περισσότερο και είναι απολύτως λογικό.

Το να συγκρίνεις όμως τον πόντο της φούστας, να υπερθεματίζεις για ήθος και αξιοπρέπεια καταλογίζοντας στην άλλη τραγουδίστρια ανηθικότητα και προκλητικότητα, να θίγεις την ηλικία, την καταγωγή, τις επιλογές ενός ανθρώπου για το πως θα διαχειριστεί την εικόνα του, είναι άστοχο, άκομψο και μη παραγωγικό.

Με αυτόν τον τρόπο, υποβαθμίζεται η τεράστια προσπάθεια και το θριαμβευτικό αποτέλεσμα της Κλαυδίας, η οποία δεν επέλεξε ποτέ να «κερδίσει» τη Μαρίνα Σάττι σε κάποιον βαθμολογικό πίνακα, παρά να εκπροσωπήσει τον εαυτό της, την ομάδα της και την Ελλάδα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πράγμα που έκανε. Και ήταν, πραγματικά, εξαιρετική.

Και αντί να ασχολούμαστε με την επιτυχία αυτή, ασχολούμαστε με την φούστα της Σάττι. Γιατί η εικόνα μιας γυναίκας που αποφασίζει μόνη της και φοράει ό, τι θέλει, δε μας κάθεται καλά. «Σαν το κόκκαλο τους έχει κάτσει τον λαιμό», όπως λέει και η Μαρίνα.

Και τώρα θα μιλήσουμε για το πως μια χώρα μπορεί να πάρει πολιτική θέση σε έναν μουσικό διαγωνισμό με πολύ διαφορετικό τρόπο.

Στην Ισπανία η κρατική τηλεόραση επέλεξε να προβάλλει ένα μήνυμα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάνω απ’ όλα και ειδικότερα ένα μήνυμα υπέρ του Παλαιστινιακού λαού, του οποίου τα δικαιώματα καταπατώνται καθημερινά με εκατοντάδες και χιλιάδες θανάτους, με χτυπήματα αμάχων πληθυσμών, με αποκλεισμό ως μέσο εξόντωσης, με χτυπήματα σε ανθρωπιστική βοήθεια, με, με, με.

Ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο καθένας για το Ισραήλ εναντίον Χαμάς, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι το Ισραήλ προσπαθεί να εξαρθρώσει απλά τη Χαμάς και όχι να κάνει μια γενοκτονία, οι πρακτικές του σίγουρα είναι ενάντιες σε κάθε είδους ανθρωπιά, σε κάθε είδους ελευθερία.

Το τι κάνει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας.

Αυτή τη θέση κράτησαν άλλα συμμετέχοντα κράτη.

Στην Ελλάδα, από την άλλη, βλέπουμε «αριστερούληδες» που κάνουν προπαγάνδα και φέρονται με μικρότητα στο θαλασσοδαρμένο Ισραήλ. Γιατί, για τον Άδωνι Γεωργιάδη, οι κριτικές επιτροπές είναι αριστερόστροφες (άλλωστε οι καλλιτέχνες είναι αριστεροί πάντα και γκρινιάζουν).

Ένα θεσμικό όργανο της χώρας, ένας υπουργός της κυβέρνησης της χώρας, βγαίνει σε μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης και ασκεί κριτική στην επιτροπή της Ελλάδας που κάνει αριστερή προπαγάνδα και δεν ψηφίζει το Ισραήλ, ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη μια μέρα μετά βγαίνει και μιλά για μικρότητα, μπροστά στο ολοστρόγγυλο 12αρι που μας έδωσε το Ισραήλ.

Το κορίτσι που χαρακτήρισε αηδιαστική, μεταξύ άλλων καλλιτεχνών, και τη Μαρίνα Σάττι και μετά ως ανώτερη βγαίνει και ψηφίζει την Ελλάδα που τόσο την πλήγωσε πέρσι. Το αφήγημα είναι πολύ δυνατό: το ήθος και η αξιοπρέπεια της Κλαυδίας «κερδίζουν» την κακομεταχειρισμένη Ισραηλινή τραγουδίστρια από την «ανήθικη και αναξιοπρεπή, αναρχοκομμουνίστρια» Σάττι, και δίνει το 12αρι γιατί έχει μεγάλη καρδιά. Τι, όχι;

Εν τω μεταξύ πέρσι στην Σουηδία, οι πληροφορίες θέλουν ένα πολύ προκλητικό Ισραήλ που έφερνε σε δύσκολη θέση όλες τις συμμετοχές και το οποίο φαινόταν να έχει σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις του διαγωνισμού (εδώ να πούμε μια καλησπέρα στον μεγάλο, ισραηλινό χορηγό της Eurovison).

Για ακόμη μια φορά σαν χώρα μετατρέψαμε δυο τραγουδίστριες σε ΕΑΜ και αστικές παρατάξεις, σε ΚΚΕ και ΝΔ, βγάλαμε το «ελληνόμετρο» για να δούμε ποιος έχει πιο ψηλά το φρόνημα και μας πειράζει μια γυναίκα που… όχι, βασικά αυτό, μας πειράζει μια γυναίκα.

Δηλαδή, αν η Κλαυδία έβγαινε με κάποιο άλλο φόρεμα, το τραγούδι της δε θα ήταν συγκινητικό και η φωνή της απίστευτη; Ή, αν έβγαινε με κάποιο άλλο τραγούδι, ποπ, ρυθμικό, θα ήταν μια κόπια της Σάττι και θα μπαίναμε στη σύγκριση ομορφιάς;

Και οι δυο γυναίκες εκπροσωπούν τον εαυτό τους με τον τρόπο που θέλουν και φωνάξτε όσο θέλετε. Ζόυμε στη χώρα που το «ευπρεπές κοστούμι» μας έχει οδηγήσει στις μεγαλύτερες κρίσεις κι εσείς φοβάστε το μπλου τζιν.