Μία χώρα που έμεινε στο παρελθόν και ξέχασε το μέλλον

Λέξεις: Ζώης Κατσίκης

“Μνήμης εστίν ανθρώπου βίος”. Ένα απόφθεγμα-«ψύχωση» για το ελληνικό έθνος και τον τρόπο λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού.

Σύμφωνα με αυτήν την αρχαιοελληνική φράση, η οποία αναφέρει πως η ζωή του ανθρώπου είναι η μνήμη του, το μόνο βέβαιο που μπορεί να ειπωθεί είναι πως πλέον χαρακτηρίζει την κατάσταση της χώρας. Ανεξαρτήτως κυβερνήσεων ή πολιτικών, το γενικότερο αίσθημα που αποτυπώνεται μετά το πέρας κάθε τετραετίας είναι πως για ακόμα μία φορά η Ελλάδα, η χώρα με τον υπέρλαμπρο πολιτισμό και τα “κλεμμένα μάρμαρα” έμεινε κολλημένη στο ένδοξο παρελθόν της. 

Λίγο καιρό μετά το ανείπωτη εθνική τραγωδία που βύθισε τη χώρα στο πένθος κρίνεται απαραίτητη η «ανάδειξη» των «σπουδαίων» ιδιωτικών και δημόσιων έργων που έχουν ολοκληρωθεί την τελευταία 25ετία στην Ελλάδα. Φονικοί σιδηρόδρομοι, ελαττωματικοί αυτοκινητόδρομοι γεμάτοι λακκούβες και ημιτελείς έργα-ανέκδοτα όπως το μετρό της Θεσσαλονίκης αποτελούν μία μικρογραφία του τρόπου λειτουργίας υπηρεσιών ζωτικής σημασίας για μία ομαλή καθημερινότητα.

Επομένως, διόλου απίθανο που τα κυρίαρχα συναισθήματα τα οποία φαίνεται να διακατέχουν τον μέσο έλληνα πολίτη είναι η αγωνία και το άγχος. Άγχος επιβίωσης είτε ζωτικής είτε οικονομικής φύσεως, μίας και το πρόσφατο οδυνηρό γεγονός ήρθε απλά να αυξήσει την υποσυνείδητη ανασφάλεια των ελλήνων πολιτών με το μεγάλο φόρτο εργασίας και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο. 

Έτσι, γνωρίζοντας ήδη ότι η πολιτεία εδώ και χρόνια δεν λαμβάνει κανένα επιδραστικό μέτρο για την στήριξη των πολιτών, η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στρέφεται στην πολλά υποσχόμενη νέα γενιά. Μία γενιά η οποία επηρεάζεται από πολλούς «επιβραδυντικούς» για την εξέλιξή της, εξωγενείς παράγοντες.

Παράγοντες όπως το «αρχαίο» εκπαιδευτικό σύστημα που επί συναπτά έτη ακολουθεί η χώρα μας. Το πρωτοφανές ελληνικό φαινόμενο όπου η εξυπηρέτηση των πολιτικών σκοπών μπαίνει εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό του συστήματος εκπαίδευσης, είναι πέρα για πέρα αδιανόητο. Κάτι τέτοιο δεν έχει προκαλέσει μόνο τον αποπροσανατολισμό μαθητών και εκπαιδευτικών αλλά και την ολοκληρωτική αποδιοργάνωση του ίδιου του συστήματος.

Τουλάχιστον για την εξέλιξη των νέων γενεών η γραμμή «πορείας» θα έπρεπε να είναι κοινή για όλους εντός ή εκτός της βουλής.

Τέλος, από το σύνολο των «πατροπαράδοτων» ελληνικών συνηθειών δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και αυτή του μέσου. Όπως επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα, η ελληνική κοινωνία μαστίζεται συνεχώς από ανθρώπους οι οποίοι ευνοούνται σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Όχι φυσικά λόγω ικανοτήτων αλλά λόγω πολλών και ανεξήγητων άλλων παραγόντων. Επομένως, πώς είναι δυνατό μία χώρα να λειτουργεί με τη συγκεκριμένη ιδεολογία και να απαιτεί να αναπτυχθεί;

Όλα τα παραπάνω δεδομένα αποτελούν απόρροια της αδυναμίας των πολιτικών της χώρας να διασφαλίσουν την ασφάλεια των πολιτών σε πολλαπλά επίπεδα. Σίγουρα, χωρίς παρελθόν δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον. Για αυτόν το λόγο, ο πολιτισμός και γενικότερα το παρελθόν πρέπει να αποτελούν μία εξελικτική διαδικασία, όχι μία «συνήθεια» η οποία θα αποτελεί δικαιολογία για μελλοντικές αποφάσεις ή πολιτικές πρακτικές.

Η αναθεώρηση της εισαγωγικής φράσης λοιπόν είναι η λύση για να μπορεί να διασφαλιστεί τουλάχιστον ένα καλύτερο μέλλον για την ελληνική κοινωνία.   

*Ο Ζώης Κατσίκης είναι Φοιτητής, Τμήματος Διοίκησης Οργανισμών, Μάρκετινγκ, Τουρισμού – Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος