Μια δολοφονική επίθεση αφορμή να σκεφτούμε πάνω στη δημοσιογραφία

Του Γιώργου Τούλα 

Η δουλειά που κάνω είναι μια από τις πιο παρεξηγημένες δουλειές σε αυτό τον τόπο. Για μια σειρά αιτίες, τον τηλεοπτικό εκφυλισμό του όρου με την παρουσία πρόσωπων-σταρ που δεκαετίες τώρα χάρη στη δύναμη του Μέσου, τις διάπλοκές τους και τα εκάστοτε συμφέροντα που εξυπηρετούσαν, φρόντισαν να δημιουργήσουν τα πλέον αρνητικά πρότυπα του τι σημαίνει Δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Πλάι σε αυτούς και εκατοντάδες άλλοι έγιναν παραγγελιοδόχοι πολιτικών, επιχειρηματιών, ισχυρών ανθρώπων, έγιναν η αυλή τους, κατάπτυστες περιπτώσεις πληρωμένων κονδυλοφόρων που έριξαν νερό στο μύλο της απαξίωσης. Άνθρωποι που “μπέρδεψαν” τις δημόσιες σχέσεις με τη δημοσιογραφία. Άνθρωποι που πληρώνονται από κόμματα και συμφέροντα, μπαίνοντας κανονικά στο pay roll, που γράφουν σε χυδαία ανώνυμα site, που, που…

Παράλληλα τα ίδια τα Μέσα βοήθησαν με τη μετατροπή τους σε διαφημιστικά φυλλάδια, όπου σε πολλά από αυτά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφήμιση από το ρεπορτάζ στην περαιτέρω απαξίωση.

Για να μην τα πολυλογώ, με το πέρασμα 25 χρόνων σε αυτή τη δουλειά, ελάχιστες πια πένες και υπόγραφες ανθρώπων στον ελληνικό τύπο απέμειναν να μου αποπνέουν σεβασμό και εκτίμηση.

Αληθινοί υπερασπιστές του ορισμού αυτού του επαγγέλματος.

Οι περιπτώσεις των γενναίων ανθρώπων που ανθίστανται και δίνουν τις μάχες τους μέχρις εσχάτων για την αλήθεια είναι λίγες. Η Αριστέα Μπουγάτσου, ας πούμε που χάθηκε τόσο άδοξα και κυνηγημένη, ήταν μια από αυτές.

Απόψε η δημοσιοποίηση ενός τραγικού περιστατικού, του ρατσιστικού χτυπήματος στη συνάδελφο Διονυσία Λάγιου στο Περιστέρι, που “ενοχλούσε” με τα κείμενά της και τον αγώνα της εναντίον του φασισμού που φουντώνει, ανοίγει ξανά το ζήτημα της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, της προστασίας των ανθρώπων που δίνουν τον αγώνα τους, την περιθωριοποίηση τους και του επαναπροσδιορισμού του ρόλου της δουλειάς μας. Τέτοιοι είδους χτύπημα είχαμε να δούμε εδώ και δεκαετίες, νομίζω.

Αποτελεί από μόνο του, εκτός από σοκαριστικό περιστατικό, ένα καμπανάκι εκφοβισμού για κάθε έναν από μας που θα ήθελε πιθανά να κάνει τη δουλειά του απερίσπαστος, καμπανάκι επαναπροσδιορισμού των ορίων αυτού του λειτουργήματος που στην πορεία και στα χρόνια της ευημερίας έχασε το στόχο του και την επιδραστικότητα του, τη δύναμη της έρευνας και της αποκάλυψης, της Αλήθειας που αποκρύβεται.

Η Διονυσία Λάγιου νομίζω πως αποτελεί σήμερα ένα ζωντανό παράδειγμα συνειδητοποίησης του τι θα έπρεπε να σημαίνει δημοσιογραφία στον καιρό μας.  Η Διονυσία Λάγιου είναι γνωστή στην κοινωνία του Περιστερίου για τον προσωπικό της αγώνα κατά των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας και τις άθλιες συνθήκες εργασίας στις παράνομες βιοτεχνίες της περιοχής, τις οποίες κατ’ επανάληψη έχει καταγγείλει επώνυμα μέσα από τις στήλες της εφημερίδας Έθνος.

Το παράδειγμά της πρέπει να λειτουργήσει ως έμπνευση για όλους μας. Οι άνθρωποι που προσπάθησαν να την πνίξουν σήμερα στο Περιστέρι και όσοι κρύβονται πίσω τους καλλιεργώντας το μίσος και το φασισμό πρέπει να γίνουν για όλους μας αντικείμενο μελέτης, έρευνας και αποκαλύψεων. Η δημοσιογραφία έχει αυτή την εποχή μια μοναδική ευκαιρία να ξαναβρεί το χαμένο της κύρος. Η περίπτωση της Διονυσίας μόνο διδάσκει.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.