Μια χαμένη δεκαετία, ένα γιγάντιο Truman Show
Αν κοιτάξεις πίσω αυτά τα δέκα δύσκολα χρόνια, δύσκολα θα πεις ότι κάτι προχώρησε.
Καθώς ο χρόνος φτάνει στην άκρη του, αναρωτιέσαι τι άφησε πίσω αυτή η βίαιη δεκαετία, που γλίστρησε πάνω από τις ζωές μας σαν καταιγίδα δυνατή. Από κείνες που δεν προλαβαίνεις να φυλαχτείς άμα ακούσεις ότι έρχονται.
Που σε προλαβαίνει στο δρόμο, να φοράς τα καλογυαλισμένα σου παπούτσια και να περπατάς ξέγνοιαστος.
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η θολή δεκαετία εκεί στο ήδη σκονισμένο, πριν καν έρθει, 2010. Και μας βύθισε σε μια συλλογική αβεβαιότητα, σε μια συλλογική θλίψη. Με αποχωρισμούς, ανθρώπων, συνηθειών, βεβαιοτήτων, με τριγμούς σε σχέσεις, καθημερινότητες, ισορροπίες.
Αν κοιτάξεις πίσω αυτά τα δέκα δύσκολα χρόνια, δύσκολα θα πεις ότι κάτι προχώρησε. Ότι κάτι βγήκε αλώβητο από την κοσμοχαλασιά που έγινε το σκηνικό μιας χώρας.
Που έμαθε να ζει με το κεφάλι χαμηλωμένο στο έδαφος, με τις ελπίδες να ‘χουν φτερουγίσει και με πειράματα διαχείρισης που έγιναν στα σώματα και τις ψυχές μας, σαν να ήμασταν πειραματόζωα σε δοκιμαστικό θάλαμο.
Σε αυτό το γιγάντιο Truman Show που βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε αυτή η δεκαετία, η χαμένη δεκαετία της ζωής μας, μοιάζει με κείνα τα τείχη που χτίζονται μια νύχτα πλάι στο κτίριο που ζεις και δεν σου επιτρέπουν να δεις τον ήλιο να ανατέλλει ή να δύει στον ορίζοντα.
Ας είναι αυτή η συμβολική Πρωτοχρονιά του 2020 το τέλος της. Είθε. Καλή χρονιά.
Σχετικά Αρθρα