Μια χώρα επικίνδυνη, αφημένη στην τύχη της

Λέξεις: Άγγελος Πλιάκος

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τις καταστάσεις που ζει η χώρα το τελευταίο 24ωρο. Για να είμαστε ακριβείς, δε τα ζει η χώρα, τα ζούνε οι μάνες και οι πατεράδες, οι άντρες και οι γυναίκες, τα παιδιά, τα εγγόνια που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.

Έχουμε μια συνήθεια σ’αυτή τη θλιβερή χώρα που ζούμε να υπεργενικεύουμε και να οικειοποιούμαστε καταστάσεις που δε μπορούμε ούτε να τις διανοηθούμε. Δε πονάμε το ίδιο, γιατί δε ξέρουμε πως είναι να περιμένεις το παιδί σου στο σταθμό των τρένων και να μην έρχεται ποτέ. 

Σε μια χώρα που ζούμε όλοι από τύχη, είναι εύκολο να βλέπει κανείς ανά πάσα ώρα και στιγμή που βρίσκεται ο διανομέας με τα σάντουιτς που παρήγγειλε αλλά είναι ακατόρθωτο για μια ολόκληρη εταιρεία να μπορεί να ελέγχει την κίνηση δύο τρένων της. 

Είχα γράψει πριν λίγο καιρό εδώ στην parallaxi, με άλλη αφορμή, για το πόσο θλιβερή είναι η χώρα που ζούμε. Λίγες εβδομάδες αργότερα προσθέτω το πόσο αποκρουστική, πόσο ζοφερή, πόσο φαιδρή, πόσο επικίνδυνη, και άλλοι τόσοι χαρακτηρισμοί, λιγότερο politically correct, που δεν είναι της ώρας. 

Μια χώρα να σκύβεις το κεφάλι από ντροπή. Να παίρνεις τη μία βαθιά ανάσα πίσω από την άλλη, να βγάλεις τη μία μέρα, μετά την επόμενη με ένα βάρος στο στήθος, ελπίζοντας σε μία ευχάριστη είδηση. Είναι τέτοια η θλίψη και η οργή για τον τρόπο που χάθηκαν αυτές οι ζωές που καταρρέεις. Δεν έχεις να ελπίζεις σε τίποτα από ένα κράτος που εν γνώσει του σκότωσε τα ίδια του τα παιδιά. Αλλά είναι τέτοιες οι στιγμές που δεν υπάρχει χώρος για συζήτηση, για αναλύσεις και παραπάνω σχόλια.

Αντί επιλόγου:

Ωραία το έγραψε ο Γιάννης ο Ανδρουλιδάκης: 

“Ιδιωτικοποιήστε τα όλα παιδιά. Τα τρένα, τα λεωφορεία, τα αεροπλάνα, τους δρόμους, τις ράγες, το νερό, το φως, τον αέρα, ολόκληρη την ύπαρξη. Κι όσοι ζήσουμε, ζήσαμε. Σημαίνει ότι ήμασταν οι πιο ανταγωνιστικοί.”

Ακόμα πιο εύστοχα τα είπε πρώτος ο Ζοζέ Σαραμάγκου: 

“Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου. Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε.”