Μια ιστορία με φόντο τη ΔΕΘ του ’60

Λέξεις-εικόνες:  Άκης Λαζάρου

Καλωσορίζοντας τον Σεπτέμβριο στην Θεσσαλονίκη Τον παλιό εκείνο τον καιρό η ΔΕΘ άνοιγε τις πύλες της την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου και διαρκούσε τρεις ολόκληρες εβδομάδες. Την πρώτη ημέρα έναρξής της την «σιχαινόμουνα» και δεν ήθελα να πηγαίνω αλλά ούτε και να με πηγαίνουν, όσο ήμουνα παιδάκι. Έτυχε, λοιπόν, μια χρονιά, την πρώτη ημέρα λειτουργίας της, η μητέρα μου να είναι καλεσμένη, ο πατέρας μου στην εργασία του, ως συνήθως, κι εγώ συνοδευόμενος από φιλικό τους ζευγάρι με τα παιδιά του να «οδηγηθώ» στην ΔΕΘ (Ο πατέρας των φίλων μου όφειλε, λόγω της θέσεως του στην ΔΕΘ,να παρευρίσκεται και πήρε κι εμένα η μπάλα) Τα νεύρα σερπαντίνες… Το αδιαχώρητο και για να προχωρήσεις ανθρώπινα, χωρίς σπρωξιές, αδύνατον! Το χειρότερο βέβαια ήταν στο Λούνα-Πάρκ, που για να μπορέσεις να ευχαριστηθείς και να παίξεις στα παιχνίδια που σου έκαναν κέφι, έπρεπε να έχεις ιώβεια υπομονή.

Αφού τελείωσε το μαρτύριο, με γύρισαν στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα μου (επί της Εγνατίας στο νούμερο 96), γιατί στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Όταν επέστρεψε η μητέρα μου ειδοποίησε κι ο πατέρας μου παρακάλεσε την υπάλληλο, η οποία τελείωνε την εργασία της -ήταν περίπου 9 το βράδυ- να με συνοδεύσει σπίτι, γιατί ήμουν μόλις 9 ετών. Εγώ θα της έδειχνα την διαδρομή. Σημειωτέον ότι τα νεύρα από τη ΔΕΘ δεν μου είχαν περάσει κι ήθελα κάπως να «ξεσπάσω».

Ξεκινάμε με την Ζωή, μια ευγενική και καλόβολη κοπέλα, και αντί να στρίψουμε αριστερά στην Μητροπολίτου Γεννάδιου, το ζαχαροπλαστείο βρισκόταν γωνία Εγνατία με Μητροπολίτου Γενναδίου, και να κατευθυνθούμε προς το σπίτι, το οποίο ήταν σε πολύ κοντινή απόσταση, της λέω ότι πρέπει να πάμε προς τα δεξιά στην οδό Εγνατία… Όταν φθάσαμε στο ύψος της Αγίας Σοφίας, της είπα ότι πρέπει να ανηφορίσουμε προς την Αχειροποίητο, εντελώς αντίθετα από το σημείο που ήταν το σπίτι μου Και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε και να ανεβαίνουμε και φθάσαμε κάπου στην Αγίου Δημητρίου. Όλη αυτή η περιοχή μου εμένα μου ήταν πολύ γνώριμη, λόγω του σχολείου μου, του ΠΣΠΘ (Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Δεν ήταν όμως στην Ζωή…

Όταν φθάσαμε κοντά στην Κασσάνδρου κοιτώ την Ζωή στα μάτια και καμώνοντας τον τρομοκρατημένο… – Αχ Ζωή χαθήκαμε, μπερδεύτηκα Τι θα κάνουμε τώρα; Πατάει τα κλάματα η Ζωή, κινητά κι αηδίες δεν υπήρχαν τότε, και μόλις συνέρχεται προσπαθεί να βρει περίπτερο η κατάστημα για να τηλεφωνήσει. Αφού πέρασαν πέντε λεπτά κι επειδή δεν έβρισκε με τίποτα, τη λυπήθηκα και της είπα ότι θυμήθηκα πως θα πάμε σπίτι κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την Αγίας Σοφίας. Στο σπίτι, η μητέρα μου μας περίμενε αναστατωμένη, μπορεί να είχε τηλεφωνήσει και 200 φορές στο ζαχαροπλαστείο, γιατί από την ώρα που είχαμε ξεκινήσει είχε περάσει τουλάχιστον 1 ώρα, ενώ το σπίτι από το ζαχαροπλαστείο απείχε μόνο 10-15 λεπτά. Εξηγεί η Ζωή στη μητέρα μου ότι μπέρδεψα τους δρόμους, με κοιτάει η μητέρα μου , με τα μάτια της να βγάζουν φωτιές και τ΄αυτιά της καπνούς, καληνυχτίζει και ευχαριστεί την Ζωή, ζητώντας της συγγνώμη. Σίγα μην πίστεψε ότι μπέρδευτηκα… Ευτυχώς στο διάστημα που ξεπροβοδούσε τη Ζωή, κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου και βγήκα μόλις επέστρεψε ο πατέρας μου, ο οποίος απεχθανόταν την βία! Να μην με εκνεύριζαν …αυτό έχω να πω