Μια κοινότητα γεμάτη ζωή

της Χριστίνας Σακαλή

Ήταν μια μουντή Τρίτη στα μέσα περίπου του Νοέμβρη που έκανα το πρώτο μάθημα φωτογραφίας στον Φωτογραφικό Όμιλο του ΑΠΘ. Μέχρι τότε είχα ασχοληθεί ελάχιστα με τη φωτογραφία και το μόνο που είχα χρησιμοποιήσει από εξοπλισμό ήταν μια πολύ απλή, μικρή compact μηχανή που δεν διέθετε καμία από τις ρυθμίσεις των DSLR. Η φωτογραφία με γοήτευε εδώ και αρκετά χρόνια και είχα κάνει και άλλες προσπάθειες να συμμετέχω σε ομάδες φωτογραφίας στο παρελθόν, χωρίς όμως επιτυχία με αποτέλεσμα λόγω περιορισμένου χρόνου και πολλαπλών δραστηριοτήτων να τα παρατήσω μετά από λίγο καιρό. Όταν έφτασα λοιπόν στο μάθημα δεν είχα καμία απολύτως γνώση για ταχύτητες, διαφράγματα, βάθη πεδίου και όλα τα άλλα βασικά που ακόμα και ένας ερασιτέχνης φωτογράφος οφείλει να γνωρίζει.

Από το πρώτο μάθημα το μυαλό μου έγινε σφουγγάρι για να απορροφήσει όλες τις καινούριες γνώσεις που μου φάνηκαν συγκλονιστικές. Για πρώτη φορά ένιωθα ότι συνειδητοποιώ τις δυνατότητες της φωτογραφίας και καταλαβαίνω τους τρόπους με τους οποίους έχουν τραβηχτεί οι φωτογραφίες που με έχουν γοητεύσει. Ήταν η πρώτη φορά που καταλάβαινα επιτέλους τι είναι το διάφραγμα και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος, χωρίς υπερβολή. Λίγο οι νέες γνώσεις, λίγο η καθιερωμένη έξοδος για μπύρες μετά το μάθημα, λίγο οι νέες παρέες και οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις για κάτι που μας πάθιαζε όλους, η μαγιά είχε μπει και αποτέλεσε τη βάση για μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία που κράτησε μια ολόκληρη χρονιά.

Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσα να θυμηθώ για την εμπειρία μου ως μέλος του ΦΟΑΠΘ κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς. Τα θεωρητικά μαθήματα, τη γνωριμία με το έργο πολλών και σημαντικών φωτογράφων, τα διατμηματικά μαθήματα και την εξειδίκευση σε πολλά και διαφορετικά είδη φωτογραφίας, τον ξαφνικό έρωτα με την αναλογική φωτογραφία που μέχρι τότε δεν την είχα σκεφτεί ποτέ ως πιθανή επιλογή, τις εκδρομές, τα projects με την ομάδα φωτορεπορτάζ, την προσομοίωση μιας εμπόλεμης ζώνης στο Ρετζίκι, τις εκρηκτικές συνελεύσεις.

Αυτά που θα έλεγα ότι ξεχωρίζουν και χαρακτηρίζουν τον ΦΟΑΠΘ σαν ομάδα φωτογραφίας είναι η αυτοοργάνωση της λειτουργίας (μέχρι και για την τελική έκθεση φωτογραφίας ο καθένας φέρνει το σφυράκι του και κρεμάει τις φωτογραφίες του), το μέγεθος της ομάδας (εκατοντάδες μαθητές γράφονται κάθε χρόνο) και το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να αποκομίσει ουσιαστικές γνώσεις για πολλά είδη φωτογραφίας με ένα ελάχιστο συμβολικό κόστος (τα μαθήματα της ψηφιακής φωτογραφίας κοστίζουν μόνο 20 ευρώ για ολόκληρο τον χρόνο).

Όμως θα ήταν άδικο να περιορίσουμε την εμπειρία του ΦΟΑΠΘ μόνο στα παραπάνω. Γιατί ο ΦΟΑΠΘ είναι πάνω από όλα οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν, μια κοινότητα από διαφορετικούς χαρακτήρες, ηλικίες, φωτογραφικά ενδιαφέροντα και εμπειρίες. Είναι παρέες, φιλίες, φλερτ, έρωτες, κοινωνικοποίηση, συζητήσεις, χαρά του να μοιράζεσαι απόψεις και να ανταλλάσσεις ιδέες για projects, έμπνευση από όσα έχουν κάνει οι υπόλοιποι και ενθάρρυνση να καταφέρεις ακόμα περισσότερα, ακόμα και από όσους έχουν αποχτήσει τη φήμη για το πιο αυστηρό editing.. με λίγα λόγια δηλαδή όλα όσα χρειάζονται για να εμπνευστείς και να παθιαστείς με την τέχνη της φωτογραφίας. Και νομίζω ότι αυτό κατάφερε ο ΦΟΑΠΘ φέτος: να μας παθιάσει να βγούμε στους δρόμους, να φωτογραφίσουμε, να εμφανίσουμε φιλμ, να πειραματιστούμε, και να πάρουμε μέρος στην πρώτη για πολλούς συλλογική έκθεση φωτογραφίας. Μια έκθεση εντελώς ερασιτεχνική αλλά γεμάτη από μεράκι, όρεξη και πραγματικά αξιόλογες δημιουργίες.

*Τα εγκαίνια της έκθεσης αυτής θα πραγματοποιηθούν την Τρίτη 27 Μαΐου στις 21.00 στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΑΠΘ, ενώ η διάρκειά της θα είναι μέχρι τις 10 Ιουνίου. Η είσοδος είναι ελεύθερη όλες τις μέρες της εβδομάδας 12.00 – 20.00. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων θα πραγματοποιηθεί πάρτυ με live blues rock μουσική από τις μπάντες Dimples, Doodle god και Only 5 more left.