Μια φορά… στην Σαλαμίνα… στην Ελλάδα

Δε νομίζω ότι απέχουμε πολύ από τη στιγμή που οι κούροι και οι κόρες στα μουσεία, στους τάφους, και στους ναούς θα αρχίσουν να τραβάνε τις κοτσίδες τους με όσα γίνονται στη “σύγχρονη” Ελλάδα! Κι ενώ πέρσι κοροϊδεύαμε τον Τούρκο πρωθυπουργό Ερντογάν για τo κιτς σόου, τις φανφάρες και τις τυμπανοκρουσίες στα εγκαίνια του παλατιού του, να που ήρθανε όλα στα μούτρα μας… χωρίς το παλάτι όμως.

Με αφορμή την σχεδόν τρις χιλιοστή (!) -σχεδόν τρία χιλιάρικα χρόνια δηλαδή- επέτειο από τη μάχη της Σαλαμίνας που εορτάστηκε λίγες μέρες πριν, ο υπουργός εθνικής άμυνας, και πλέον υπουργός εξωτερικών υπερπαραγωγών, διέθεσε χρόνο, χρήμα, σάλιο, και παλέτες για να τιμήσει τους πεσόντες. Για να το θέσω απλά, παράτησε το γραφείο του, αυτός και καμία εκατοσταριά ακόμα, για να κάνει ένα κιτς σόου! Τι κρίμα που δεν παρευρέθηκαν και οι συγγενείς των πεσόντων στη μάχη. Αλλά έτσι είναι οι ανειλημμένες υποχρεώσεις!

Το σόου τα είχε όλα, όπως και του Ερντογάν… Δόρατα, ασπίδες, κλάδους ελιάς, καμία δεκαριά παρθένες, καμία σαρανταριά λιοκαμένα ναυτάκια -όχι παρθένα-, ντουφέκια και ξιφολόγχες! Ποσά λεφτά πετάξανε σε βενζίνη και πετρέλαιο για να μεταφερθεί όλος αυτός ο κόσμος εκεί;! Και επειδή δεν μπορώ να το χωνέψω… Ήταν επέτειος, γιορτή, σόου για μια μάχη που έγινε προ Χριστού! Η εκκλησία το ενέκρινε;

Όμως δεν ήτανε μοναχά τα δόρατα. Δεν ήτανε μοναχά οι δέκα παρθένες και τα σαράντα παλουκάρια, τα λιοκαμένα. Ήτανε και η σύγχρονη τεχνολογία. Η παλέτα! Αφού ξεφόρτωσαν τα τούβλα, τσιμεντόλιθα κτλ από τις παλέτες τις μετατρέψανε σε πασαρέλα. Οποία τιμή για μια παλέτα! Και τι παλέτα, στολισμένη με μπορντοροδοκόκκινο διάδρομο καμία τριανταριά μέτρα, με αριστερόστροφη -τυχαίο; – πορεία!

Κι έτσι οι αραδιασμένες παλέτες και ο αριστοκρατικός διάδρομος οδηγούσαν στην θάλασσα. Ο υπουργός, με συνοδεία, κατέθεσε στεφάνι, να εκεί, στα καταγάλανα νερά…με τις πράσινες πέτρες, τις πράσινες λάσπες και μερικά κολοβακτηρίδια. Ίσα που πρόλαβαν να βγάλουν φωτογραφία το στεφάνι προτού έρθουν τα πνεύματα και το πάρουν μαζί τους.

Και μετά την κατάθεση του γεμάτου συμβολισμών στεφανιού, ο υπουργούς απεχώρησε. Αλλά απεχώρησε γυρίζοντας πλάτη στους πεσόντες! Γύρισε τη πλάτη στο στεφάνι! Γύρισε τη πλάτη στις πράσινες πέτρες και στη πράσινη λάσπη! Μα δεν σκέφτηκε κανείς να συνεχίσει η παλέτα αριστερόστροφα τη διαδρομή της, να όπως τη βουστροφηδόν γραφή όπου αντί να αλλάζουν σειρά συνέχιζαν να γράφουν με στροφή και ανάποδα. Όπως τα βόδια που έσερναν το αλέτρι στο χωράφι και μόλις έφταναν στο τέλος, τζουπ στροφή επί τόπου και συνέχιζαν ξανά!

Το θέατρο του παραλόγου, το «καμμένο» θέατρο τελειώνει όμως εδώ. Στην ιστορία αυτή ή κάποιος είναι χαζός για να πιστέψει ότι κοροϊδεύει τον κόσμο με παιχνίδια σημειωτικής –κάτι που συμβαίνει συχνά πια-, ή κάποιος είναι χαζός να πιστεύει ότι “τιμά” κάποιους με κιτς σόου. Το σόου αυτό μου θύμισε τον Καλιγούλα που κήρυξε πόλεμο στον Ποσειδώνα και έστειλε στρατό να καρφώσει με δόρατα τη θάλασσα! Και ξέρεις ποιος νίκησε; Η βλακεία.

Σημαντική η ιστορία, σημαντική η μάχη της Σαλαμίνας τρις χιλιάδες χρόνια πριν, άλλα δεν χρειάζονται κιτς σόου. Να γιορτάσουμε τις νίκες του μεγάλου Αλεξάνδρου; Εκεί να δεις κιτς! Να κλάψουμε για τον θάνατο του; Να πιάσουμε τότε όλες τις αρχαιοελληνικές μάχες, νίκες και ήττες, και να αφήσουμε τις δουλειές μας και να αρχίσουμε να τιμούμε!

Μια χώρα οικονομικά, πολιτικά, και κοινωνικά κατεστραμμένη δεν χρειάζεται ανόητους συμβολισμούς για να ανυψωθεί το εθνικό της φρόνημα, κυρίως γιατί όταν ανυψώνεται αυτό αρχίζουμε τις βλακείες. Αυτή η ρημαγμένη χώρα θέλει λογική, ουσιαστική ευθύνη, σοβαρούς και έξυπνους ανθρώπους για να συμμαζευτεί και να γίνει ένας τόπος με δυνατότητες και μέλλον.

Ο Αναστάσιος Βογιατζής είναι υποψήφιος διδάκτορας γνωστικής γλωσσολογίας, τμήμα Αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας, ΑΠΘ.