Μια ιστορία γειτονιάς κάτω απ΄την πανσέληνο

Εικόνες: Γιάννης Τζιμπρές

Ο Γιάννης Τζιμπρές θαύμαζε το φεγγαρόφωτο στο μπαλκόνι του στην Άνω Πόλη, όπως πολλοί από μας που έχουμε την τύχη να το βλέπουμε ανάμεσα στις οικοδομές. Οι υπόλοιποι απλώς βγαίνουμε στους δρόμους με το ένστικτο του λύκου, όταν γεμίζει το φεγγάρι.

Απέναντι απ΄την οικοδομή του, στην ταράτσα, γύρω από ένα δώμα, (από τα ελάχιστα που έχουν απομείνει στις ταράτσες και εξακολουθούν να νοικιάζονται, κυρίως σε φοιτητές), μια μεγάλη παρέα νέων ανθρώπων έδινε την εντύπωση άτυπης δεξίωσης κάτω από το φεγγαρόφωτο. Και επειδή την Πανσέληνο σπανίως σου αρέσει να την κοιτάς μόνος, ο Γιάννης αποφάσισε να γνωριστεί επιτέλους με τους κοινωνικούς γείτονες. Ανέβηκε λοιπόν στην απέναντι ταράτσα και αυτοσυστήθηκε. Τα παιδιά δεν έδειξαν ούτε δυσαρέσκεια ούτε έκπληξη, τον αφομοίωσαν αμέσως στην παρέα και η βραδιά κύλησε όπως μάλλον δεν περίμενε ποτέ ότι θα κυλίσει ο Γιάννης, όταν μισή ώρα πριν ρέμβαζε απ΄το μπαλκόνι του με την κάμερα στο χέρι. Τα παιδιά του εξομολογήθηκαν ότι είναι μια μεγάλη παρέα που συνηθίζει να μαζεύεται συχνά σε σπίτια (προτιμώντας πάντα τα προνομιούχα με τη θέα). Ρεφενές, μουσική και καλή παρέα… και ο καθένας φέρνει κι από κάποιον καινούργιο πάντα και αυτό δεν ενοχλεί κανέναν… το προτιμούν από την βαβούρα των μπαρ που άλλωστε δεν τα σηκώνει και η τσέπη τους.

Είναι πλέον προνόμιο των νέων να γνωρίζονται και να χαλαρώνουν σχεδόν αμέσως με τους ξένους. Οι υπόλοιποι, οι “ενήλικοι” έχουν “κουμπωθεί” πια, δεν αποφασίζουν να κάνουν τέτοιες κινήσεις. Περιορίζονται στα τυπικά και τελικά χάνουν την ευκαιρία να κάνουν τα αυτονόητα της γειτονιάς. Που θα έπρεπε να είναι η υποδοχή και αποδοχή των γειτόνων… είτε αυτοί είναι νεοφερμένοι, είτε προσωρινοί, είτε μόνιμοι.

Γιατί οι μέρες μας και οι νύχτες μας γίνονται πιο όμορφες στο μαζί… Κι αυτό δεν έχει σχέση με καμιά πανσέληνο.